modele nowoczesnej szkoły francuskiej techniki Freineta jako przykład
alternatywnego systemu edukacyjnego (alternatywne: plan Daltoński,
Decroly, Kilpatrick, H. Parkhurst);
System C. Freinetta.
pedagog francuski, twórca "francuskiej szkoły nowoczesnej" (école moderne française).
Pochodził z biednej rodziny chłopskiej, wychowywał się na wsi. Wykazywał zainteresowania
naukami przyrodniczymi. Znalazło to później odzwierciedlenie w jego teoriach
pedagogicznych
Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w Nicei, ale powołanie na front uniemożliwiło
mu dalszą naukę. Jako inwalida wojenny, 20-letni Celestyn dostał posadę
niewykwalifikowanego nauczyciela w wiejskiej szkole eksperymentalnej. Opracował własną
metodę nauczania początkowego, eliminującą podręczniki szkolne i tradycyjne sposoby
prowadzenia zajęć lekcyjnych. Metoda ta wykorzystywała swobodną ekspresję, aktywność
i twórcze działanie dziecka. Metodę swą oparł na pracy-zabawie, która najbardziej
odpowiada potrzebom dzieci. Freinet uważał, że metodyka, którą się w szkole stosuje, "tłumi
i ogranicza potrzeby komunikowania się z innymi, wyrażania siebie, ujawniania własnych
zainteresowań i poglądów narzucając uczniom treści i formy niezgodne z ich życiem,
zainteresowaniami,
z ich
pragnieniem
dokonywania
samodzielnych
poszukiwań
i samodzielnego działania".
W swoim programie Freinet uwzględniał indywidualny rozwój dziecka, jego potrzeby
i autentyczny, naturalny sposób bycia. Obserwacja i poznanie dziecka na tle jego warunków
środowiskowych to niezbędne przesłanki do określenia potrzeb dziecka.
W złożonej i bardzo bogatej koncepcji pedagogicznej Freineta należy wyróżnić trzy
podstawowe elementy:
* przekonanie o konieczności organizowania dzieciom szerokich kontaktów ze środowiskiem
przyrodniczym, społecznym i kulturalnym w celu rozwinięcia zainteresowań i umożliwienia
dzieciom swobodnej twórczości,
* przeświadczenie o zasadniczej wartości w rozwoju dziecka różnorodnych form ekspresji,
czyli wychowywanie przez samodzielną, lecz ukierunkowaną przez opiekuna pracę,
* spółdzielcze formy pracy wychowawczej i dydaktycznej.
Ponadto
pedagogika
Freineta
staje
się
bliska
przez
wyraźne
podobieństwo
z poglądami
Aleksandra Kamińskiego. Okazywanie dzieciom głębokiego szacunku
i zrozumienia wobec ich potrzeb, dążeń i zainteresowań, dostosowywanie zajęć do życia
dziecka cechowało wychowanie wymienionych wielkich przyjaciół dzieci.
Wprowadził różnorodne ,,techniki szkolne,, .Wśród znanych technik Freinet’a znajdujemy
różnorodne formy swobodnej ekspresji, swobodne teksty dzieci, doświadczenie poszukujące.
Pierwsze zajęcia związane z ekspresja słowną odbywają się już w przedszkolach. Dziecko
poznawało przedmioty, zjawiska, zachodzące związki. Spontaniczne wypowiedzi dzieci
przedszkolnych są pierwszym swobodnym tekstem, który zapisuje się na tablicy.W klasach
freinetowskich dużo miejsca zajmuje ekspresja plastyczna w formie :malarstwa, grafiki,
rzeźby.Ekspresja we wszystkich postaciach dziecka stosowana na co dzień jest najlepszym
środkiem nawiązania kontaktu z uczniem.Freinet wprowadza techniki swobodnych tekstów,
opiera się na swobodnej ekspresji słownej dziecka, którą Freinet wysunął na pierwsze
miejsce. Przywiązywał ogromną rolę do twórczego myślenia i kształcenia dziecka. Język jego
zdaniem wyraża nie tylko wewnętrzne przeżycia ,ale jest przede wszystkim narzędziem
komunikacji
społecznej
oraz
narzędziem
poznawczym
świata
Doświadczenie poszukujące-to rozwiązywanie różnorodnych problemów w zakresie
wszystkich przedmiotów nauczania, ćwiczeń, umiejętności szkolnych za pomocą fiszek,
referatów, opracowań tematycznych na podstawie informacji z różnych źródeł.W technice
swobodnych tekstów dzieci znajdujemy źródło do nauki języka ojczystego, jako źródła
poznania dziecka a także punkt wyjścia do zainteresowań.(drukarnia ,gazetka
szkolna).Freinet zmarł w 1966 roku, przeżywszy 70 lat.
Metoda projektów Kilpatrick'a.
Metoda wprowadzona w szkołach amerykańskich i spopularyzowana w innych krajach, np.
Anglia. Polega na tym, że na miejsce tradycyjnego systemu klasowo-lekcyjnego wprowadza
się tzw. projekty jako ośrodki nauki i pracy dzieci. Projekty mają odpowiadać
zainteresowaniom dzieci i wiązać działalność praktyczną z pracą umysłową. Kilpatrick
wyróżniał cztery rodzaje projektów:
produkcyjne - polegające na wytwarzaniu czegoś
konsumpcyjne - gdzie duże znaczenie mają doznania estetyczne
problemowe - polegające na pokonywaniu trudności intelektualnych
sprawnościowe - polegające na osiąganiu sprawności w jakimś działaniu
K. Linke.
Nauczanie łączne opiera się na założeniu, że w szkole elementarnej dzieci nie są w stanie
korzystać z nauczania przedmiotowego. Ujmują one świat całościowo poprzez bezpośredni
kontakt z otoczeniem. Dlatego na treść programową tego szczebla szkoły muszą się składać
wycinki z życia przyrody i z życia człowieka tzw. ośrodki. Opierając się na tej zasadzie
psychologicznej nauczanie łączne odróżnia tzw. kręgi życia od kręgów rzeczy. I tu, i tu
występują realne przedmioty, lecz inną pełnią w nich funkcję. Dziecko styka się z kręgami
życia dostępnych mu w codziennym życiu i od nich musi rozpoczynać naukę.
Szkoły pracy.Decroly
Kierunki pedagogiczne, których wspólnym założeniem było przeciwstawienie się szkole
jednostronnie intelektualistycznej oraz powiązanie nauczania z różnymi formami
aktywności i pracy wytwórczej uczniów. Różnice między nimi polegały na różnym
pojmowaniu aktywności i pracy.
Szkoła eksperymentalna (Daeway).
Treść i metody pracy szkolnej przystosowano do natury dziecka, umożliwiając w ten
sposób poznawanie różnych dziedzin życia społecznego. Daewey przyjmował, że rozwój
intelektualny człowieka przypomina rozwój ludzkości. Do treści kształcenia włączył więc te
formy działań praktyczno-wytwórczych, którym ludzkość zawdzięcza swój rozwój. Zasada
uczenia się przez działanie legła u podstaw tego systemu, stąd też uczniowie w jego szkole
czas wypełniony mieli różnymi formami zajęć praktycznych.
Plan daltoński (H. Parkhust).
System organizacji pracy szkolnej, którego nazwa wywodzi się od miasta Dalton, polegający
na pozostawieniu uczniom swobody w wyborze zajęć szkolnych i czasu pracy, byle by tylko
wykonali w określonym terminie zlecone im zadania. Nauczyciel pełni tu funkcję
konsultanta, udziela indywidualnych porad, ocenia postępy, oraz wyjaśnia problemy
zbiorowe.
Plan jenajski (P. Petersen).
Jeden z kierunków reformy szkoły wg zasad nowego wychowania. Jego nazwa wywodzi się od
miasta Jena, gdzie był realizowany od 1924 roku. oraz rozpowszechniony w Niemczech. Wg
założeń tego planu szkoła ma tworzyć wspólnotę życia i pracy wzorowaną na rodzinie. Nie ma tu
podziału na klasy i przedmioty nauczania. Uczniowie tworzą wspólnoty, z których pierwsza i druga
obejmowała po trzy roczniki (klasy 1-3 i 4-6), a wyższe po dwa roczniki, przy czym corocznie
najstarszy rocznik wchodził do grupy wyższej stając się tam rocznikiem najmłodszym. Oprócz
dzieci do wspólnoty wchodzili także rodzice i nauczyciele.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)