To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rysunek warsztatowy
Właściwe sporządzanie rysunków warsztatowych polega na przestrzeganiu zasady „gubienia" odchyłek. Wymiarowanie geometryczne omawianego styku słupa z belką, pokazane na rys. 1.43a, jest błędne. Poprawny sposób zwymiarowania głowicy słupa przedstawiono na rys. 1.43b. Nie podając wymiaru usytuowania elementu centrującego na blasze poziomej głowicy słupa (rys. 1.43b), żąda się od wykonawcy symetrycznego ułożenia tego elementu, otwory na śruby zaś wymiaruje się względem wytrasowanej rzeczywistej osi słupa o losowej wysokości przekroju poprzecznego.
Na hierarchię ważności wymiarów należy zwracać baczną uwagę podczas sporządzania rysunków. Przestrzeganie zasad geometrycznego wymiarowania konstrukcji umożliwia poprawne wytrasowanie, wykonanie oraz zmontowanie konstrukcji i zminimalizowanie skutków losowych odchyłek wymiarowych kształtowników stalowych.
Uwzględniając budowlany charakter omawianych konstrukcji stalowych, w [52] sformułowano kilka zaleceń dotyczących ich wymiarowania.
• Sposób wymiarowania powinien uwzględnić fakt istnienia odchyłek wymiarowych wyrobów hutniczych, a także odchyłek powstałych przy produkcji konstrukcji stalowej.
• Rozróżnia się 3 typy wymiarów:
Wymiary modułowe — teoretyczne wymiary nawiązujące do siatki modułowej obiektu; są potrzebne, ale nie zawierają informacji niezbędnych do wykonania elementu w warsztacie. Celowe jest pokazanie lokalizacji elementu względem osi modułowych na oddzielnym szkicu sytuacyjnym (który może być wykonany bez skali), umieszczonym na rysunku warsztatowym. Tamże należy podać wymiar podstawowy niezbędny w celu zrozumienia położenia elementu (patrz rys. 1.40b).
Wymiary podstawowe mające decydujący wpływ na montażowe dopasowanie danego elementu; określają np. odległość skrajnych otworów śrub mocujących belki lub, w przypadku belek z blachami czołowymi, całkowitą długość belki łącznie z grubościami blach. Wymiary te niekiedy są zaznaczone ramką lub gwiazdką.
Wymiary szczegółowe określające położenie otworów, obróbkę końca belki lub pręta kratownicy, kształt blachy węzłowej itp., a także rozmieszczenie pozycji w elemencie wysyłkowym.
Wymiary podstawowe i szczegółowe w zasadzie nie powinny występować w jednym ciągu wymiarowym.
Ciągi wymiarowe muszą nawiązywać do podstaw wymiarowych, które powinny mieć w zasadzie charakter materialny i znajdować się na elemencie lub na pozycji, np. lico, krawędź. Podstawą wymiarową nie powinna być oś niematerialna leżąca poza elementem.
Ze względu na zmechanizowane wytwarzanie konstrukcji unika się obecnie wprowadzania teoretycznych osi drugorzędnych, takich jak oś grupy otworów na śruby, a wymiar rozstawu tych otworów wplata się w ciąg wymiarów szczegółowych (co dawniej uchodziło za wymiarowanie nieprawidłowe). W takich przypadkach może być niekiedy celowe oznaczenie wymiaru rozstawu śrub gwiazdką, gdyż dla połączenia jest to wymiar podstawowy (np. wymiar 100 mm na rys. 1.40b).
(…)
… do podstawy wymiarowej, którą może być oś lub jedna z krawędzi. Dobór podstawy zależy od zamierzonej lokalizacji elementu w zmontowanym obiekcie. I tak:
1. Wymiary określające położenie linii otworów w kątownikach odnosi się tylko do krawędzi naroży.
2. W przypadku dwuteowników lub ceowników walcowanych opartych na dolnej półce, a także połączeń podporowych, jako podstawę przyjmuje się dolną krawędź.
3. W przypadku wiązarów lub belek zakończonych blachami czołowymi, które mają frezowaną dolną krawędź, rozmieszczenie otworów na śruby w tych blachach odnosi się do dolnej krawędzi, dodając wymiar lokalizujący w pionie blachę czołową względem belki lub pasa wiązara (na rys. 1.42b wymiar 520 mm odniesiono do wierzchu belki).
…
… do podstawy wymiarowej, którą może być oś lub jedna z krawędzi. Dobór podstawy zależy od zamierzonej lokalizacji elementu w zmontowanym obiekcie. I tak:
1. Wymiary określające położenie linii otworów w kątownikach odnosi się tylko do krawędzi naroży.
2. W przypadku dwuteowników lub ceowników walcowanych opartych na dolnej półce, a także połączeń podporowych, jako podstawę przyjmuje się dolną krawędź.
3…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)