To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dr. Joanna Bogołębska
Polityka pieniężna głównych banków centralnych
Wykład VIII – System rezerwowy
Zasady systemu rezerwowego:
uśrednienie rezerwy (spełnienie wymogów w zakresie utrzymania rezerwy weryfikuje się na podstawie średniej
dziennej wartości rezerw danej instytucji w okresie utrzymania rezerwy obowiązkowej)
oprocentowanie rezerwy (na poziomie stopy procentowej podstawowych operacji refinansowych)
Rezerwa obowiązkowa – podstawa naliczenia
Pasywa objęte podstawą rezerwy, do których stosuje się dodatnią stopę rezerwy:
depozyty typu overnight
depozyty o ustalonym terminie zapadalności do 2 lat
depozyty za wypowiedzeniem do 2 lat
umowy z przyrzeczeniem odkupu (repo)
dłużne papiery wartościowe o ustalonym terminie zapadalności do 2 lat
Pasywa wyłączone z podstawy naliczenia rezerwy:
zobowiązania wobec EBC i krajowych banków centralnych
Rezerwa obowiązkowa:
ustalenie jej zasad jest skomplikowane od strony proceduralnej
decyzje w tej kwestii podejmuje Rada Unii Europejskiej na wniosek EBC po konsultacjach z Parlamentem
Europejskim i Komisją Europejską
Kontrahenci transakcji BC:
instytucje podlegające wymogowi rezerwy obowiązkowej mają dostęp do standing facilities oraz mogą uczestniczyć
w operacjach otwartego rynku w oparciu o przetargi standardowe
do udziału w operacjach dostrajających EBC może wybrać ograniczoną liczbę kontrahentów
w przypadku transakcji bezwarunkowych nie wprowadza się z góry żadnych ograniczeń co do wyboru kontrahentów
dla swapów walutowych wykorzystuje się aktywnych graczy na rynku walutowym
Aktywa zabezpieczające:
art. 18 ust. 1 Statutu EBC mówi, że „wszystkie operacje kredytowe Eurosystemu (tzn. operacje polityki pieniężnej
zasilające w płynność oraz credit facility) muszą posiadać odpowiednie zabezpieczenie
Eurosystem wykorzystuje szeroki system aktywów wykorzystywanych jako zabezpieczenie – aktywa rynkowe i
nierynkowe spełniające jednolite kryteria kwalifikujące przez Eurosystem
W reakcji na kryzys BC podejmowały działanie poprzez:
politykę stopy procentowej
politykę bilansu BC (balans sheet Policy), „unconventinal monetary policy”, „quantitative easing”
Quantitative Easing:
Operacje bezwarunkowego zakupu papierów skarbowych, co skutkowało ilościowym rozluźnieniem polityki pieniężnej.
Cel czy wpływanie na politykę kredytową sektora bankowego, czy na długoterminowe stopy procentowe,
czy monetyzowanie długu publicznego?
Modyfikacje w stosowanych dotychczas instrumentach:
częściej wykorzystywane operacje strukturalne
wydłużenie okresu transakcji, rozszerzenie listy kontrahentów i zabezpieczeń operacji, zmiana formuły przetargów
(ze zmiennej na stałą stopę procentową)
wprowadzenie dodatkowych długoterminowych operacji zasilających (3 – miesięcznych, potem także
o 6 – 12 miesięcznych)
zwężenie korytarza wahań stóp procentowych
Dr. Joanna Bogołębska
Polityka pieniężna głównych banków centralnych
Wykład VIII – System rezerwowy
Bank Centralny jako pożyczkodawca ostatniej instancji (LOLR)
Funkcja LOLR oznacza dyskrecjonalne (uznaniowe) zasilenie w płynność jednego banku lub całego systemu bankowego
w reakcji na niekorzystny szok, powodujący nadzwyczajny wzrost popytu na pieniądz rezerwowy, gdy popyt ten nie
może zostać zaspokojony z innych np. prywatnych – źródeł.
Instytucja LOLR powinna spełniać 3 podstawowe zadania:
1. chronić integralność systemu płatniczego
2. zapobiegać ruchom na banki i przekształcaniu ich w kryzysy bankowe
3. zapobiegać zaburzeniom płynności poszczególnych banków
Realizacja funkcji LOLR koncentruje się na pytaniach:
wspieranie indywidualnych banków, czy tylko w odniesieniu do całego systemu bankowego?
wspieranie tylko banków dotkniętych przejściowym brakiem płynności, ale uznawanych za wypłacalne, czy także
banków niewypłacalnych?
jaki poziom oprocentowania pożyczek? **
czy funkcję LOLR należy traktować jako element polityki pieniężnej, czy są to funkcje oddzielne?
czy zasady wsparcia płynnościowego powinny być określone ex ante, czy też dyskrecjonalne i niejawne?
czy zasady powinny być identyczne w sytuacji kryzysu systemowego jak i w pozostałym okresie?
** system amerykański (USA, Nowa Zelandia, Australia) stopa lombardowa jest stopą oddolną. Ma na celu pomoc
sektorowi bankowemu.
Ujęcie klasyczne – doktryna Thorntona – Bagehota: (egzamin!):
europejski model BC; XIX w.
zapewnienie pomocy płynnościowej dla odczuwających przejściowy brak płynności, ale wypłacalnych, banków
wymaganie dobrego zabezpieczenia
stosowanie tzw. penalty rate (stopa refinansowania systemu bankowego jest najwyższą)
wsparcie nielimitowane
znajomość ex ante zasad polityki LOLR
minimalizowanie skutków zaburzeń płynnościowych w gospodarce, a nie ich zapobieganie
safety net siatka bezpieczeństwa finansowego
Doktryna constructive ambiguity G. Corrigana:
Polega na ograniczeniu do minimum przez BC informacji dotyczących procedur i zasad udzielania Awaryjnego Wsparcia
Płynnościowego. Brak dostatecznej polityki informacyjnej dotyczącej metod zarządzania kryzysem systemowym ma
służyć ograniczaniu zjawiska pokusy nadużycia i zwiększeniu dyscypliny rynkowej podmiotów. Stosowana przez
Szwecję.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)