Świadczenia społeczne Świadczenia społeczne stanowią bardzo ważną część polityki społecznej nie tylko ze względu na swoją masowość i skalę wydatków, ale tytułu funkcji jakie spełniają, zasad ich przekazu oraz struktury odbiorców.
Bezekwiwalentny przepływ pieniędzy i usług z różnego rodzaju instytucji do uprawnionych do ich odbioru osób określa się jako świadczenia społeczne. Do tych bezpłatnych lub częściowo odpłatnych usług socjalnych mają dostęp liczne grupy ludności, a niekiedy całe społeczeństwo. Rodzi to problem w jaki sposób je organizować pod względem źródła finansowania i dystrybucji, a także zagwarantowania grupom społecznym ich otrzymania.
Jak już wcześniej wspomniałem, od przyjętego zakresu polityki społecznej zależy, kto zostanie nimi objęty, to jednak coraz częściej są one uznawane za prawa obywatelskie.
Zakres świadczeń społecznych ujmowany jest wielorako. Najczęściej zawęża się je do wypłacania rent i emerytur, różnego rodzaju zasiłków, a także do przekazu świadczeń lub usług związanych z chorobą, niesprawnością czy też niezaradnością.
Biorąc pod uwagę katalog świadczeń społecznych z podziałem na dziedziny polityki społecznej i formy ich świadczeń możemy powiedzieć, że do podstawowych dziedzin polityki społecznej należą: zabezpieczenia społeczne, pomoc społeczna, rynek pracy i bezrobocie, ochrona zdrowia, rehabilitacja osób niepełnosprawnych, edukację, kulturę, rekreację i kulturę fizyczną, mieszkalnictwo, a także penalizację. Formy świadczeń społecznych, to nie tylko świadczenia pieniężne, ale także świadczenia rzeczowe i zakładowe, usługi na rzecz uprawnionych oraz inne rodzaje świadczeń w postaci np.: pożyczek na rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej, kredyty dla studentów, świadczenia alimentacyjne, bilety ulgowe (dopłata państwa do biletów), pomoc w spłacie kredytów mieszkaniowych itp.
Świadczeniobiorca korzystający z pomocy państwa jest głównie odbiorcą indywidualnym świadczeń w finalnej fazie jego przekazu, ale jednocześnie jest określany jako odbiorca świadczeń socjalnych lub społecznych. Wynikają z tego powodu rozbieżności między skalą i strukturą potrzeb, oczekiwaniami uprawnionych a możliwościami ich zaspokajania w sferze socjalnej i kulturalnej. Gromadzenie środków na świadczenia społeczne ma wymiar publiczny i odbywa się z udziałem instytucji państwowych, samorządowych lub pod ich nadzorem.
Jednak wydatkowanie tych środków nie jest w całości na świadczenia indywidualne. Część tych wydatków przeznaczana jest na utrzymanie i rozwój tzw. infrastruktury społecznej, a więc urządzeń, które stanowią materialną podstawę przekazu usług socjalnych i kulturalnych jak, np.: szpitale, sanatoria, domy pomocy społecznej, szkoły, obiekty kulturalne itp.
(…)
… wiele dziedzin polityki społecznej, a także formy tych świadczeń (pieniężnych rzeczowych i innych).
W roku 1995 struktura wydatków na świadczenia społeczne wyglądała następująco: ubezpieczenia społeczne (emerytury, renty, zasiłki) - 50%, edukacja - 16,2%, ochrona zdrowia - 14,6%, pomoc dla bezrobotnych z Funduszu Pracy - 6%, pomoc społeczna - 7,2%, pozostałe - 6%. Całość wydatków stanowiła 32% produktu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)