To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Samodzielne obliczanie gradientu barycznego z mapy pola ciśnienia (mapy dolnej) Poziomy gradient baryczny jest wektorem, prostopadłym do izobar, skierowanym w stronę niższego ciśnienia, którego wartość charakteryzuje spadek ciśnienia na jednostkę odległości (dp/dl) i jest mianowana w hPa na 1° na kole wielkim. Istnienie gradientów barycznych powoduje poziomy ruch powietrza (wiatr). Od wartości gradientu barycznego zależy prędkość wiatru, od zwrotu gradientu - kierunek wiatru (pomija się tu działanie innych sił). Do samodzielnego obliczania prędkości wiatru niezbędna jest umiejętność obliczenia gradientu barycznego (patrz "prędkość wiatru przywodnego"). Obliczanie gradientu prowadzi się w sposób następujący: 1. określa się wartość cięcia izobar na mapie faksymilowej (czyli różnicę ciśnienia między sąsiadującymi izobarami, jeszcze inaczej - co ile hPa prowadzone są izobary na danej mapie). Tu uważaj - zazwyczaj izobary prowadzi się co 5.0 lub co 4.0 hPa, są jednak wydawane mapy mapy z cięciem izobar co 2.0 lub 2,5 hPa, niektóre mapy obejmujące duże obszary mają cięcie 10 hPa !). Różnicę ciśnienia między izobarami na danej mapie zapisujemy jako Dp [są to hPa]. 2. identyfikujemy cięcie równoleżników na tej samej mapie (co ile stopni prowadzone są równoleżniki). Wartość tą zapisujemy jako D(fi) [są to stopnie na kole wielkim]. 3. mierzymy nanośnikiem (przenośnikiem) odległość między sąsiadującymi izobarami na obszarze zainteresowania, tak, aby zmierzyć minimalną odległość między izobarami (do stycznej w punkcie). 4. na najbliższym pomiarowi łuku południka między kolejnymi równoleżnikami w tej samej strefie szerokości, w której zmierzyliśmy odległość między izobarami, kroczkujemy zmierzoną odległością między izobarami, określając, ile odłożeń mieści się w D(fi). Wymagana dokładność szacunku do 0.1 odłożenia (interpolujemy ostatnie, niepełne odłożenie). Liczbę odłożeń zapisujemy jako N 5. Liczymy: - krok pierwszy: D(fi) / N = L [w tym kroku obliczamy odległość między izobarami w ° na kole wielkim (południku)], - krok drugi i ostatni: Dp / L = GB [w tym kroku obliczyliśmy gradient baryczny; dzieląc różnicę ciśnienia między izobarami (hPa) przez odległość w stopniach, jaka jest między nimi (°), otrzymujemy różnicę ciśnienia, jaka przypada na 1° na kole wielkim. I to wszystko. Opowieść o tym, jak to się robi trwa znacznie dłużej od określenia gradientu. Krótki komentarz:
(…)
… są w różnych projekcjach, w związku z czym mają
bardzo różne charakterystyki zniekształceń odległościowych. Mierząc wartość N na
najbliższym łuku południka, minimalizujemy błąd zniekształecnia odległościowego
wynikający z zastosowanej na mapie siatki (tak samo zniekształcona jest odległość
między izobarami, jak i długość łuku południka). Mapy wydawane są w różnych
skalach, nawet ta sama mapa, odbierana na różnych odbiornikach, lub drukowana
na różnych drukarkach, będzie w innej skali. Nie mamy co zawracać sobie głowy
skalą mapy - odcinek łuku południka (między równoleżnikami) traktujemy tu jako
podziałkę liniową mapy, wiedząc, jaką ma on długość w ° (D(fi)). Znajomość
rzeczywistej skali mapy ani odległości między izobarami w Mm czy w kilometrach,
wbrew temu co piszą uczeni w niektórych polskich…
…, dalej na wschód od 7 do 6°B, nad Morzem Północnym 5 - 6°B. Najmniejsze
gradienty baryczne, w tym i obszary bezgradientowe, związane są z wyżem, którego
centrum (1041 hPa) znajduje się w rejonie 48°N, 017°W i klinem wyżowym z nim
związanym, którego centrum (1035 hPa) oznaczone jest w rejonie 56°N, 025°W. W
tym obszarze występują cisze i słabe wiatry (1-3°B). Proszę jednak zwrócić uwagę,
że na skraju…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)