To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Unia Europejska w polityce zagranicznej Polski po 1989 r.
UE(od 1993, wcześniej WE) to jedna z najważniejszych zmiennych w Polityce zagranicznej RP. Ewoluowała od zmiennej orientującej(przed wstąpieniem do UE) do zmiennej organizującej PZ. Można wyróżnić 5 faz PPZ w stosunku do UE po 1989 r.:
Pierwsza faza lat 1989-1990 - normalizowania, nawiązywania i instytucjonalizowania kontaktów Polski ze Wspólnotami Europejskimi; Druga faza lat 1991-1997 - rozwoju stosunków umownych i dialogu politycznego, który intensyfikował się stopniowo w miarę postępów przemian w Polsce i rozwoju stosunków w ramach stowarzyszenia Polski ze Wspólnotami i państwami członkowskimi; istotą tej fazy było zmaksymalizowanie korzyści wynikających ze statusu państwa stowarzyszonego i doprowadzenie do rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych;
Trzecia faza lat 1998-2003 - negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej; pogłębiania refleksji na temat jego korzyści i kosztów, a także przyszłej polityki zagranicznej Polski i kształtu UE;
Czwarta faza 2003-2004 - aktywnego obserwatora i uczestnika procesów decyzyjnych w UE;
Piąta faza po 1 maja 2004 r. - pełnoprawnego członka - weryfikacji w praktyce przyjętej koncepcji i adaptacji do wewnątrzunijnych uwarunkowań.
Jeszcze przed 1989, w wyniku deklaracji o wzajemnym uznaniu, podpisanej w 1988 r. przez RWPG i EWG, Polska mogła nawiązać oficjalne stosunki dyplomatyczne ze Wspólnotami. W lipcu 1989 r. utworzono polską misję przy EWG, a we wrześniu podpisano umowę o handlu i współpracy. Polska już wtedy podkreślała, że jej celem jest członkostwo we Wspólnotach.
W priorytetach polityki zagranicznej w expose K. Skubiszewskiego z 1990 r. znalazł się zapis o potrzebie współtworzenia systemu bezpieczeństwa europejskiego m.in. poprzez powiązania ze Wspólnotami Europejskimi. Nadanie priorytetu związkom ze Wspólnotami Europejskimi wynikało z przekonania o ich bardzo ważnej roli w procesie jednoczenia Europy, jej wysokiego poziomu dobrobytu materialnego, jej istotnej roli w globalnych międzynarodowych stosunkach politycznych i gospodarczych. W 1990 r. Polska złożyła formalny wniosek w sprawie rozpoczęcia negocjacji o stowarzyszeniu. Układ Europejski o stowarzyszeniu podpisano pod koniec 1991 r.(wszedł on w życie(poza częścią handlową, która obowiązywała od 1992) dopiero w 1994, bo państwa UE przeciągały ratyfikację, bo wtedy głowiły się nad TUE). Układ Europejski był sukcesem PPZ, stanowił fundament i narzędzie współpracy politycznej i gospodarczej Polski z Unią w okresie przedczłonkowskim, a także wyznaczał dalsze ramy PPZ. Zapoczątkował on proces zbliżania się do UE, choć nie był on żadną deklaracją zobowiązującą WE do przyjęcia członkostwa Polski.
(…)
… negocjowanego działu prawa europejskiego. Projekty stanowisk przygotowywały ministerstwa, przekazywały Zespołowi Negocjacyjnemu do uzupełnienia,. następnie kierowane do podzespołów w Ministerstwie Finansów, w celu analizy kosztów finansowych i w Rządowym Centrum Studiów Strategicznych, gdzie określane były koszty gospodarcze i społeczne. Potem stanowisko negocjacyjne trafiało pod obrady Komitetu Integracji…
… zamknięcie negocjacji, które nie było ostateczne, ponieważ strony mogły powtórnie je otworzyć. Dopiero zamknięciu negocjacji we wszystkich obszarach ostatecznie zakończyło negocjacje. Dostosowania Polski do członkostwa obejmowały również dziedzinę polityki zagranicznej. W praktyce działania dostosowawcze skoncentrowane zostały na pogłębieniu współpracy politycznej w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej…
…, przychylny naszym staraniom. Nasza aktywność w realizacji programu Partnerstwo dla Pokoju i pragmatyczne podejście do innych form współpracy z NATO oraz uzyskanie stworzyszenia z UZE, wpłynęły na pozytywną ewolucję stanowiska Zachodu. Dobrze rozwijała się współpraca trójstronna Polska-Niemcy-Francja w ramach Trójkąta Weimarskiego. Polska cały czas naciskała na ustanowienie przez UE konkretnego kalendarza…
… konsultacyjny, doradczy, szkoleniowy, a tylko w niektórych przypadkach decyzyjny.
Wewnętrzne polityczne uwarunkowania w Polsce i nieskuteczność działań dyplomacji doprowadziły do częściowej izolacji Polski i obciążenia jej odpowiedzialnością za fiasko szczytu UE w Brukseli w grudniu 2003 r. [problemy na tle stosunków z USA, kwestia Iraku, propozycje podziału głosów w Radzie z Traktatu Nicejskiego].
W sprawie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)