To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Szkoła humanitarna prawa karnego w XVIII w. Na ruch kodyfikacyjny Oświecenia wpływali przede wszystkim wielcy filozofowie epoki, walczący o humanitarną reformę ustawodawstwa kryminalnego. Reprezentowany przez nich kierunek zwano szkołą humanitarną.
Program humanitarnej reformy ustawodawstwa dotyczył przede wszystkim najbardziej jaskrawych przejawów bezprawia i okrucieństwa systemów karania. Wyrósł na gruncie ostrej krytyki dotychczasowego prawa. Do najwybitniejszych uczonych, którzy wywarli wpływ na podjęcie reform w duchu humanitarnym należeli: Wolter (Voltaire) oraz Cesare Beccaria. Za prekursora szkoły humanitarnej uważa się Karola Monteskiusza. Wolter - orędownik idei zaprowadzenia tolerancji religijnej w Europie. Wykazywał błędy sądowe w sprawach dotyczących przestępstw ocierających się o nietolerancję religijną. Udowadniał częto skazywanie przez sądy ludzi niewinnych. Publikując serię dokumentów poruszył europejską opinię publiczną wykazaniem bezprawia feudalnego sądownictwa i fanatyzmu religijnego. Cesare Beccaria - młody mediolański myśliciel, włoski prawnik i pisarz polityczny, przedstawiciel humanitaryzmu prawniczego, autor dzieła O przestępstwach i karach. Dzieło to było objętościowo niewielkie, ale entuzjastycznie przyjęte i stało się swoistym credo dla humanitarystów . Przez Woltera dzieło to było nazywane „kodeksem ludzkich uczuć”, ze względu na plastyczny język i podjętą krytykę kar.
Beccaria pochodził z rodziny arystokratycznej. Studiował prawo w Pawii (1747-55), doktoryzował się z prawa kanonicznego i rzymskiego. Beccaria skrytykował prawo karne epoki feudalnej i zgodnie z ideami oświecenia opowiadał się za równością wszystkich wobec prawa . Żądał reformy prawa karnego. Beccaria postulował proporcjonalność kary i ciężaru do przestępstwa. Celem kary powinno być pozyskanie przestępcy dla społeczeństwa, a nie odwet. Domagał się ścisłego określenia w prawie czynu przestępczego i zagrożenia karą, by wyeliminować nadużycia wymiaru sprawiedliwości. Mówił: „ Pewność ukarania, choćby umiarkowanego, zrobi zawsze większe wrażenie niż strach przed inną, surowszą karą, z którym jednak łączy się nadzieja na bezkarność ”. Kierunek humanitarny a kary. Cel kary. Kierunek humanitarny wyrósł na gruncie ostrej krytyki dotychczasowego stanu prawnego. Krytyce tej poddano m. in. resztki elementów sakralnych w prawie karnym. Uważano bowiem, że sprawy religijne mogę jedynie mieć wpływ na ocenę moralną - i nie stosowanie do norm religijnych nie jest przestępstwem.
Głównym celem prawa karnego wg humanitarystów ma być resocjalizacja przestępcy. W związku z tym w zasadzie nie akceptowano kary śmierci (wyjątkowo - w przypadku najcięższych zbrodni).
Krytyka dotknęła również karę konfiskaty majątku. Uznano, iż jest absolutnie zakazana, gdyż dotyka całą rodzinę ukaranego i poprzez to staje się niedopuszczalną karą zbiorową. Podobnie odnoszono się do kar mutylacyjnych, wygnania.
(…)
… - wykonywane są na człowieku w trakcie postępowania (przed wyrokiem), a więc jeszcze niewinnym. Tortury naruszają nie tylko ciało człowieka ale także jego godność.
Pojawia się zasada domniemania niewinności człowieka, a zaraz za tym prawo do kłamstwa we własnej obronie.
Przestępca ma prawo do obrony:
materialnej (dowody, przesłuchania)
formalnej (prawo do adwokata)
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)