To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Teoria egzogenicznego wzrostu to teoria ekonomiczna tłumacząca procesy i mechanizmy rozwoju gospodarczego bazująca na teorii neoklasycznej. Teoria ta dominowała w ekonomii przez okres 40 lat (1945-1985). Teoria ta zakłada, że wzrost gospodarczy jest wynikiem oddziaływania 3 czynników: wzrostu nakładów pracy żywej (czyli wzrostu liczby pracujących); wzrostu nakładów kapitału (maszyn i budynków), osiąganemu dzięki wysokiej relacji inwestycji do PKB; postępu naukowo-technicznego (zakładano, że postęp naukowo-techniczny jest egzogeniczny, czyli jego tempo jest niezależne od polityki gospodarczej - po prostu w danym okresie naukowcy dokonują pewnej liczby odkryć). Według teorii egzogenicznego wzrostu, jeśli tylko względnie ubogi kraj zdobędzie się na wystarczająco duży wysiłek w dziedzinie inwestycji, efektem będzie szybki wzrost PKB. Co więcej, pomiędzy krajami powinna występować tendencja do tzw. realnej konwergencji - kraje uboższe powinny rozwijać się szybciej od zamożniejszych. Za zjawiskiem tym stoi oczywisty, z punktu widzenia ekonomii neoklasycznej, mechanizm: w regionach ubogich praca jest tania, zaś kapitał relatywnie drogi bo jest go niewiele (regiony ubogie mają niewielkie dochody, a zatem i niewielkie oszczędności). Jeśli kapitału jest mało, krańcowa korzyść z jego użycia jest wysoka. Oznacza to, że z inwestycji w rejonie uboższym osiąga się większy zwrot niż w regionie bogatym, gdzie kapitał jest względnie tani i jest go dużo. Stanowi to zachętę do przepływu kapitału z regionów bogatszych do uboższych, to zaś wiedzie do szybszego tempa wzrostu regionów biednych. Szybsze tempo wzrostu regionów biednych nie wymaga zresztą nawet importu kapitału. Używana w tradycyjnych modelach wzrostu gospodarczego neoklasyczna funkcja produkcji opisująca proces przetwarzania czynników produkcji (pracy i kapitału) w dobra i usługi charakteryzuje się spadającymi krańcowymi produktywnościami czynników produkcji, wraz ze wzrostem ich ilości. Oznacza to, że w gospodarce, w której kapitału jest niewiele, każda dodatkowa jego jednostka zaoszczędzona i zainwestowana daje w rezultacie wyższy wzrost produkcji, niż w gospodarce rozwiniętej. Przy tej samej stopie oszczędności, gospodarka słabiej rozwinięta będzie rosła szybciej od bogatszej. Kluczowymi wskaźnikami określającymi długookresowe zdolności wzrostu gospodarczego w modelach egzogenicznego wzrostu był postęp technologiczny, oraz charakteryzująca efektywność procesów inwestycyjnych przyrostowa kapitałochłonność . Warto zauważyć, że modele egzogenicznego wzrostu koncentrowały się na odtworzeniu samego mechanizmu kumulowania się czynników produkcji, mniejszą uwagę poświęcając polityce gospodarczej - modele te mogły służyć do opisu wzrostu gospodarczego i w krajach o gospodarce rynkowej, i centralnie planowanej, oraz uzasadnić każdą politykę gospodarczą, która tylko zapewniałaby wzrost stopy i efektywności inwestycji.
(…)
… inwestycji w kapitał ludzki.
Gospodarka w modelu Mankiwa-D. Romera-Weila ma naturalne tendencje do dążenia do pewnej ścieżki wzrostu równomiernego o stopie wzrostu równej stopie postępu technicznego. Położenie tej ścieżki wynika z poziomu i struktury inwestycji w kapitał rzeczowy i ludzki, stóp deprecjacji obu zasobów kapitału oraz ze stopy wzrostu podaży pracy. Im więcej inwestuje się w kapitał rzeczowy i ludzki, tym wyżej położona jest długookresowa ścieżka wzrostu gospodarczego. Im wyższe są stopy deprecjacji zasobów kapitału rzeczowego i ludzkiego lub stopa wzrostu podaży pracy, tym niżej położona jest ww. ścieżka wzrostu.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)