To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Traktat nicejski Celem zainaugurowanej 14 lutego 2000 r. konferencji międzyrządowej było uzgodnienie niezbędnych - z punktu widzenia przyszłego rozszerzenia UE - reform instytucjonalnych, które nie zostały rozstrzygnięte w Amsterdamie w 1997 r. Za trzy najważniejsze tego rodzaju kwestie uznano: podział głosów w Radzie UE i system podejmowania decyzji kwalifikowaną większością głosów, skład Komisji Europejskiej (liczba komisarzy) oraz zakres decyzji podejmowanych kwalifikowaną większością głosów. Te trzy zagadnienia, stanowiące tzw. „pozostałości z Amsterdamu”, wypełniły zasadniczo agendę konferencji, którą rozszerzono ponadto o problematykę tzw. ściślejszej współpracy. Konferencję międzyrządową zakończono uzgodnieniem nowego traktatu podczas spotkania Rady Europejskiej w Nicei, w nocy z 10 na 11 grudnia 2000 r. Ustalenia traktatu nicejskiego zostały oficjalnie uznane za wystarczające do przystąpienia do rozszerzenia Unii. Traktat nicejski, po ostatecznym zredagowaniu i podpisaniu w Nicei 26 lutego 2001 r., został poddany procedurze ratyfikacyjnej. Dobiegła ona końca 18 grudnia 2002 r., a traktat wszedł w życie 1 lutego 2003 rok u. W deklaracji zamieszczonej w aneksie do traktatu nicejskiego przewidziano dalszą debatę na temat przyszłości Unii Europejskiej. Miała ona dotyczyć przede wszystkim następujących kwestii: jak ustalić i monitorować bardziej szczegółowy podział kompetencji pomiędzy Unią Europejską i państwami członkowskimi, odzwierciedlający zasadę subsydiarności; statusu Karty Praw Podstawowych UE przyjętej na szczycie w Nicei; uproszczenia traktatów w celu uzyskania ich większej czytelności i przejrzystości; roli narodowych parlamentów w przyszłej konstrukcji europejskiej. Na szczycie Unii Europejskiej w Laeken 14-15 grudnia 2001 roku państwa członkowskie UE przyjęły deklarację w sprawie przyszłości Unii Europejskiej. W deklaracji nakreślono szeroki zakres przyszłej debaty, poprzedzającej następną konferencję międzyrządową, wykraczający poza tzw. pozostałości z Nicei. Postanowiono, że debatę poprowadzi ustanowiony przez Radę Europejską Konwent (Convention) pod przewodnictwem Valéry'ego Giscarda d'Estaing. Na wiceprzewodniczących Konwentu zostali wybrani Guliano Amato i Jean-Luc Dehaen e. Poza tym ścisłym prezydium, Konwent składa się z dwudziestu ośmiu przedstawicieli rządów piętnastu państw członkowskich i trzynastu państw kandydujących (po jednym z każdego państwa członkowskiego i kandydującego), czterdziestu sześciu przedstawicieli parlamentów narodowych (po dwóch z każdego państwa członkowskiego i kandydującego), szesnastu członków Parlamentu Europejskiego i dwóch przedstawicieli Komisji Europejskiej: jest to łącznie sto pięć osób. Delegaci rządów i parlamentów państw kandydujących zostali włączeni w prace Konwentu, ale nie dysponują prawem weta wobec kwestii uzgodnionych na drodze consensusu przez delegatów pochodzących z krajów członkowskich UE.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)