STANISŁAW PRZYBYSZEWSKI „ŚNIEG”(dramat)
(OPRACOWANIE WŁASNE)
WSTĘP Romana Taborskiego:
Debiut Przybyszewskiego to dramat pt.: Dla szczęścia;
Autor wyróżniał się nowatorstwem: elementy naturalizmu i symbolizmu;
Prapremiera „Śniegu” miała miejsce w łodzi 15.10.1903r.;
Młode pokolenie było zafascynowane twórcą; „starzy” zdegustowani niemoralnością;
Przybyszewski wprowadzał do teatru mieszczańskiego nowe, artystyczne i myślowe propozycje zachodnioeuropejskie (Ibsen, Strindberg, Maeterlincha);
Dzieła Przybyszewskiego wystawiane były aż do śmierci dramatopisarza (+27.11.1927);
W latach 60. Teatr w Kielcach „odgrzebał” jego dramaty i można powiedzieć, że przeżywały one „drugą młodość” i dalej są żywe;
Krytycy umiłowali sobie jego dramaty; nie brakuje słów pochlebnych, ale i krytycznych;
„Śnieg” i inne dramaty były wychwalane za tzw ponadczasowość;
„Śnieg” nosi w sobie POZORY dramatu realistycznego; pod tymi pozorami kryją się przenośnie i symboliczne treści (np. tytułowy śnieg, czy postaci);
Czas i miejsce akcji: zima, wytworny dworek szlachecki;
Tadeusz - właściciel dworu - zmęczony jest życiem z demoniczną Ewą, spokój i szczęście odnajduje u boku swojej żony- Bronki, która jak się okazuje jest przyjaciółką Ewy. Kazimierz- brat Tadeusza, twierdzi, że piękna Bronka jest dla Tadeusza niczym biały, czysty śnieg, który chroni stary, zamarznięty kawałek lodu, ale zarazem jest też tym śniegiem, pod którym rodzi się coś nowego. Ewa zaś jest uosobieniem tęsknoty za dawnym życiem. Sytuacja zmusza Tadeusza, by po krótkim odpoczynku w domu, na nowo zacząć żyć z Ewą. Bronka nie zabrania tego mężowy, lecz ta decyzja sprawia, że dochodzi do podwójnego samobójstwa (umiera Bronka i Kazimierz w niej zakochany); Autor skupia się na analizowaniu psychiki bohaterów; Postacie zostały pozbawione nazwisk, narodowości; Wiemy tylko, że ich sytuacja materialna jest dobra i mogą spokojnie „grzebać we własnym wnętrzu”;
Krótka charakterystyka bohaterów:
Tadeusz i Kazimierz - przedstawiciele starego rodu; Tadeusz jest silny i energiczny, po romansie z Ewą włóczył się po świecie, a teraz osiadł u boku swojej cudownej, ukochanej żony. Kazimierz to przedstawiciel modernistycznego pokolenia, jest pesymistą nieszczęśliwie zakochanym w swojej bratowej (jest to miłość czysta), jest znudzony życiem, światem.
Ewa - ma złożoną osobowość; jest przyjaciółką Bronki, kochanką Tadeusza, prawdziwą femme fatale, która niszczy wszystkich związanych z nią mężczyzn. Dla Tadeusza jest ona tęsknotą, dla Bronki zagrożeniem, lękiem, dla Kazimierza odkryciem piękna bratowej. Interpretować ją można też jako symbol modernistycznie pojmowanej sztuki, jako personifikację wewnętrznych konfliktów Tadeusza
(…)
…, dlaczego był taki pochmurny, gdy wchodzi lipo raz pierwszy do tego domu. Tadeusz informuje, że kład znak krzyża na swojej przeszłości, pełnej smutku i miłości, której nadal nie jest pewien, czy to miłością można nazwać. Żona wspomina mu wówczas o Ewie. Mąż jasno daje do zrozumienia, że nie chciałby teraz innej kobiety w domu, że chce się ją nacieszyć! Bronka smutna mówi mu, że chce, by on korzystał z życia, tymczasem…
… tej ukochanej dziewczynie. Bronka jest troszkę przerażona, ale zasypia… śni jej się siostra, matka… wołają ją do siebie.(Makrona= śmierć?)
Scena 5
Do salonu wchodzi Kazimierz. Budzi Bronkę, a ta opowiada mu swój sen (majaczy?). Chce jeszcze raz usłyszeć od Kazimierza, czy ją kocha. Ten zaś potwierdził, mimo iż wie, że ta kocha tylko Tadeusza. Bronka prosi go o przysługę, bowiem nie chce być sama. Prosi o łyżwy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)