Charakterystyka ogólna W Traktacie Rzymskim z 25 marca 1957 r., który powołał do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG), przewidziano prowadzenie wspólnej polityki mającej na celu wspieranie harmonijnego rozwoju wszystkich dziedzin gospodarki, trwałego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego, szybkiego wzrostu stopy życiowej i zacieśnianie związków pomiędzy państwami członkowskimi. Pierwszym etapem realizacji tych założeń było stworzenie wspólnego rynku i stopniowe zbliżanie polityki gospodarczej krajów członkowskich. Środkiem budowy wspólnego rynku stała się polityka handlowa, polityka konkurencji, Wspólna Polityka Rolna oraz - w ograniczonym stopniu - polityka transportowa i społeczna. Wraz z rozwojem Wspólnot Europejskich wspólną polityką objęto dziedziny uznane za istotne dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, mające zarazem szerszy wymiar społeczny (polityka regionalna i strukturalna, polityka walutowa, ochrona środowiska, polityka w sferze badań naukowych i rozwoju, polityka w dziedzinie turystyki, polityka przemysłowa itd). Wspólne działania podjęto także w ramach polityki edukacyjnej i kulturalnej, w dziedzinie ochrony zdrowia oraz polityki konsumenckiej. Stopniowe próby zacieśniania współpracy w sferze politycznej zaowocowały stworzeniem, na mocy ustaleń Traktatu o Unii Europejskiej z Maastricht z 7 lutego 1992 r., tzw. drugiego filaru Unii Europejskiej, który obejmuje Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa. W Traktacie z Maastricht, realizując postulat przybliżenia Unii Europejskiej do obywateli, ustanowiono obywatelstwo Unii Europejskiej (jako uzupełniające wobec obywatelstwa narodowego); stworzony też został tzw. trzeci filar Unii Europejskiej, obejmujący współpracę w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. W Traktacie Amsterdamskim zwrócono natomiast szczególną uwagę na wzmocnienie wspólnej polityki w sferze spraw socjalnych, a przede wszystkim zadecydowano o podjęciu wspólnych działań na rzecz zwiększania zatrudnienia i walki z bezrobociem. Problematyka trzeciego filaru stała się przedmiotem specjalnego szczytu UE w Tampere, w październiku 1999 roku, na którym wyznaczono kierunki działań w celu stworzenia w ramach Unii Europejskiej obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Z kolei na posiedzeniu Rady Europejskiej w Helsinkach, w grudniu 1999 roku, podjęto ważne ustalenia dotyczące zarządzania sytuacjami kryzysowymi w Europie, w ramach wzmocnionej wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony. Wspólna polityka WE jest stale rozwijana i obejmuje coraz to nowe dziedziny, w których państwa członkowskie chcą współpracować dla wspólnego dobra. Jest przy tym przestrzegana zasada subsydiarności, tzn. na szczeblu wspólnotowym są podejmowane sprawy, które można i należy rozwiązywać wspólnie, natomiast inne kwestie, które mogą być efektywniej rozstrzygane przez państwo członkowskie, pozostawia się w kompetencji władz narodowych, regionalnych lub lokalnych.
(…)
… zasadniczo trzy rodzaje umów: gospodarczo-handlowe (zwane czasem umowami o partnerstwie i współpracy), umowy o stowarzyszeniu oraz umowy sektorowe (odnoszące się do poszczególnych dziedzin). Umowy te są negocjowane i zawierane przez Wspólnoty Europejskie, funkcjonujące jako samodzielne podmioty prawa, lub w imieniu Wspólnot Europejskich i ich państw członkowskich. Z trzema krajami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) - Islandią, Liechtensteinem i Norwegią - łączy Wspólnoty Europejskie Układ o Stworzeniu Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) z 1992 r. (Szwajcaria podpisała Układ, ale ostatecznie do niego nie przystąpiła, na skutek negatywnego wyniku referendum). Funkcjonowanie EOG opiera się na zasadzie tzw. czterech wolności - swobodzie przepływu towarów, usług, kapitału i osób…
…: liberalizację przepływu kapitału, umocnienie koordynacji w sferze polityki walutowej, przystąpienie wszystkich państw członkowskich do ESW, realizację rynku wewnętrznego. Najważniejszym elementem drugiego etapu EMU (początek w 1994 r.) było utworzenie Europejskiego Systemu Banków Centralnych. Trzecia faza przewidywała przejście do stałych kursów wymiany wobec jednolitej waluty. Do trzeciego etapu…
… rynku europejskiego oraz procesem zwiększania składu członkowskiego (w tym o kilka uboższych państw z południa Europy oraz Irlandię). Mogła ona być konsekwentnie rozwijana dopiero od 1972 r., kiedy to zapewniono na ten cel odpowiednie środki finansowe (z Europejskiego Funduszu Socjalnego oraz Europejskiego Funduszu Gwarancji i Orientacji Rolnej), a następnie utworzono Europejski Fundusz Rozwoju…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)