To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
TEODYCEA - to gałąź teologii zajmująca się problemem jak pogodzić istnienie dobrego , miłosiernego Boga z istnieniem zła . Termin ten pochodzi od greckiego théos (bóg) i diké (słuszny, sprawiedliwy), a dosłownie oznacza "usprawiedliwienie Boga". Słowa tego po raz pierwszy w 1710 roku użył niemiecki filozof Gottfried Leibniz w pracy zatytułowanej "Essais de Théodicée sur la bonté de Dieu, la liberté de l'homme et l'origine du mal" ("Teodycea o dobroci Boga, wolności człowieka i pochodzeniu zła") poświęconej obronie sprawiedliwości Bożej w odpowiedzi na zarzuty przeciw istnieniu Opatrzności oparte na stwierdzeniu zła w świecie. Swoją pracę Leibniz głównie skierował polemicznie przeciw sceptykom hugenockim i wolnomyślicielom, na czele z Piotrem Bayle. Teodycea Leibniza Żyjemy w najlepszym z możliwych światów. Jednym z objawów doskonałości świata jest istniejąca w nim wolność. Bez wolności nie byłoby zła, ale mimo to świat byłby gorszy. Zło widoczne w szczegółach jest niezbędne dla doskonałości całości. Wątpimy w to bo nie dysponujemy boskim oglądem całości. Teodycea to usprawiedliwienie Boga. Leibniz zastanawia się, dlaczego na świecie jest tyle zła, skoro został on stworzony przez doskonałego i dobrego Boga? Najpierw jednak próbuje dociec, czym jest zło, a czym dobro Leibniz odcina się od twierdzenia starożytnych filozofów, którzy pochodzenia zła upatrywali w materii . Według nich to z niej Bóg, czy też Demiurg stworzył, a raczej wykreował, zbudował nasz świat. Materia nie była więc przez niego stworzona i od niego zależna - stąd też zły pierwiastek. Jednak skoro religia chrześcijańska w Bogu znalazła źródło stworzenia, to jakie jest pochodzenie zła? Leibniz tworzy pojęcie niedoskonałości pierwotnej, tkwiącej w stworzeniu. Logicznie rozumując, to, co stworzone przez doskonałego Boga nie może być również doskonałe, ponieważ stałoby się mu równe. Według Leibniza niedoskonałość pierwotna wyprzedza również grzech , świat był niedoskonały także przed jego popełnieniem, ponieważ „to, co stworzone, jest ze swej istoty ograniczone. A stąd wynika, że nie jest ono zdolne widzieć wszystkiego i że może się mylić oraz popełniać inne błędy" . Leibniz wyróżnia trzy rodzaje zła: zło pojęte w sensie metafizycznym - pojmowane jako zwykła niedoskonałość, zło pojęte w sensie fizycznym - polega na cierpieniu, zło pojęte w sensie moralnym - polega na grzechu . Leibniz zastanawia się zarówno nad koncepcją platońską - odnajdującą źródło świata w rozumie w połączeniu z koniecznością, a także nad spinozjańskim panteizmem - Bóg to natura . Odnajduje tam pewne elementy, które skłonny jest uznać. Bóg stanowi Rozum, a Konieczność to istotna Natura rzeczy, stanowiąca
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)