ZAJĘCIA IX i X - Wychowanie jednostki ludzkiej w cyklu życia Pietrasiński „ Rozwój człowieka dorosłego ” (51-55) Droga życiowa - jest całością; biografia jednostki jako ciąg rzeczywistej aktywności od urodzenia do śmierci (słowny opis w postaci historii to biografia w znaczeniu opisowym).
Elementy drogi życiowej wspólne dla wszystkich ludzi: - narodziny,
- śmierć,
- przemiany organizmu (na podstawie których dzielimy życie na młodość, dojrzałość i starość).
Elementy drogi różne dla wszystkich ludzi: - indywidualna długość życia (rośnie dzięki rozwojowi medycyny i higieny, lepszemu odżywianiu),
- indywidualne tempo życia.
Dwa etapy drogi życiowej: - prenatalny,
- postnatalny:
* okres rozwoju progresywnego (od narodzin do 20-25 roku życia (do ustania procesów rozrostu)),
* okres względnej stabilizacji i pełni życia (od 20-25 do 50-60 roku życia (procesy anaboliczne są w równowadze z katabolicznymi)),
* okres starości (przewaga katabolizmu, spadek zdolności adaptacyjnej, zwiększona podatność na choroby).
Główne właściwości biografii: - przebiega w zmieniających się sytuacjach i obejmuje działania jednorazowe + powtarzające się,
- jest unikalna, niepowtarzalna,
- jest akcją pełną wyborów, których konsekwencji nie zawsze jesteśmy pewni,
- ma wymiar dramatyczny, ponieważ istnieje perspektywa śmierci,
- jest procesem osobotwórczym,
- jest stale obecną w człowieku strukturą regulacyjną.
Birch, Malim „ Psychologia rozwojowa w zarysie ” (129-132) Do niedawna niewielu psychologów rozwojowych zajmowało się procesem rozwoju w dorosłości. Powód? Piaget i Freud (najwięksi teoretycy rozwoju) nie zajmowali się dorosłością. Dlatego też sformułowano bardzo mało teorii rozwoju człowieka dorosłego.
Teoria Eriksona: - skupia się na społecznych czynnikach rozwoju;
- opisuje sekwencję stadiów psychospołecznych uniwersalną i wspólną (według autora) dla wszystkich ludzi,
- każde stadium jest związane z kryzysem lub konfliktem, któremu jednostka musi stawić czoło i rozwiązać,
- stopień powodzenia w rozwiązaniu danego kryzysu określa ogólne samopoczucie jednostki,
* teoria Eriksona może wzbudzać wątpliwości, ponieważ trafność kryzysów może być różna w danej kulturze i zależeć od pewnych norm i wartości,
* epigenetyczny - wszystko ma swoje podłoże.
Kwieciński, Śliwerski „ Pedagogika. Podręcznik akademicki tom I
(…)
… rozwojowy od momentu, kiedy dziecko zaczynało mówić.
„Wilcze dzieci”:
- wychowywane wśród zwierząt nie nabierały w rozwoju cech ludzkich,
- w skrajnej izolacji (np. w czasie ostatniej wojny) także było widać zahamowania w rozwoju cech ludzkich,
- Amala i Kamala,
- Viktor i Genie.
Warunki rozwoju człowieczeństwa:
- gatunkowe właściwości biologiczne,
- uspołecznienie (socjalizacja) + kulturyzacja.
Wątki w genezie procesów wychowawczych:
* biologiczno-pielęgnacyjny:
- prokreacja (rozród),
- opieka nad potomstwem,
- „wychowanie macierzyńskie” - postawa emocjonalna, więź empatyczna matki z dzieckiem,
* społeczno-kulturowy:
- więź społeczna i dziedzictwo kulturowe muszą być w każdym pokoleniu odbudowywane na nowo, tego się nie dziedziczy,
- trwanie kultury jest zapewniane przez zjawisko wychowania.
Początki wychowania w społeczeństwach pierwotnych:
- wychowanie młodych pokoleń jest tożsame z codziennym życiem społeczności (dzieci przejmują doświadczenia i formy zachowania się dorosłych),
- na nieco wyższych stadiach rozwoju można dostrzec zaczątki myśli wychowawczej (inicjacja, czyli wtajemniczenie przez starszyznę jest właśnie zaczątkiem instytucji wychowawczej),
- początek typowo nauczycielskich czynności…
…);
- kultura (wzory zachowania składające się na treść przekazu, np. narzędziowe czy językowe);
- proces przekazu (sposób przekazywania elementów osobotwórczych kultury od źródła do odbiorcy);
- efekty przekazu (umodelowane zachowanie odbiorcy kultury; określone właściwości funkcjonowania instytucji społecznych);
- kontekst procesów komunikowania (warunki, w jakich przebiega transmisja kulturowa).
1
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)