Rzeźba archaiczna - omówienie

3. Rzeźba archaiczna- tendencja odśrodkowa (ręce i nogi są wyraźnie oddzielone od tułowia), posągi tzw. Kurasów, kobiety w szatach, mężczyźni nago.
Pierwsze posągi powstały w okresie archaicznym, w czasach ożywionego handlu z Egiptem. Początkowo Grecy kopiowali jedynie rzeźby przywiezione z Egiptu. Stąd też wyraźne podobieństwa do sztuki egipskiej: wyprostowane ciała, ręce ułożone wzdłuż tułowia, dłonie przyciśnięte do ud, a pięści zaciśnięte. Rzeźby archaiczne stanowią pierwsze studium anatomii - jeszcze niezbyt proporcjonalne i bez specjalnej dbałości o szczegóły anatomiczne. Mięśnie ciała oddawano dokładnie, ale z umiarem. Przedstawiane postacie były statyczne. Oczywiście piękne było tylko ciało męskie - stąd nagie męskie akty (kuros - młodzieniec), a kobiety (kore - dziewczyna) zawsze przedstawiane były, jako ubrane. Postacie były zawsze uchwycone "od przodu", z jedną nogą wysuniętą - stąd też określenie stylu, jako frontalny. Głównymi materiałami były kamień i brąz. Do najwspanialszych zabytków schyłkowej fazy epoki archaicznej należą dwie rzeźby z brązu: wielki posąg Posejdona, odnaleziony w morzu przy przylądku Artemizjon oraz statua Woźnicy (Auriga) z Delf. Brązowy posąg Woźnicy ... zobacz całą notatkę