Sytuacyjne teorie kierowania

Sytuacyjne teorie kierowania. Praktyka wykazuje, że nie ma w kierowaniu jednej najlepszej drogi. Stąd kolejny etap rozwoju teorii kierowania wiązał się z próbą odpowiedzi na pytanie: jaki jest najlepszy styl kierowania w danej sytuacji? Omówimy tutaj charakterystyczne dla tego podejścia koncepcje: Model F. E. Fiedlera (Warunkowa teoria Fiedlera) Jest to najstarsza sytuacyjna teoria kierowania (sformułowana w połowie lat 60-tych) i zweryfikowana w licznych badaniach empirycznych. Spośród czynników sytuacyjnych F.Fiedler wybrał trzy następujące: 1) Stosunki między przełożonym a podwładnym. Stosunki te określa dodatni lub ujemny stosunek emocjonalny grupy do kierownika, jej lojalność wobec niego oraz autorytet osobisty kierownika. 2) Struktura zadania. Zadanie może posiadać dobrze, jasno, precyzyjnie określoną strukturę (np. zadanie brygady budowlanej, mającej według rysunku projektu wznieść fundament) lub mieć strukturę nieokreśloną np. praca wychowawcza dokonanie wynalazku, badania naukowe itp. 3) Władza kierownika , wyrażająca się w poparciu ze strony zwierzchników, w możliwości udzielania nagród i kar pieniężnych, we wpływie na awansowanie i zwalnianie pracowników. Ze względu na trzy wyróżnione warunki sytuacja kierownika może być albo korzystna : (kierownik ma wysoki autorytet u podwładnych, zadania są proste i nie wymagają rozwiązywania trudnych problemów, a zakres władzy jest w pełni wystarczający do kontrolowania podwładnych), albo niekorzystna , gdy wymienione warunki układają się przeciwnie niż to wyżej określono. Mogą zachodzić również różne inne kombinacje tych warunków, w których kierownik oceni swoją sytuację jako średnio czy umiarkowanie korzystną . Teoria Fiedlera głosi następującą tezę: zarówno w sytuacji bardzo korzystnej, jak też bardzo niekorzystnej ze względu na wyróżnione warunki skutecznym kierownikiem jest ten, kto stosuje styl kierowania zorientowany na zadania . Natomiast, gdy sytuacja kierownika jest umiarkowanie (średnio) korzystna, skuteczny jest styl kierowania zorientowany na ludzi. Model P. Herseya i K. Blancharda Paul Hersey i Keneth H. Blanchard opracowali tzw. ewolucyjną teorię kierowania . Za podstawę przyjęli dwa podstawowe rodzaje zachowań kierowników: zachowania zorientowane na zadania i zachowania zorientowane na stosunki międzyludzkie. Pierwsze opierają się na tzw. komunikacji jednotorowej, co głównie sprowadza się do określenia przez przełożonego: co, kiedy i jak mają robić podwładni, drugie zaś polega na komunikacji dwutorowej, co polega na wprowadzaniu przez kierowników wzmocnień emocjonalnych i różnych form pomocy. Trzecim wymiarem w modelu Herseya-Blancharda jest sytuacja, tj. stopień dojrzałości podwładnych , którą określają dwa główne czynniki: posiadanie umiejętności i motywacja.

(…)

… jest nadmierna ingerencja kierownika, bo i tak wiadomo, co trzeba robić; jeśli zadanie jest ciekawe,     satysfakcjonujące, okazywanie poparcia przez kierownika w niewielkim stopniu wpłynie na motywację; jeśli zadanie jest nieprzyjemne, poparcie to może przyczynić się do zadowolenia i motywacji podwładnego  
Normatywna teoria decyzji (Vroom & Yetton) (wybaczcie, ale nic więcej nie znalazłam )
koncentruje…
... zobacz całą notatkę