To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Współczesne rozumienie wolności mórz na podstawie artykułu Andrzeja Kowalskiego „Współczesne rozumienie wolności mórz”
W procesie rozwoju prawa morza jedną z fundamentalnych zasad prawa międzynarodowego stała się zasada wolności mórz, która po raz pierwszy została uzasadniona w „ Mare Liberum ” , pracy Hugo Grotiusa opublikowanej w 1609 r. Przedstawił on w niej dwa stwierdzenia: „ nie można zawładnąć obszarem morskim ” oraz „ zasada wolności mórz służy pożytkowi powszechnemu ”. Wynika z tego, że wszystkie państwa mają równe prawa w dostępie do mórz oraz korzystaniu z ich bogactw. Grotius traktuje więc wolność mórz jako prawo do żeglugi, handlu, rybołówstwa. Zasada ta zyskała poparcie w doktrynie obowiązującej w XVII w. i stała się fundamentem prawa morza. Przeciwstawną do teorii Grotiusa była teoria mare clausum głoszona przez Anglię, Portugalię i Hiszpanię, które prowadziły wówczas politykę monopolu żeglugi.
Trzeba jednak zaznaczyć, że zamysłem Hugo Grotiusa nie było przedstawienie pewnego obiektywnego stanu rzeczy, naturalnego prawa do wolności mórz, ale działanie w interesie swojego kraju, Holandii, która chciała doprowadzić do przełamania monopolu na handel z Indiami wschodnimi.
Zasada wolności mórz, mimo tego, że została określona przez Grotiusa, stosowana była już wcześniej m. in. przez władców starożytnego państwa na wyspie Rhodos oraz księstwa i monarchie archipelagu azjatyckiego w Azji Południowo- Wschodniej.
Stopniowy proces ograniczania zasady wolności mórz miał miejsce już w XVIII w. Przejawiał się w procesie „ograniczenia wolności żeglugi i wolności eksploatacji zasobów biologicznych morza otwartego”. Pierwszym ograniczeniem całkowitej wolności żeglugi było uznanie przez prawo zwyczajowe zwalczania piractwa i prawo pościgu. W XIX wieku ograniczenia te przejawiały się w ustanawianiu przez państwa nadbrzeżne stref celnych, imigracyjnych i sanitarnych oraz zwalczania kontrabandy. Działania państw doprowadziły do ukształtowania się normy zwyczajowej potwierdzającej, że państwo ma prawo ustanawiać takie strefy sięgające do 12 mil morskich, dla ochrony swojego bezpieczeństwa i neutralności.
Wynika z tego, że państwa nabrzeżne posiadające 3-milowe morze terytorialne, otrzymały uprawnienia kontrolne wobec obcych statków znajdujących się na wodach otwartych.
Stopniowe ograniczanie eksploatacji zasobów biologicznych początkowo było związane z ochroną niektórych gatunków ryb przed nadmiernymi połowami i sprowadzało się to do podejmowania działań umożliwiających utrzymanie wydajności łowisk na stałym poziomie. Od XX w. państwa zawierają porozumienia odnośnie ochrony i racjonalnej eksploatacji zasobów żywych morza, co zostało potwierdzone w konwencji genewskiej z 1958 r. o ochronie i konserwacji zasobów biologicznych morza otwartego.
(…)
… wynosić maksymalnie 7% wartości otrzymywanej produkcji.
W 1967 r. przedstawiciel Malty, A. Prado wysunął propozycję uznania dna oceanicznego za znajdujące się poza jurysdykcją państwową, i ogłoszenie jego dóbr naturalnych „wspólnym dziedzictwem kultury”. Zachowano natomiast wolność rybołówstwa dennego, prowadzenia badań naukowych i budowania sztucznych wysp, z zaznaczeniem…
… postępowało i objawiało się poprzez rozszerzanie stref wpływów przez państwa na coraz rozleglejsze obszary morskie. 29 września 1945 roku prezydent USA - Truman ogłosił rozciągnięcie suwerenności USA nad zasobami mineralnymi szelfu kontynentalnego. Mimo że było to pogwałcenie dotychczas powszechnie obowiązującej doktryny wolności mórz, znalazło powszechne uznanie i było impulsem do wystąpienia z dalszymi…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)