To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wykład VI - 28 XI 2005 Rozwój sakramentu pokuty w tradycji Kościoła - wskazania nowotestamentalne: Zewnętrzne akty są drugorzędne. Sprawdzeniem autentycznym tego nawrócenia jest czynienie dobra.
N.T żądanie nawrócenia- Jan Chrzciciel mówi, że nawrócenie jest wtedy prawdziwe, gdy są owoce nawrócenia. Porównuje człowieka do drzewa. Gotowość na przyjście Mesjasza zawarta jest w postawie nawrócenia. Na pierwszym miejscu w N.T jest łaskawość i miłosierdzie Boga.
Odpowiedź człowieka to radykalne zerwanie z grzeszną przeszłością. Postawa Chrystusa jest wzorem- zaprasza grzeszników na ucztę. Przypowieść o Synu marnotrawnym. Nawrócenie łączy się z darem wiary, wiara i nawrócenie stanowią jedność.
- praktyka pierwotnego Kościoła: - do VIw. Praktyka pokutna miała charakter jednorazowy ( penitenima prima) - księży nie dopuszczano do pokuty, za grzechy byli wykluczani z Kościoła
- proszący o pokutę wyznawał grzechy publicznie
- akcentuje się też wymiar terapeutyczny pokuty, działanie kierownika duchowego (powoduje większą świętość).
- od VIw dochodzi do rozwoju pokuty tajnej i powtarzalnej . Początek w Irlandii. Wprowadzają ją mnisi gładząc w ten sposób grzechy powszechne. Powoli przenosiło się to na cały Kościół. Synod w Toledo zabiega o jednorazowość pokuty, jednakże już w VIII taka praktyka całkowicie zanika.
- spowiedź tajna i powtarzalna wprowadzana jest od IX w. - w 1215 roku sobór Laterański IV wprowadził obowiązek spowiedzi raz do roku .
Pokuta jednorazowa i publiczna była z nakazu biskupa, to on wyznaczał co penitent ma zrobić aby mógł wrócić do Kościoła. Po wprowadzeniu spowiedzi wielokrotnej istniała tzw .: pokuta taryfowa. Wprowadzano księgi dla spowiedników, aby pokuta była pełna i sprawiedliwa . Na pierwszym miejscu jest modlitwa, jałmużna. Była też praktyka pokuty zastępczej- pokutującego zastępuje inny. Dziś już nie stosowana.
Obok rozgrzeszenia było pojednanie końcowe. Penitent uzyskiwał rozgrzeszenie po wykonaniu pokuty. Ostatnia faza rozwoju sakramentu do Soboru Trydenckiego Koncentruje się na kapłańskim rozgrzeszeniu- to jest nadużycie. Warunki sakramentu pokuty muszą być dopełnione. Koncentrowano się na wyznaniu grzechów w konfesjonale. Sobór Trydencki w kontekście błędów protestanckich (nie uznają tego sakramentu)
-akcentuje, że sakrament pokuty ustanowił sam Chrystus- Wieczernik
-konieczność wyznania wszystkich grzechów ciężkich popełnionych po chrzcie wg liczby, rodzaju i okoliczności
-akcentuje sędziowski charakter pokuty, „Ja ciebie rozgrzeszam”
-szafarzowi sakramentu są prezbiterzy, kapłani, biskupi na mocy władzy kluczy
(…)
…
-akcentuje sędziowski charakter pokuty, „Ja ciebie rozgrzeszam”
-szafarzowi sakramentu są prezbiterzy, kapłani, biskupi na mocy władzy kluczy
Pokuta po Soborze V.II
-osobowy i kościelny wymiar pokuty. Odpuszczenie grzechów bez osobistego nawrócenia jest niemożliwe. Grzech nie jest sprawą prywatną, ale sprawą Kościoła, całej wspólnoty. Akcentuje się nabożeństwo pokutne.
-pokuta w kontekście Eucharystii…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)