To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Stężenia
Dźwigary mostów drewnianych mają stosunkowo dużą wysokość przy małej szerokości podparcia. Wystarczą więc małe wartości sił poziomych (wiatr, boczne uderzenia kół taboru itd.), aby utraciły stateczność [3], [10]. Jest to szczególnie istotne w przekrojach podporowych, które współuczestniczą w przekazywaniu sił poziomych na podporach, W tych przekrojach wymagane są szczególnie silne stężenia poprzeczne.
Drugą funkcją stężeń poprzecznych jest wciągnięcie do współpracy wszystkich dźwigarów przy niesymetrycznym ustawieniu obciążenia na szerokości jezdni (funkcja ta dotyczy przekrojów środkowych przęsła).
W mostach leżajowych wystarczy stosować jako stężenie dylinę między belkami (rys. 5.12). W mostach ze wzmocnionymi belkami wielokrotnymi i złożonymi jako stężenie stosuje się najczęściej krzyż poprzeczny (rys. 5.13) lub tężniki prostokątne z dyli (rys. 5.14) lub okrąglaki. Czasami stężenia te stanowią podciągi lub belki poprzeczne, a przy małym odstępie dźwigarów jest to belka (lub belki) ustawiona pionowo i ściągnięta poziomo śrubami (rys. 5.15).
W mostach belkowych tężniki stosuje się w rozstawie nie większym niż 5 m w przekrojach podporowych.
Konstrukcja stężeń składa się z kleszczy i krzyżulców. Kleszcze są elementami pionowymi obejmującymi z obu stron każdy z dźwigarów. Ich połączenie z dźwigarami realizuje się za pomocą śrub. Poza dźwigarami, przymocowane są one śrubami również do elementów poprzecznych (poprzecznie i podciągów). Na podporach należy je połączyć z oczepami.
Wewnętrzne kleszcze powiązane są krzyżulcami, wykonanymi z desek lub bali. Krzyżulce nie mogą być przytwierdzane do dźwigarów, poprzecznie lub podciągów. Muszą one współpracować wyłącznie z kleszczami. Konstrukcja taka zapobiega unoszeniu elementów poprzecznych przy niesymetrycznym odkształceniu poziomym lub pionowym mostu.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)