NAUKA PRAWA KARNEGO Szkoły Geneza: refleksja nad prawem karnym, Platon, Arystoteles, Seneka, początki we Włoszech (glosatorzy i postglosatorzy), prekursor Albert Gandinus, Jakub de Belvisio, porządkowanie i kompilacja prawa rzymskiego, germańskiego, kanonicznego, pierwsze systematyczne opracowanie Benedykta Carpzowa z 1635 Kierunek Oświeceniowy (racjonalistyczny): Monteskusz - O duchu praw , Beccaria - o przestępstwach i karach , feudalne prawo karne, surowe, Carolina z 1532 (Jan Schwarzenberg), palenie na stosach, tortury, proces inkwizycyjnych, odpowiedzialność obiektywna, postulaty: zniesienia tortur, kodyfikacji prawa karnego, odwołanie do praw natury, zasada legalizmu nullum crimen, nulla poena (Józefina), racjonalizacja kary, humanitaryzm, Szkoła klasyczna: XVIII/XIX w Niemczech, i we Francji, Kant, Hegel, Feuerbach, metoda formalno - dogmatyczna, wolna wola człowieka (indeterminizm), nullum crimen, proporcjonalność kary do przestępstwa, subiektywizacja odpowiedzialności karnej, zasada czynu, prewencja i sprawiedliwy odwet, kk francuski, bawarski, kodeks Rzeszy Szkoła pozytywna: August Comte, brak wolnej woli człowieka (determinizm), krytyka szkoły klasycznej, Cesare Lomrosso - twórca antropologii kryminalnej, człowiek ma wrodzone predyspozycje, istnienie stygmatów przestępczych jak cofnięte czoło, zdeformowana czaszka, anomalie w uzębieniu, rozwinięte szczęki, autor Geniusz i Obłąkanie, koncepcja przestępców z urodzenia, zdeterminowanie przez cechy biologiczne
Enrico Ferri - autor Socjologii Kryminalnej, wyróżnił czynniki antropologiczne, fizyczne (klimat) i społeczne (uwarunkowania ekonomiczne), 6 grup przestępców: okolicznościowi, z namiętności, z nawyknienia, z urodzenia, chorzy psychicznie, pseudoprzestępcy, proponował środki zabezpieczające
Rafaalle Garpfalo - autor Kryminologii, przestępczość jako zjawisko masowe, przestępstwa sztuczne i naturalne, mala per se i mala prohibita (ze względu na decyzje ustawodawcy) Szkoła socjologiczna: XIX w., twórca Franz Liszt, program marburski, najważniejszy sprawca czynu, przyczyny tkwiące w warunkach społecznych, które prowadzą do powstawania przestępczości, nacisk na unieszkodliwianie, poprawę, odstraszanie i prewencje. W Polsce Makowski i Makarewicz Normatywizm: naczelna zasada formalno - dogmatyczna, oderwanie od uwarunkowań społecznych, przedstawiciele Karl Binding i Ernst Beling Ruch obrony społecznej: Ruch obrony społecznej powstał po II wojnie światowej, nawiązywał do szkół pozytywistycznych a zwłaszcza do socjologicznej, jego powstanie wiąże się z powstaniem Międzynarodowego Instytutu dla Studiów Obrony Społecznej.
Ruch dążył do obrony podstawowych gwarancji jednostki, humanizacji prawa karnego, głosił postulaty zniesienia kary śmierci, zapewnienia sądowi wszechstronnych danych o sprawcy czynu i jego środowisku. Wnosił o rozdzielenie postępowania na dwie fazy: pierwszej czy sprawca popełnił zarzucany mu czyn i czy ponosi winę oraz drugiej jaki środek należy zastosować w tej sytuacji. Chciał zespolenia ochrony społeczeństwa i resocjalizacji przestępcy, operowanie karą i środkami zabezpieczającymi.
(…)
…, lecz także tryb życia manifestujący antysocjalne nastawienie.
2. Francuski - umiarkowany zwany nową obroną społeczną, jego przedstawicielem jest Mark Ancel - ruch ten głosił potrzebę badań poznawczych sprawcy, program reformy prawa karnego i polityki karnej oparty na przestrzeganiu zasad legalizmu (w tym nullum crimen sine lege, nulla poena sine lege).Cechą charakterystyczną nurtu jest humanizm, a zwłaszcza…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)