Sprawozdanie z laboratorium biologii
Temat: Własności białek, cukrów i tłuszczy.
Zadanie 1. Rozdział chromatograficzny aminokwasów hydrolizatu włosów ludzkich
Wstęp teoretyczny:
Chromatografia jest techniką analityczną i preparatywną wykorzystującą rozdzielanie mieszanin substancji na poszczególne składniki, bądź ich grupy (frakcje), dzięki różnicom w zachowaniu się tych składników w układzie dwóch faz, w których jedna nie zmienia swego położenia (faza nieruchoma, stacjonarna), druga zaś porusza się względem pierwszej w określonym kierunku (faza ruchoma, roztwór rozwijający). W zależności od dominującego mechanizmu procesu rozdziału wyróżniamy chromatografię jonowymienną, adsorpcyjną, podziałową, żelową.
Chromatografia cienkowarstwowa (TLC) jest odmianą chromatografii podziałowej. Fazę nieruchomą stanowi woda zatrzymana w cienkiej warstwie sorbenta typu krzemionki lub tlenku glinu, naniesionej na płytkę szklaną. Fazą ruchomą jest rozpuszczalnik wędrujący przez tę warstewkę na zasadzie sił kapilarnych. Substancje rozdzielane, naniesione na płytkę, po której następnie posuwa się rozpuszczalnik, rozdzielają się na zasadzie podziału między fazę nieruchomą na sorbencie a fazę rozpuszczalnika. Gdy ich współczynniki podziału są różne, następuje rozdzielenie. Wielkością charakteryzującą substancję w określonym układzie chromatografii bibułowej lub chromatografii cienkowarstwowej jest wielkość Rf (współczynnik retencji) zdefiniowana, jako stosunek drogi, którą od punktu startowego na bibule lub płytce przebyła dana substancja „a” do drogi, którą w tym samym czasie przebył rozpuszczalnik „b”:
Rf=a/b
Przebieg doświadczenia:
Na płytce do chromatografii TLC pokrytej silikażelem oznaczono linie startu i miejsca naniesienie roztworów aminokwasów. W pewnych odstępach umieszczano kolejno aminokwasy: walina, cysteina, fenyloalanina, lizyna, tyrozyna, kwas glutaminowy, arginina, glicyna, histydyna, cystyna oraz hydrolizat włosów ludzkich za pomocą kapilar. Płytkę włożono do komory chromatograficznej i zanurzono w eluencie. Po upływie 2 godzin front eluentu zbliżył się do brzegu płytki. Następnie zaznaczono linię mety i osuszono płytkę w wysokiej temperaturze ok. 110°C. Spryskano roztworem ninhydryny i ponownie wysuszono. Wysuszone plamki zostały obrysowane ołówkiem w celu wyznaczenia ich odległości od linii startu.
Wykorzystując wzór współczynnika retencji można zidentyfikować skład aminokwasowy włosów ludzki.
Obserwacje:
Na wysuszonej płytce chromatograficznej odległości (a) poszczególnych aminokwasów wyniosły:
b= 7, 3 cm
Walina 2, 1 cm, Rf=0,287671
Cysteina 3, 5 cm, Rf=0,479452
Fenyloalanina 0, 7 cm, R
(…)
… peptonu, 0,5% roztworu albuminy. Do każdej probówki dodano ok. 2 ml roztwory wodorotlenku sodu i wymieszano. Następnie dodano ok. 15 kropli 0,1% roztworu siarczanu miedzi (II), aż do pojawienia się zabarwienia. Obserwacje:
W próbówce pierwszej i drugiej roztwór przyjął jasnoniebieską barwę. W probówce trzeciej i czwartej roztwór zabarwił się na kolor jasnofioletowy.
Wnioski:
Próba biuretowa dała…
… węglanem sodu. Odczynnik Benedicta dodaje się do roztworu i doprowadza do wrzenia. Duże stężenie cukrów redukujących lub aldehydu powoduje powstanie czerwonego osadu tlenku miedzi, mniejsze żółtego osadu. Jest to znaczne udoskonalenie próby Trommera.
Przebieg doświadczenia:
Próba Fehlinga:
W siedmiu probówkach zmieszano 1 ml roztworu Fehlinga I i 1 ml roztworu Fehlinga II. Do tak przygotowanych probówek…
…, fruktozą, maltozą i laktozą podczas próby Fehlinga i Benediecta powstał czerwony/ceglasty osad na dnie probówki. Doświadcza to, że są to cukry redukujące dające pozytywny wynik obu tych prób.
Zadanie 7. Zawartość skrobi i cukrów redukujących w komórkach spichrzowych roślin.
Wstęp teoretyczny:
Obecność skrobi można wykryć używając w doświadczeniu płynu Lugola lub roztworu jodku potasu. W obecności skrobi…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)