"Mając wyznaczone i trwale zastabilizowane punkty wierzchołkowe wieloboku trasy możemy przystąpić do wyznaczania punktów pośrednich trasy. Proste odcinki trasy są zwykle długie i sięgają od kilku do kilkunastu kilometrów. Zwykłe metody tyczenia za pomocą tyczek ustawianych na prostej bez instrumentu, stosowane np. do zagęszczenia punktów pośrednich na boku osnowy, nie mogą tu mieć zastosowania. Do tyczenia długich odcinków prostych używa się z reguły instrumentu z lunetą, zwykle teodolitu, tachimetru lub tzw. instrumentu kierunkowego przeznaczonego specjalnie do dokładnego tyczenia długich tras. Instrument taki powinien być zaopatrzony w lunetę o dużym powiększeniu (około 60 X)."
"Ponieważ w tym wypadku mamy dany kierunek prostej, więc wytyczamy możliwie najdalszy punkt pomocniczy M. Jeżeli z punktu tego widać punkt końcowy K, to dla sprawdzenia możemy zmierzyć kąt PMK, który powinien być równy 180°. Stwierdziwszy rozbieżność, poprawiamy położenia punktu M' wg wzoru (1) a następnie, w zależności od warunków terenowych tyczymy następny punkt pomocniczy N i podobnie wyznaczamy: punkty dalsze. Jeżeli jednak z pewnego dalekiego punktu pomocniczego M nie widać punktu końcowego K, ta na punkcie M ustawiamy teodolit"
TYCZENIE PROSTYCH ODCINKÓW TRAS
Mając wyznaczone i trwale zastabilizowane punkty wierzchołkowe wieloboku trasy możemy przystąpić do wyznaczania punktów pośrednich trasy. Proste odcinki trasy są zwykle długie i sięgają od kilku do kilkunastu kilometrów. Zwykłe metody tyczenia za pomocą tyczek ustawianych na prostej bez instrumentu, stosowane np. do zagęszczenia punktów pośrednich na boku osnowy, nie mogą tu mieć zastosowania. Do tyczenia długich odcinków prostych używa się z reguły instrumentu z lunetą, zwykle teodolitu, tachimetru lub tzw. instrumentu kierunkowego przeznaczonego specjalnie do dokładnego tyczenia długich tras. Instrument taki powinien być zaopatrzony w lunetę o dużym powiększeniu (około 60 X).
Postępowanie przy tyczeniu zależy przede wszystkim od widoczności punktów wzdłuż trasy i od długości tycznego odcinka. Możemy tu rozróżnić następujące przypadki:
l. Tyczenie, gdy celowanie wzdłuż całego odcinka prostej jest możliwe:
długość odcinka do 2 km:
Postępujemy w tym przypadku tak, jak przy tyczeniu krótkiego odcinka bez instrumentu. Na punkcie początkowym P ustawiamy teodolit, a na punkcie końcowym K — sygnał z osadzoną tarczą celowniczą. Zwykła tyczka miernicza mogłaby być z dużej odległości zbyt słabo widoczna.
Rys. 1
Tyczenie zaczynamy od punktu najdalszego i prowadzimy je w kierunku „na siebie" (rys. 1). Punkty pośrednie l, 2, 3 ....zwane kierunkowymi, rozmieszczamy we wzajemnej odległości nie większej niż 300 m, aby później można było między nimi przetyczyć prostą nawet bez posługiwania się teodolitem, i obieramy je w miejscach, gdzie nie będą narażone na zniszczenie (na miedzach, na poboczach dróg, pastwiskach, nieużytkach itp.) Mając wytyczyć pośredni punkt kierunkowy na prostej PK ustawiamy teodolit nad punktem P (rys. 1) i po doprowadzeniu osi obrotu instrumentu do położenia pionowego celujemy nitką pionową na punkt końcowy K. Następnie, dając pomiarowemu znaki ręka lub chusta albo wykorzystując radiotelefony wprowadzamy trzymany przez niego sygnał lub tyczkę w, płaszczyznę celowniczą instrumentu. Po właściwym ustawieniu tyczki pomiarowy wbija w to miejsce pal, zwracając przy tym uwagę na znaki obserwatora, który przez lunetę śledzi, czy pal podczas wbijania nie schodzi z kierunku. Po wbiciu pala ust
(…)
… wyznacza się wykorzystując założoną w tym celu osnowę geodezyjną (realizacyjną. ).
2. Tyczenie prostej w terenie falistym:
Z punktu początkowego widać punkt końcowy i bliskie punkty pośrednie, lecz dalsze są niewidoczne.
Ponieważ w tym wypadku mamy dany kierunek prostej, więc wytyczamy możliwie najdalszy punkt pomocniczy M. Jeżeli z punktu tego widać punkt końcowy K, to dla sprawdzenia możemy zmierzyć kąt…
… celowniczą instrumentu. Po właściwym ustawieniu tyczki pomiarowy wbija w to miejsce pal, zwracając przy tym uwagę na znaki obserwatora, który przez lunetę śledzi, czy pal podczas wbijania nie schodzi z kierunku. Po wbiciu pala ustawia się na nim tyczkę, aby wyznaczyć na jego głowicy to miejsce, w które ma być wbity gwóźdź, położony ściśle na toczonej prostej. Na bliższych punktach, gwóźdź…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)