Sakrament pokuty i pojednania

Nasza ocena:

3
Pobrań: 77
Wyświetleń: 1708
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Sakrament pokuty i pojednania - strona 1 Sakrament pokuty i pojednania - strona 2

Fragment notatki:


Sakrament pokuty i pojednania: Jezus powierzając apostołom władzę odpuszczania grzechów ustanowił sakrament pokuty (J 20, 19-23; Łk 24,47), aby wierni, którzy po chrzcie popełnili grzechy mogli pojednać się z Bogiem i Kościołem. Żaden z sakramentów w ciągu dziejów nie podległą tak głębokim zmianom jak ten sakrament. Kształt tego sakramentu ulegał w historii b. Wielu zmianom. Najstarsze świadectwa na temat praktyki pokutnej pochodzą już z przełomu I i II w (pism Klemensa Rzymskiego lub np. Pasterz Hermasa ). Różne były stopnie surowości, ale zawsze istniała świadomość społecznego charatkreu/wymiaru pokuty. Takie momenty charakterystyczne, choćby z przełomu I i II w. - są świadectwa o głębokim przekonaniu o jednorazowości pokuty w życiu. To oczywiście powodowało to, że chętnie odkładano pokutę na ostatnią chwilę życia. W III w. warto odnotować dyskusję nad dopuszczalnością grzechów (pogląd rygorystów takich jak montaniści - uważali, ze grzechy ciężkie są niedopuszczalne). W związku z takimi poglądami zaczyna krystalizować się nauka o odpuszczalności grzechów. Powstaje łagodniejsza praktyka. Mówi ona iż wszystkie grzechy, także tzw. kapitalia (trzy najcięższe grzechy: apostazja, zabójstwo, cudzołóstwo). Wszystkie grzechy są odpuszczalne. Lecz wszystkie podlegają pokucie. Odpuszczenie grzechów również nie rozwiązywało do końca sprawy, ciągle podlegał pewnym ograniczeniom (np. zakaz wykonywania jakiego zawodu, np. duchownego, sędziego; zakaz pożycia małżeńskiego przez pewien czas - to również powodowało odkładanie pokuty na lata późniejsze). IV w. na wsch. Choćby - słabnie pokuta kościelna, ale rozwija się tzw. indywidualne kierownictwo duchowe. Powstaje tzw. spowiedź laików - w środowiskach mnisich powstał zwyczaj, aby współbratu, który nie jest księdzem wyznawać lekkie grzechy prosząc o modlitwę (weszło to nawet do ascezy, choćby u Bazylego wielkiego). Tę praktykę przejęły zakony iroszkodzkie. Też w IV ustaliło się rozróżnienie między grzechami ciężkimi i lekkimi. Zaczęto uważać iż grzechy lekkie mogą być odpuszczone także poza konfesjonałem, przez np. jałmużnę, modlitwę, dobre uczynki. Natomiast za grzechy ciężkie wymagano zawsze publicznej pokuty. Na temat praktyki pokutnej znajdujemy fragmenty u: Klemensa Rzymskiego, Ireneusza, Klemensa Aleksandryjskiego, Tertulian, Cyprian, Bazyli, Ambroży, Augustyn, Leon Wielki.
Stefański, Sakrament chorych w dziejach i życiu Kościoła , Gniezno 2000, s. 25-60.
Sakrament pokuty i pojednania. Z biegiem czasu ukształtowały się w historii tzw. fazy pokuty publicznej. (grzechów wymiarze społecznym - podejmowano działania, aby były formą ekspijacji..?)
przyjęcie do grona pokutników. (w tej fazie wyznanie grzechów przed bp lub prezbiterem, wtedy również nakładano właściwą pokutę)
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz