SYSTEM POLITYCZNY WŁOCH
2 czerwca 1946 r., na podstawie przeprowadzonego referendum, Włochy stały się republiką. W następstwie tego zostało wybrane także Zgromadzenie Konstytucyjne, które przygotowało projekt nowej konstytucji. Weszła ona w życie 1 stycznia 1948 roku. Przy pracach nad konstytucją siły polityczne łączył negatywny stosunek do przeszłości politycznej kraju i chęć odcięcia się od przedwojennej przeszłości. Duży nacisk położono na poszukiwanie takich rozwiązań, które zapewniłyby w pełni demokratyczny ustrój państwa i szereg gwarancji konstytucyjnych (szczegółowe uregulowanie praw i wolności obywatelskich, zapewnienie społeczeństwu udziału w kierowaniu sprawami państwa).
Konstytucja włoska należy do tzw. konstytucji sztywnych, to znaczy że zmiana jej jest dużo trudniejsza niż zwykłych ustaw. Charakter tej konstytucji i jej ducha określa jedno z ważniejszych postanowień, które mówi: "Włochy są republiką demokratyczną opartą na pracy".
System ustrojowy Rządy parlamentarne, z przesunięciem w stronę parlamentarno-gabinetowych. Parlament dokonuje wyboru głowy państwa, ten z kolei powołuje rząd. Rząd dla legalizacji swojego działania potrzebuje zaufania obu izb parlamentu - po uzyskaniu wotum zaufania działa samodzielnie, ale ponosi odpowiedzialność polityczną przed obiema izbami.
Prezydent sprawuje swoje funkcje poprzez akty wymagające kontrasygnaty odpowiedniego ministra.
We Włoszech występuje bikameralizm, przy czym obie izby parlamentu są równe wobec siebie. Państwo ma charakter unitarny, jest podzielone na 20 regionów, 103 prowincje i 8100 gmin. Występuje jednak znaczna decentralizacja władzy - poparcie dla autonomii lokalnej, szeroka decentralizacja administracji.
Głowa państwa Obecnie, od 1999, prezydentem jest Carlo Azeglio Ciampi (ur. XII 1920).
Prezydent jest wybierany przez przedstawicieli narodu. Jest organem władzy jednoosobowym, apolitycznym i bezstronnym, pełni funkcje gwarancyjne i kontrolne, czuwa nad przestrzeganiem konstytucji, spełnia rolę arbitra między partiami.
Prezydent utożsamia "jedność narodową".
Prezydenta wybiera parlament na wspólnym posiedzeniu obu izb z udziałem po 3 reprezentantów z 19 regionów i jeden przedstawiciel Valle d'Aosta. Wymagana większość kwalifikowana wynosi 2/3 głosów, po trzecim głosowaniu wystarczy już większość bezwzględna.
Kadencja wynosi 7 lat, z możliwością jednej reelekcji.
Funkcji prezydenta nie można łączyć z innym stanowiskiem państwowym ani z mandatem parlamentarnym. Po upływie kadencji prezydent staje się dożywotnim senatorem Republiki.
Prezydent nie ponosi odpowiedzialności politycznej przed parlamentem, a jego akty wymagają kontrasygnaty odpowiedniego ministra. Prezydent ponosi odpowiedzialność konstytucyjną , może być postawiony w stan oskarżenia przez obie izby parlamentu bezwzględną większością głosów; wniosek rozpatruje Sąd Konstytucyjny przy udziale 16 członków spełniających warunki wybieralności do Senatu, powołanych z listy ustalanej raz na 9 lat przez parlament.
(…)
… komisje, jako organy pomocnicze (obecnie działa w każdej z izb po 13 komisji).
Od 1963 r. kadencja obu izb wynosi 5 lat i może być skrócona zarządzeniem prezydenta na wniosek Rady Ministrów. Izby działają w trybie sesyjnym, postępowanie ustawodawcze może rozpocząć się w każdej z izb.
Ostatnie wybory do ID: 13 maja 2001, koalicja wyborcza (od 2000 Dom Wolności) na czele z FI wygrała wybory znaczącą…
… Gospodarki i Pracy, Trybunał Obrachunkowy i Rada Stanu.
Dotychczasowi szefowie rządów: Pierto Badoglio, Ivonoe Bonomi, Ferruccio Parri, Alcide de Gasperi (8-krotny premier), Giuseppe Pelli, Amintore Fanfani, Mario Scelba, Antonio Segni, Adone Zolo, Amintore Tambroni, Giovanni Leone, Aldo Moro (5- krotny premier), Mariano Rumoro, Vittorio Colombo, Giulio Andreotti (7- krotny premier), Francesco Cossiga, Arnaldo Forlani, Giovanni Spadolini, Bettino Craxi, Giovanni Gorio, Ciriaco De Mita, Giuliano Amato, Carlo Azeglio Ciampi, Silvio Berlusconi(XII 1994, ponownie od VI 2001), Lamberto Dini, Romano Prodi, Massimo D'Alema.
System partyjny
We Włoszech istnieje system wielopartyjny. Występuje duże rozbicie sceny politycznej. Jako że żadna z partii nie ma szans na samodzielne rządzenie krajem, tworzą się bloki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)