To tylko jedna z 10 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Kultura i sztuka - RZEŹBA • CERAMIKA • ARCHITEKTURA • Geneza światyni • Teatr • Budowle obronne • Skarbce •
Rzeźba archaiczna - Pierwsze posągi powstały w okresie archaicznym, w czasach ożywionego handlu z Egiptem. Początkowo Grecy kopiowali jedynie rzeźby przywiezione z Egiptu. Stąd też wyraźne podobieństwa do sztuki egipskiej: wyprostowane ciała, ręce ułożone wzdłuż tułowia, dłonie przyciśnięte do ud, a pięści zaciśnięte. Rzeźby archaiczne stanowią pierwsze studium anatomii - jeszcze niezbyt proporcjonalne i bez specjalnej dbałości o szczegóły anatomiczne. Mięśnie ciała oddawano dokładnie ale z umiarem. Przedstawiane postacie były statyczne . Oczywiście piękne było tylko ciało męskie - stąd nagie męskie akty ( kuros - młodzieniec), a kobiety ( kore - dziewczyna) zawsze przedstawiane były jako ubrane. Postacie były zawsze uchwycone "od przodu", z jedną nogą wysuniętą - stąd też określenie stylu jako frontalny . Głównymi materiałami były kamień i brąz. Powstanie (pod koniec VIIw. p.n.e.) monumentalnej architektury archaicznej spowodowało stopniowy rozwój i udoskonalanie sztuki rzeźbiarskiej. W ciągu 100 lat od utworzenia pierwszych kopii dzieł egipskich, Grecy wprowadzili do rzeźby elementy ruchu i większą dbałość o oddanie detali. Postacie miały włosy pełne loków i charakterystyczny uśmiech. Pod koniec okresu archaicznego powstawało coraz więcej rzeźb monumentalnych, wolno stojących i dekoracyjnych. Szkoły rzeźbiarskie powiązane były ściśle z porządkami architektonicznymi. Do najwspanialszych zabytków schyłkowej fazy epoki archaicznej należą dwie rzeźby z brązu: wielki posąg Posejdona , odnaleziony w morzu przy przylądku Artemizjon oraz statua Woźnicy ( Auriga ) z Delf . Rzeźba klasyczna. - Na przełomie VI i Vw. p.n.e., a zwłaszcza po wojnach perskich, zaczęto coraz powszechniej stosować marmur, a w monumentalnych posągach chryzelefantynę . Chryzelefantyna była techniką tworzenia rzeźb z kości słoniowej i złota. W pierwszej kolejności ustawiono szkielet z drewna i gipsu. Następnie pokrywano go płytkami z kości słoniowej (twarz i inne nagie części ciała) oraz złota (włosy, szaty, sandały i ozdoby), wysadzanego ozdobnymi kamieniami i szlachetnym drewnem (cedr, heban). Na początku Vw. p.n.e. wynaleziono metodę wykonywania z brązu pustych odlewów - na wosk tracony, co pozwoliło na wierniejsze oddawanie szczegółów. Rzeźby klasyczne były już idealnie proporcjonalne, zachwycały szczegółami i bijącym z nich dynamizmem . Często były wyidealizowane. W odróżnieniu od archaicznego ujęcia frontalnego, stosowano "zamrożenie ruchu" np. postacie z pochylonym torsem, wyciągniętym do przodu ramieniem itp. Na twarzach nie ma już charakterystycznego, archaicznego uśmiechu. Dzięki dokładnym studiom anatomicznym artyści mogli przedstawić rysujące się pod skórą mięśnie. Jak dalece udawało się rzeźbiarzom oddać ruch i ekspresję, widać w posągu
(…)
… był wysunięty, a wszystkie elementy belkowania oddzielano kimationem. Porządek joński zdobywa coraz większą popularność w IV w. p.n.e. i od okresu hellenistycznego praktycznie dominuje w architekturze greckiej. Jego rozwinięciem był porządek koryncki. Styl joński cieszył się ogromną popularnością od IV w. p.n.e., dominował w okresie hellenistycznym. Swoim zasięgiem objął nie tylko Grecję ale też Italię…
…) oraz joński (kobiecy, bogaty, elegancki i lekki). Porządek dorycki rozpowszechniony był głównie na greckim stałym lądzie i w Italii, podczas gdy joński występował głównie w Azji Mniejszej (Jonia) i na wyspach. Ciekawym rozwiązaniem było też stosowanie we wnętrzach świątyń doryckich wystroju jońskiego. Prawie 200 lat później powstał najbardziej ozdobny porządek - koryncki. Zobacz też: Porządki…
… wykrystalizowały się w Grecji w okresie archaicznym, wraz z rozpowszechnieniem się w architekturze materiału budowlanego, jakim był kamień. Ujęły one w ścisłe reguły założenia architektury - przede wszystkim świątynnej. Cywilizacja grecka wytworzyła dwa podstawowe porządki architektoniczne: dorycki i joński, które, modyfikowane na różne sposoby (porządek koryncki, toskański), stosowane były na obszarze całego…
… bardziej smukłe i ozdobne. Porządek Dorycki : Jeden z porządków architektonicznych starożytności. Jego podstawową cechą był funkcjonalizm, któremu podporządkowano walory estetyczne. Stąd mówi się z reguły, że styl dorycki charakteryzuje się ciężkimi proporcjami, surowością i monumentalizmem. Tak więc w porządku doryckim wysokość kolumny wynosiła 14 modułów, kapitelu - 1 moduł, podobnie szerokość tryglifu…
… architektoniczne. Największy rozwój architektury nastąpił w okresie klasycznym. Zastosowano idealną symetrię wszystkich elementów budowli oraz proporcje oparte na stosunkach liczb całkowitych (trójkąt pitagorejski, złoty podział odcinka itp.). Największym osiągnięciem architektonicznym tamtego okresu jest z pewnością Akropol ateński z niepowtarzalnym Partenonem - świątynią wniesioną ku czci Ateny Partenos…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)