To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Traktat Amsterdamski - został podpisany 2 października 1997 roku. Uzupełnia on Traktat o UE z Maastricht o:
modyfikację wspólnotowych i unijnych praw podstawowych;
zmiany instytucjonalne i modyfikację procedur decyzyjnych;
zmiany dotyczące ustanowienia Wspólnoty Europejskiej (I Filar);
zmiany w zakresie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (II Filar);
zamiany odnoszące się do współpracy w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (III Filar)
Akty prawne Unii Europejskiej i ich hierarchia - sformalizowany akt woli jednej z instytucji kierowniczych UE, posiadający moc wiążącą lub jej nie posiadający, to uchwała, która ma doprowadzić do realizacji zadań nałożonych na państwo członkowskie Unii, osoby prawne, fizyczne lub instytucje kierownicze.
W każdej 3 Wspólnot wchodzących w skład UE obowiązują odrębne uregulowania dotyczące podejmowania uchwał. W traktacie paryskim, ustanawiającym EWWiS, przewidziano 3 typy instrumentów prawnych: decyzje, zlecenia i opinie (art. 14). Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej w art. 189 oraz Traktat o ustanowieniu EWEN w art. 161 przewidują 5 typów aktów prawnych (wg hierarchii ważności): rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zlecenia, opinie. Decyzje EWWiS dzielą się na: powszechne (odpowiadają rozporządzeniom Wspólnoty i Euratomu) i indywidualne (odpowiadają decyzjom Wspólnoty i Euratomu). Zalecenia EWWiS są odpowiednikami dyrektyw Wspólnoty i Euratomu.
Rozporządzenie jest aktem o charakterze ogólnym i normatywnym, porównywalnym z normami rangi ustawowej w krajowym porządku prawnym. Rozporządzenia mają 2 cechy, które zazwyczaj nie występują w prawie międzynarodowym: charakter wspólnotowy, gdyż ustanawiają te same prawa w całej Wspólnocie (bez względu na granice państwowe) i zostają wprowadzone w każdym z państw członkowskich; bezpośrednia moc wiążąca, co oznacza, że rozporządzenie nie wymaga specjalnej transformacji na normy wewnętrzne praw krajowych. Rozporządzenie określa zarówno skutek, jaki ma być osiągnięty, jak i wszelkie kroki prowadzące do jego realizacji. Rozporządzenia bezpośrednio nadają prawa oraz nakładają obowiązki na obywateli Unii, są wiążące dla państw członkowskich, ich instytucji rządowych oraz sądów, które muszą się im podporządkować. Rozporządzenie może być adresowane zarówno do państw, jak i do podmiotów prawa prywatnego. Istnieje obowiązek publikowania go w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a w życie wchodzi jednocześnie we wszystkich krajach członkowskich. Drugim instrumentem wiążącym, stosowanym w ustawodawstwie Unii jest dyrektywa, która w Traktacie o EWWiS występuje jako zalecenie. Dyrektywa jest specyficznym źródłem prawa, skierowanym do wszystkich lub tylko niektórych państw członkowskich Unii. Zalecenia EWWiS mogą być również adresowane do przedsiębiorstw działających na obszarze Unii. Dyrektywa wyznacza cel, jaki ma być osiągnięty, natomiast wybór form i środków realizacji tego celu pozostawia samemu adresatowi. Dyrektywa określa nieprzekraczalny termin, w jakim za pomocą dowolnie wybranych środków ustawodawczych, wykonawczych lub administracyjnych ma być przełożona na wewnętrzny system prawny państwa-adresata. Z reguły dyrektywa nie może być więc bezpośrednio stosowana , chyba że nastąpiły błędy w procesie jej transformacji (np. upłynęło zbyt dużo czasu), lub jej postanowienia są bezwarunkowe. Dyrektywa to najłagodniejsza forma ingerencji w krajowe struktury prawne i gospodarcze, pozwalająca państwom członkowskim na realizację przepisów wspólnotowych przy jednoczesnym uwzględnieniu własnej, specyficznej sytuacji. Realizując dyrektywy lub zalecenia EWWiS państwa członkowskie Unii muszą wprowadzić nowe prawo krajowe albo uchylić istniejące przepisy ustawowe czy też administracyjne tak, aby były zgodne z zadaniami nakreślonymi w tych aktach prawnych.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)