To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Romantyzm polityczny w Niemczech W Niemczech rewolucja francuska wzbudziła ogromne przerażenie i niesmak, zwłaszcza w kręgach elit rządzących. Stąd zrozumiałe były tendencje reakcyjne - kontrrewolucyjne. Niemieccy notable zdawali sobie sprawę z powagi sytuacji, zwłaszcza z fermentu, jaki pozostawiła po sobie rewolucja. Wszczepiła ona w serca wielu ludzi, całej Europy, chęć ogromnych zmian, była synonimem postępu - zrozumiała jest więc reakcja europejskich konserwatystów.
cechy niemieckiego romantyzmu politycznego :
legitymizm był główną odpowiedzią niemieckich reakcjonistów na rewolucyjną rzeczywistość (legitymizm był realizowany metodami policyjnymi)
wprowadzono ogólną cenzurę (właściwie to ją bardziej uwidoczniono)
romantyzm polityczny żerował na zacofaniu ekonomicznym i politycznym w Niemczech
wykorzystywał konserwatywne nastawienie niemieckiego społeczeństwa (kultywowano nacjonalizm - a stąd prosta droga do kultu tradycji feudalnych, absolutyzmu, przywilejów stanowych, katolicyzmu narodowego, średniowiecznego uniwersalizmu)
jeden z przedstawicieli tego nurtu - W. Rehberg („Studia nad rew. fran.”), przeciwstawiał się racjonalizmowi i relatywizmowi umowy społecznej, ponad to głosił, że: równość ludzi nie istnieje, wolność wyznania, słowa to utopia, która zagraża państwu, a prawa człowieka nie są podstawą państwa
najwybitniejszymi przedstawicielami romantyzmu politycznego byli: bracia Schlegelowie, Novalis, Görres, Armin oraz najbardziej popularny - Adam Müller kultywowali oni germańskiej przeszłości oraz chrześcijaństwu
głoszono hasło, że im bardziej konserwatywny jest naród, im bardziej trzyma się starych instytucji i obyczajów, tym bardziej jest narodowy
jedynie państwo stanowe jest prawdziwie narodowe (pochwała stanowej struktury społecznej)
pochwalano suwerenność każdego państwa, czyli niczym nieskrępowaną możliwość tworzenia prawa i obyczajów
w ideologicznym sprzeciwie wobec rewolucji powoływano się na religię katolicką („rewolucja fran. to kara boża zesłana na klasy wyższe za ich oświecony ateizm”)
w romantyzmie politycznym rola państwa była pierwszorzędna (kolejne zaprzeczenie oświeceniowej myśli), stawało ono ponad społeczeństwo, wchłaniało całe życie społeczne i narodowe (autorytaryzm państwa, przejawiający się m.in. w uniformizmie i przedkładaniu własnego interesu nad interes jednostki)
o pierwszoplanowej roli państwa dobitnie wypowiadał się A. Müller (był to zagorzały przeciwnik liberalizmu polityczni-gospodarczego, a także wszelkiego postępu w swoich poglądach umiejętnie łączył odrodzenie chrystianizmu z motywami antysemickimi)
patriotyczne, ale głęboko nacjonalistyczne treści romantyzmu niemieckiego wsparte były ideami solidaryzmu w organicznie zbudowanym społeczeństwie (miłość do ludu, folklor, kult walki z Napoleonem, gloryfikacja irracjonalizmu ludowego, wyraźnie pokazywano kontrast między ludem złym - rewolucyjnym, a dobrym - lojalnym wobec władzy)
(…)
… rasizmu i faszyzmu.
Nauczanie społeczne kościoła katolickiego za pontyfikatu Leona XIII
Leon XIII: (1878-1903), papież, zrozumiał potrzebę uwspółcześnienia polityki kościoła, autor wielu encyklik, m.in.: „Immortale Dei”, Diuturnum Illud” i najważniejszej „Rerum Novarum”.
poglądy Leona XIII:
przeprowadził szereg zmian w Kościele katolickim (głównie zmiany administracyjne i społeczne)
Leon XIII stanął…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)