To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
WPROWADZENIE DO KOGNITYWISTYKI PEDAGOGICZNEJ Wykład 3 INDYWIDUALNOŚĆ JAKO PRZEDMIOT WYCHOWANIA Indywidualność jako niepowtarzalny element podczas rozwoju O ile osobowość rozumiana jako ogólna cecha określająca, przyporządkowana jest każdemu człowiekowi w jednakowy sposób, to byt realny, jego rozwój egzystencjalny jest niepowtarzalny i różni się względem innych osób. Ogólne i jednakowe dla wszystkich określenie człowieka poprzez osobowość łączy się z niepowtarzalnością jego rozwoju i wyróżnieniem realnego „być” jako indywidualność.
Indywidualność stanowi całość fizycznych i duchowo-umysłowych cech szczególnych osób, poprzez, które każdy poszczególny człowieka odróżnia się od innych, podobnie jak w pozostałym królestwie istot żywych każdy jeden gatunek odróżnią się od drugiego. Człowiek jest w większym stopniu autentycznym reprezentantem samego siebie niż jakakolwiek inna istota żywa. Indywidualność postrzegać należy jako konkretną indywidualności, tzn. jako realny byt każdego człowieka, a nie jako ogólne rozumienie bycia indywidualnością. CECHY INDYWIDUALNOŚCI Do cech indywidualności zalicza się strukturalność, całościowość i względność. Strukturalność. Każda jednostka posiada rysy strukturalności. Jednolita i rozproszona tj. niezróżnicowana masa nie stanowi indywidualności. Zagadnienie strukturalności daje się przy tym postrzegać w podwójnym aspekcie. Po pierwsze dotyczy ona możliwości odróżnienia jednej indywidualności do drugiej. W tym aspekcie dana indywidualność oddziela się przede wszystkim od tego, co nie jest z nią identyczne. Indywidualność poszczególnej osoby wyodrębniona jest od innych indywidualności. Z drugiej strony strukturalność rozwija się jako podzielenie się w sobie, tego co indywidualne. W indywidualności dzielą się poszczególne zakresy częściowe i tworzą właśnie jej strukturę. Strukturalność jako cecha indywidualności oznacza więc : każdy element indywidualny oddzielony jest od innego i podzielony w sobie samym. Całościowość. Druga cecha indywidualności wynika z dopełnienia do strukturalności w aspekcie bycia podzielonym w sobie. Mimo zróżnicowania części, poszczególne człony indywidualności nie pozostają w zakresie swojego indywidualizmu izolowane i niezależne obok siebie.
Każda indywidualność wykazuje rysy całościowości, tzn. każdy zakres częściowy elementu indywidualnego spełnia swoje funkcje zawsze tylko we współdziałaniu z innymi zakresami częściowymi i w podporządkowaniu całości. Jednostka nie może być postrzegana jako rozłożona na elementy proste. Zakresy częściowe indywidualności mogą być zrozumiane i interpretowane jedynie z punktu widzenia całości. Indywidualność jest zatem semantycznie „niepodzielna”.
(…)
… wspieranie jednolitych praw, ale popieranie cech indywidualnych, które służą samo urzeczywistnieniu. Mówiąc inaczej tak rozumiane wychowanie jest pomocą w samorozwoju. W oparciu o wspomniany już „podstawowy aksjomat procesu kształcenia”, sformułowany przez Kerschensteinera (1919), każdy wychowanie musi uwzględniać indywidualne różnice. Wymaga to zwracania uwagi w procesie wychowania zintegrowanego…
… indywidualnym położeniom. W praktycznej pracy wychowawczej oraz kształtowaniu nauczania uwzględnianie indywidualności oznacza m.in. :
- uwzględnienie przy wyborze treści nauczania stanu rozwoju wychowanka oraz sytuacji w zakresie zainteresowań
- uwzględnienie zdolności rozumienia podczas przekazywania wiedzy
- dostosowanie stopnia trudności zadań do indywidualnego poziomu zdolności i wymagań
- doprowadzenie…
… wspieranie jednolitych praw, ale popieranie cech indywidualnych, które służą samo urzeczywistnieniu. Mówiąc inaczej tak rozumiane wychowanie jest pomocą w samorozwoju. W oparciu o wspomniany już „podstawowy aksjomat procesu kształcenia”, sformułowany przez Kerschensteinera (1919), każdy wychowanie musi uwzględniać indywidualne różnice. Wymaga to zwracania uwagi w procesie wychowania zintegrowanego…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)