To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Siedem faz rozwoju współuzależnienia wg. Sztander: - Faza zaprzeczania - przekonanie, że osoba uzależniona mogłaby przestać pić, gdyby chciała. Relacje z osobą uzależnioną przebiega na ciągłym ustalaniu zasad, które ta łamie. - Faza organizacji samoobrony - izolacja od osoby uzależnionej, ukrywanie problemu przed otoczeniem zewnętrznym, pojawienie się objawów psychosmoatycznych u domowników - Faza chaosu- załamanie się dotychczasowych strategii radzenia sobie z sytuacją, bezradność wobec problemu, wzrost objawów zaburzeń u dzieci - Faza wstępnej reorganizacji rodziny - przejęcie kontroli nad życiem rodzinnym przez partnera osoby uzależnionej, koncentracja nad minimalizowaniem skutków jego uzależnienia dla rodziny. - Faza reorganizacji faktycznej - budowanie systemu rodzinnego ze świadomością separacji osoby uzależnionej od reszty rodziny, praca nad poprawą jakości życia własnego i rodziny, odbudowanie związków z innymi ludźmi. - Faza reorganizacji ostatecznej- funkcjonowanie rodziny jako systemu bez osoby uzależnionej. - Faza prób odtworzenia rodziny- dotyczy tylko sytuacji gdy osoba uzależniona ma za sobą pewien stabilny okres abstynencji . W takiej sytuacji partner może podjąć próbę włączenia jej z powrotem do rodziny. Stadia „zaczarowanego koła zaprzeczeń” w ujęciu Kellermana: Alkoholizm jest tragedią w trzech aktach. W tragedii bierze udział co najmniej czworo ludzi: pijący , jego rodzina, przyjaciele, koledzy w pracy, a nawet jego doradcy. Wszyscy oni przyczyniają się do obrotów tego zaczarowanego koła alkoholizmu. Choroba ta rzadko pojawia się u osoby całkowicie odseparowanej od ludzi. Rzadko również trwa w całkowitym odosobnieniu. Jeden człowiek pije i upija się - inni reagują na jego picie i zachowywanie się. Pijący reaguje z kolei na ich reakcje i znowu pije. W ten właśnie sposób zaczyna się obracać zaczarowane koło oskarżeń i zaprzeczeń - staczająca się w dół spirala alkoholizmu. Aby zrozumieć alkoholizm - musimy spojrzeć nie tylko na samego alkoholika, ale na całkowity obraz jego choroby tak - jakbyśmy byli widzami odgrywanej na scenie sztuki. Musimy dostrzec dokładnie role wszystkich aktorów tego dramatu. Alkoholik - jako gwiazda całej sztuki - występuje na początku pierwszego aktu. Gra on główną rolę, a inni reagują tylko na to, co on robi na scenie. Więc oto nasz gwiazdor - zazwyczaj mężczyzna w wieku 30 - 50 lat przeważnie zdolny, inteligentny i pracowity. Często jednak jego ambicje przekraczają jego możliwości. Widzimy, że jest to bardzo wrażliwy, samotny i nerwowy człowiek. Jest on również niedojrzały w sposób, który go czyni bardzo zależnym od innych ludzi. Prawdopodobnie zachowuje się sposób bardzo „niezależny'', aby tej niedojrzałości całkowicie zaprzeczyć. Właśnie z tego zaprzeczania powstał tytuł naszej sztuki: Zaczarowane Koło Zaprzeczeń. Aby alkoholik mógł grać swą rolę z powodzeniem, potrzebuje pomocy innych. Dlatego musimy obserwować bardzo dokładnie, w jaki sposób każdy z aktorów spełnia swą rolę w tym dramacie.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)