To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
TEORIA CZYSTEJ FORMY - wg. Witkacego sztuka miała zostać zasadniczo odcięta od jej związku z życiem. Podstawowe założenia „czystej formy” to: 1) tajemnica istnienia - kim jest człowiek i jaki jest sens jego istnienia w świecie 2) religia, filozofia i sztuka są sposobem na odkrywanie owej tajemnicy. Sztuką było wywołanie uczuć metafizycznych a nie wierne odtwarzanie życia. Naśladowanie jest degeneracja sztuki. 3) przeżcyie metafizyczne gwarantowało jedność istnienia 4) krytyka teatru naturalistycznego i symbolicznego - forma nie jest środkiem ekspresji jakichkolwiek uczuć - chodziło o stworzenie takiej formy teatru, w której to, co dziej się na scenie odbierane byłoby przez widzów jako czysto estetyczne zadowolenie 5) czysta forma jako naturalna konieczność twórcza 6) walka z iluzjonizmem 7) odrzucenie naturalistycznej psychologii. Postaci mogą przechodzić jedne w drugie, mogą zmieniać się na role, liczba kombinacji jest nieograniczona 8) likwidacja akcji dramatycznej - chodziło o to, aby widz wychodząc z teatru doznawał wrażenia jakby się obudził z dziwnego snu. DRAMATURGIA WITKACEGO - wszystkie sztuki Witkacego zostały napisane w tonacji szyderczej, groteskowej, parodystycznej, ujęte karykaturalnie i niejako z góry ośmieszone. Dramat Witkacego musimy rozumieć jako nie jako inscenizowanie sztuki życia, ale jako drwiącą klęskę tej inscenizacji. Bohaterowie: okrucieństwo, świadomość gry, wewnętrznej kompromitacji bohaterów towarzyszy kompromitacja dziejowa, konflikt metafizycznych jednostek ze zmechanizowanym społeczeństwem; temat wtajemniczenia, temat upadku tytana, los artysty bądź filozofa w społecznym kataklizmie. Dramat absurdu - człowiek Witkacego musi gonić za mirażem dziwności istnienia czy przynajmniej - intensywności wrażeń. Postępowanie bohaterów Witkacego ma najwyraźniej cechy samobójcze. Zmierzają oni - zwykle nieświadomie - do własnego unicestwienia. Witkacy wyolbrzymia melodramatyczny motyw matki, wyzyskanej przez dzieci, aby uzyskać efekt komiczny i ośmieszyć zarówno Leona jak i jego rodzicielkę („Matka”). „Szewcy” reprezentują syntetycznie uciemiężony i zwycięski lud w całości. Przygotowują rewolucje i rzeczywiście obejmują władzę. Ale przewodzi im Sajetan Tempe, „socjał”, samouk, działacz w stylu XX wieku. Czeladnicy zaś dojrzewają dopiero do myślenia i walki. I przypominają raczej pracowników rzemiosła albo robotnicza arystokrację, przeciwstawioną proletariatowi fabrycznemu. Zamknięci w warsztacie jak w więzieniu Szewcy cierpią znieprawienie i beznadziejność robotniczego losu. Akt pierwszy kończy się upadkiem systemu demokratyczno - liberalnego. Scurvy obejmuje władzę i zamyka szewców w więzieniu, gdzie główną karą jest przymus zupełnej bezczynności. Tymczasem kołowrót dziejów toczy się nieubłaganie dalej. Czeladnicy wykańczają Sajetana, ale nie będą się długo cieszyć - czy raczej nudzić - władzą. Straszliwy Hiperrobociarz - jakby wcielenie wyroków historii - oświadcza że sprawują rządy pozorne tylko.
(…)
… - władzą. Straszliwy Hiperrobociarz - jakby wcielenie wyroków historii - oświadcza że sprawują rządy pozorne tylko. Szewcy kończą się obłędną apoteozą. Scurvy, uwiązany jak pies zdycha z pożądania. Kajetan umiera głosząc filozoficzne brednie. Czeladnicy i Puczymorda korzą się przed Księżną, która - ogarnięta transem - wykrzykuje bełkotliwą pochwałę płci. Fantastyka pełni podwójną funkcję: 1) wywołuje…
… miłości, przygody, terroru) i głęboka (szukania dziwności) Wyobraźnia Witkacego oscyluje między śmiechem a grozą. Burzy śmiechem utrwalone typy: z lubością zniekształca i wyszydza sentymentalne obrazy domowego szczęścia. Groza rodzi się dopiero wtedy, gdy humor odsłoni swoją drugą twarz, kiedy utożsami się z poczuciem małości i nikczemności wszystkiego. Śmiech rodzi się jakby z reguły zderzenia schematów…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)