Dzieła - Juliusz Słowacki Dzieła wybrane Wstęp
„Duch- wieczny rewolucjonista”
Juliusz Słowacki, syn poety - profesora Euzebiusza i Salomei z Januszewskich urodził się 4 września 1809 r e Krzemieńcu. Swoje dzieciństwo i młodość spędził w Wilnie, w środowisku profesorskim i literackim, tam uczęszczał do gimnazjum i studiował na wydziale prawnym. Po ukończeniu uniwersytetu przeniósł się do Warszawy. Powstanie listopadowe, które powitał kilkoma utworami poetyckimi, odbiło się na życiu młodego poety w ten sam sposób, jak na życiu całego jego pokolenia, wyrzuconego po krwawym stłumianiu rewolucji na dożywotnią emigrację. Następnie wyjechał do Niemiec, Londynu i Francji. W roku 1832 przeniósł się do Szwajcarii, gdzie spędził trzy lata życia w Genewie, zajęty zarówno leczeniem płuc, jak intensywną działalnością pisarską.
Słowacki pisał listy do matki, w których opisał całe swoje życie. Opisał w nich swoje wyprawy do Włoch, Sycylii, Grecji, Egiptu, Palestyne, zakończył wyprawę we Florencji, gdzie pozostał do końca 1838 roku.
We Włoszech pozn ał mnóstwo nowych ludzi, zwłaszcza rodaków przybywających z kraju. Wśród nich człowiekiem najbliższym okazał się Zygmunt Krasiński. W 1838 r. Słowacki powrócił do Paryża, by tam pozostać przez ostatnie dziesięć lat życia.
Twórczość Słowackiego Początek stanowią utwory i dzieła związane z powstaniem, a więc liryka listopadowa z Oda do wolności na czele, a więc dramaty Kordian i Lilla Weneda.
Wielki indywidualista romantyczny, który o miejsce dla swego „ja” walczył nie tylko w literaturze, ale w całej kulturze polskiej, a pod koniec życia snuł zawrotne pomysły wplecenia go w dzieje wszechświata, znalazł w liryce dogodne, przez odwieczną tradycję udoskonalone narzędzie do wypowiedzi najbardziej osobistych. Liryka stawała się dlań rodzajem notatnika, w którym utrwalał przelotne doznania wywołane przez zetknięcie się z ludźmi, wypadkami, przyrodą.
Romantyk - indywidualista chętnie mówił o sobie, o swych przelotnych przeżyciach, dotyczących własnej doli, czysto osobistych smutków i radości, rozczarowań i triumfów, rozważań - i to w stosnad swą przeszłością i przyszłością. Dzięki temu wśród utworów jego lirycznych znalazła się spora wiązka poematów, których całość stanowi rodzaj albumu autobiograficznego.
Całość liryki Słowackiego wskazuje wyraźnie, jak w twórczości poety zmagały się z sobą - to biegnąc równolegle, to krzyżując się - zainteresowania i samym sobą, i tym wszystkim, co niósł potężny nurt historii życia zbiorowego. Poeta był wręcz powołany przez naturę do twórczosci epickiej - istotnie też uprawiał ją przez całe życie i na niej właściwie karierę swą pisarską zakończył.
(…)
…!...”
Pogrzeb kapitana Meyznera
Wiersz ten opowiada o śmierci kapitana Meyznera i śmierci wielu innych żołnierzy. Trumny ich są rzucane bez żalu do grobowca, jedna na drugą. Nikt o nich nie będzie pamiętałm, ponieważ wszyscy leżą w jednym grobowcu. Podmiot liryczny wyraża żal, chce żeby w ich trumnie był chociaż karabin i żeby każdy z nich miał swój grobowiec. Prosi Boga, aby przy ich śmierci wzeszło słońce…
…. Staruszka długo mieszkała sama, mąż jej zmarł już dawno. Zawsze miała w kominku ogień, dziś już tylko ciemność. Podmiot liryczny często odwiedzał staruszkę i słuchał jej opowieści i tylko on jeden szedł za trumną. Staruszka żyła dziewiećdziesiąt lat.
Do matki
Podmiot liryczny prosi matkę o wybaczenie. Syn jej poszedł na wojnę i nie wrócił. Co dzień widzi jak inni wracają, żałuje, że pozwoliła odejść…
… jednak po śmierci jego sława Słowackiego poczeła rozrastać się z rzadko spotykaną siłą, by szczyt najwyższy osiągnąć u schyłku wieku i w początkach następnego, około roku 1909, gdy stulecie urodzin poety spopularyzowało szeroko jego życie i twórczość.
LIRYKI I INNE WIERSZE
Księżyc
Wiersz pisany 13- zgłoskowcem.
Podmiot liryczny opowiada o księżycu. Księżyc znajduje się wysoko na niebie, jego promień odbija…
… idąca ku tęczowej bramie- Jej odwrócona twarz patrzy przez ramię, I w oczach widać, że patrzy na syna.
Na drzewie zawisł wąż…
Wiersz opowiada o Edenie, o Adamie i Ewie. Wąż kusi Ewę, opowiada jej o tajemnicy stworzenia świata, mówi, że Duch w Trójcy- to Bóg. Opowiada, że Adam i Ewa to dwa duchy, a trzecim duchem jest on, wąż. Każe Ewie spalić ogród, a jeżeli ma za mało ognia to ma zerwać owoc z jabłoni…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)