To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Ustalenie stanu faktycznego
Stan faktyczny jest ustalany przy pomocy środków dowodowych.
Najczęściej dowodami są dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych, wizja lokalna, zeznania stron, wyjaśnienia oskarżonego.
Dowody:
- rzeczowe
- osobowe (np. zeznania świadków)
Dowody:
- bezpośrednie (świadek widział)
- pośrednie (świadek słyszał)
Zasada swobodnej oceny dowodów - sąd sam decyduje jakie dowody dopuścić, jakim dowodom dać wiarę, a jakim wiary odmówić; na podstawie wiedzy i doświadczenia życiowego
Pewnych dowodów nie można przeprowadzić:
Nie można przesłuchiwać duchownego, co do faktów, których dowiedział się przy spowiedzi
Obrońcy, co do faktów, których dowiedział się prowadząc obronę
Oskarżony może odmówić składania wyjaśnień
Osoba bliska dla oskarżonego może odmówić składania wyjaśnień
W postępowaniu karnym główną rolę odgrywa zasada prawdy materialnej (obiektywnej), zgodnie z którą w trakcie postępowania należy ustalić rzeczywisty stan rzeczy (jak rzeczywiście było).
Postępowanie cywilne w Polsce ma charakter kontradyktoryjny, tzn. strony same przedstawiają sądowi dowody, sąd jako arbiter ocenia i orzeka.
Przy ustalaniu stanu faktycznego istotną rolę odgrywają domniemania prawne i fikcje prawne.
Domniemania prawne są to przepisy nakazujące w przypadku ustalenia stanu rzeczy A, przyjąć, że miał miejsce stan rzeczy B. Na przykład: domniemanie, że posiadacz rzeczy jest jej właścicielem; domniemanie ciągłości posiadania; domniemanie wynikające z rękojmi wiary ksiąg wieczystych.
Domniemania upraszczają proces dowodowy i przerzucają ciężar dowodu.
Ogólna zasada głosi, że ciężar dowodu spoczywa na tym, kto z danego faktu wywodzi skutki prawne.
Fikcje prawne - przepisy nakazujące przyjąć pewien nieistniejący stan rzeczy.
W Polsce większość domniemań prawnych są to domniemania wzruszalne, które mogą być obalone dowodem przeciwnym.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)