Stanisław Trembecki 1739-1812
- Wywodził się z zamożnej rodziny, jego ojciec był sędziom i podstarościm. Rodzinę Trembeckiego można zaliczyć do średniozamożnej szlachty.
- Studiował w Krakowie, przerwał jednak edukację z nieznanych bliżej powodów i wyjechał na zachód Europy. Był miedzy innymi we Francji, gdzie zdobył zaufanie jednego z przywódców konfederacji barskiej, otrzymując od niego tajne dokumenty, które miał zawieźć królowi francuskiemu. Zdradził jednak konfederatów, sprzedając papiery agentowi króla Stanisława Augusta. Zaowocowało to nominacją na szambelana królewskiego, którą otrzymał w 1773 roku. Koleje jego życia od tego momentu na stałe związały się z zaangażowaniem w życie polityczne, którego aktywnym uczestnikiem pozostał do końca swojego życia.
- Jego pociąg do hazardu, miłostek i awanturniczego życia sprawiły, że szybko stracił majątek łącznie ze spadkiem po ojcu.
Twórczość Trembeckiego stanowi kuriozum nawet w obliczu olbrzymiej spuścizny literackiej, którą pozostawił po sobie wiek XVIII, bowiem odnaleźć w niej można niemal wszystkie gatunki modne w oświeceniu, co więcej jego realizacje są często bardzo nietypowe, dlatego trudno wpisać je tak po prostu w kanony poetyckie epoki.
Wiersze Trembeckiego można podzielić na: - utwory polityczne, które realizował w oparciu o gatunek ody bądź listu poetyckiego; najczęściej pisane one były na zamówienie króla Stanisława Augusta; charakteryzowały się one bardzo wyraźnie ukształtowanym panegiryzmem
- wiersze będące manifestacją libertyńskich poglądów Trembeckiego, które powstały w wyniku ciągłego kontaktu z filozofią epikurejską oraz zdecydowanie hedonistycznym podejściem do świata
- wreszcie utwory, które określa się mianem poezji salonowej, czyli najpiękniejsze kwiaty polskiego stylu rokokowego
W swojej twórczości Trembecki unikał moralizatorskiego tonu, co nie oznacza, że nie dokonywał szczegółowej analizy życia politycznego, społecznych napięć, konfliktów i mód oraz że nie potrafił prześwietlić swym poetyckim instynktem ciemnych stron życia w osiemnastowiecznej Polsce. Geneza: Pełny tytuł liczącego 524 wersy utworu brzmi: Sofiówka w sposobie topograficznym opisana wierszem i wskazuje ,że głównym tematem dzieła jest opis ogrodu Szczęsnego Potockiego, na cześć jego pięknej żony Zofii nazwanego Sofiówką . Ogród ten został założony w malowniczym jarze utworzonym przez rzekę Kamionkę pod Humaniem na Ukrainie, niedaleko posiadłości Potockiego w Tulczynie.
(…)
… wojennych, politycznych i oświatowych dobrodziejstw Aleksandra I)
-Sofiówkowy gaj Akademosa.
-Platońską Akademię, gdzie jesteśmy świadkami dysputy dwóch filozofów na temat materialistycznej koncepcji świata oraz hedonistycznej, epikurejskiej etyki (sam poeta, nie bez ironii, kwituje tę długą i sofistyczną dyskusję przypomnieniem starożytnej opowieści o Prometeuszu - stwórcy człowieka, i Epimeteuszu…
… i łaskawą władzą Aleksandra.
Zofia: -Trzecia zona Potockiego. Greczynka z Konstantynopola. Była prostytutką, tak jak jej matka. Początkowo zona generała Witta, jednak Potocki zapłacił Wittowi za rozwód 2 mln zł. Po śmierci jej męża Zofia była podejrzewana o romans z pasierbem (czułe listy, skandal)
Porównana do złotego wieku, pełna wdzięku, urody. Porównanie do Afrodyty.
Nazwana jest czwartą Charytą, wzmianki o jej wdziękach.
Opinia, że Pół świata czcić Cię będzie, drugie pół zazdrościć.
Pierwiastek epiczny to:
Epizod o Peleusie i Tetydzie.
Stworzenie człowieka przez Prometeusza.
Kupidyn ze strzałami i jego matka Wenera.
Charon z łodzią, Orfeusz, Sybilla.
Minerwa, Diana, nimfy, Circe, Apollo, Olimp, i inni.
Świat…
…. Zwycięża siła natury, popęd płciowy. Ideałem jest kobieta uległa, skłonna do pieszczot itp.
Szkoła Ateńska
Nawiązanie do rozmowy Epikura z Sokratesem (przypomnienie). Rozmowa toczy się pomiędzy dwoma filozofami - starszym i młodszym. Według starszego filozofa istnieje zegar biologiczny wpisany w naturę człowieka. Filozof naucza, jak żyć. Stoicyzm - zawsze powtarzają się te same historie - ziemia…
… epikurejskiej i stoickiej (epikureizm czysty + elementy stoickie) - rozkosz, ale i umiar w życiu, czystość serca - brak winy i wstydu. Zajmuje się etyką, tym, jak żyć. Filozofowie nie kłócą się ze sobą, a dyskutują.
<<<<Bajki>>>>
narracyjne
Lew i mucha.
Lew wyganiał muchę, wyzywając ją od śmierdziuch w kale urodzonych. Much wydała mu wojnę , twierdząc, że ona, choć mała , to potrafi nawet żubrowi dokazać…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)