To tylko jedna z 9 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Transestryfikacja oleju rzepakowego
w układzie przepływowym
1 Wstęp
Silniki wysokoprężne do niedawna uchodziły za niskotoksyczne. Najnowsze badania dotyczące
wpływu na organizmy żywe mikrocząsteczek stałych, jak też tlenków azotu i węglowodorów (zwłaszcza
aromatów policyklicznych) zawartych w ich spalinach wskazują jednak, że są to składniki spalin
nadzwyczaj szkodliwe, bo kancerogenne. Dlatego też intensywnie poszukuje się metod rozwiązania
problemu emisji składników toksycznych poprzez te silniki. Dają się tu wyróżnić dwa zasadnicze kierunki
działania. Pierwszym są zmiany konstrukcyjne w silniku (np. modyfikacja komory spalania, zwiększenie
ciśnienia wtrysku paliwa itp.) oraz osprzęcie (katalizatory spalin, filtry cząstek stałych), drugim modyfikacja
składu paliwa, czy wręcz zastąpienie tradycyjnych paliw pochodzących z ropy naftowej przez alternatywne,
odnawialne biopaliwa takie jak oleje roślinne, metanol, czy też biogaz.
Głównym problemem związanym z użytkowaniem czystych olejów roślinnych jako paliw do
silników wysokoprężnych jest ich 10-20 krotnie większa lepkość w porównaniu do lepkości olejów
napędowych otrzymywanych z ropy naftowej [1]. W konwencjonalnych silnikach wysokoprężnych z
bezpośrednim wtryskiem paliwa duża lepkość uniemożliwia efektywną atomizację cząstek paliwa, a w
konsekwencji prowadzi do niecałkowitego jego spalenia.
Rozwiązaniem problemu m.in. dużej lepkości olejów roślinnych może być zastosowanie takich
metod, dzięki którym obniżenie lepkości może być realizowane za pomocą prostych operacji fizycznych
np. rozcieńczania lub emulgowania olejów roślinnych. Istnieją również metody prowadzące do uzyskania z
olejów roślinnych nowych produktów o właściwościach odpowiadających olejom napędowym. Do takich
metod zaliczyć należy metody średnio i wysokotemperaturowe oparte na degradacji olejów roślinnych
prowadzone z udziałem (lub bez) gazowego wodoru oraz procesy chemiczne prowadzące do zmiany
budowy chemicznej podstawowych składników surowca w stosunkowo łagodnych warunkach
temperaturowych. Do metod termicznej degradacji olejów roślinnych prowadzonych bez udziału
gazowego wodoru zaliczyć należy: pirolizę, kraking termiczny i katalityczny olejów roślinnych. Z udziałem
gazowego wodoru procesy lub metody typowo rafineryjne: hydrorafinacja i hydrokraking. Spośród
wymienionych metod, nową i obiecującą metodą otrzymywania biodiesla wydaje się być katalityczny
proces hydrorafinacji olejów roślinnych [2].
Obecnie najczęściej stosowaną metodą otrzymywania biodiesla jest transestryfikacja olejów
roślinnych prowadzona z udziałem prostych alkoholi w obecności kwaśnych, lub zasadowych
katalizatorów, w tym transestryfikacja w/w olejów w warunkach nadkrytycznych alkoholu.
Metoda hydrorafinacji (uwodornienia) olejów roślinnych
Saskatchewan Research Council (SRC) w kooperacji z Natural Resources Canada i Agriculture i AgriFood Canada badali możliwość zastosowania konwencjonalnej technologii rafineryjnej dla uzyskania
olejów napędowych z olejów
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)