Fragment notatki:
REWALIDACJA
Rewalidacja (ponownie silny, mocny, sprawny) – są to działania skierowane na dzieci
i młodzież. Przywrócenie dzieciom całkowitego zdrowia, więc całkowita rewalidacji jest
dostępna tylko w stosunku do dzieci przewlekle chorych (nie we wszystkich przypadkach).
W stosunku do pozostałych dzieci specjalnych, pojęcie „rewalidacja” należy rozumieć
w znaczeniu przenośnym. Celem wychowania specjalnego jest przywrócenie im „zdrowia”
w dostępnych dla nich zakresach, a w innych, znalezienie środków kompensacyjnych.
Rewalidacja jest to, więc wychowanie specjalne jednostek upośledzonych, zmierzające do
najpełniejszego ich rozwoju.
W latach 50-tych nastąpił rozłam, w wyniku, którego wyodrębniono z rehabilitacji (wrócić
komuś godność), która jest skierowana na osoby dorosłe - rewalidację.
Twórcami polskiej szkoły rehabilitacji są Dega i Weiss, którzy wyróżnili 4 typy
rehabilitacji:
-
medyczna;
-
pedagogiczna;
-
społeczna (psychologiczna);
-
zawodowa.
Rehabilitacja – to proces zmierzający do odbudowy i uzupełnienia sprawności umysłowej,
fizycznej, psychicznej itp. Jest to proces, który powoduje uświadomienie sobie przez osobę
niepełnosprawną możliwości rozwoju oraz dostarczenia środków do ich wykorzystania.
Jest to także złożony proces obejmujący oddziaływania pedagogiczne, lecznicze, społeczne
zmierzające do przywrócenia sprawności i umożliwienia samodzielnego życia w
społeczeństwie człowiekowi, który takich możliwości nie miał, lub z powodu przebytego
urazu czy choroby je utracił. Jest to także proces specjalnie zaprogramowanych działań wobec
osób niepełnosprawnych, które muszą doprowadzić do stopniowego kompensacji ubytków
rozwojowych.
Cechy polskiego modelu rehabilitacji:
-
wczesność
–
rehabilitacja
będzie
przynosić
pozytywne
efekty
kiedy
będzie
przeprowadzona najwcześniej
-
kompleksowość – komplementarne działania prowadzone przez odpowiedni sztab ludzi
TEAM (lekarz – specjalista, terapeuta, psycholog, średni personel medyczny, inna osoba
niepełnosprawna)
-
ciągłość – rehabilitacja powinna tak długo trwać, jak długo osoba niepełnosprawna
wymaga usprawnienia psychicznego i wymaga pomocy w zaspokojeniu potrzeb
(pierwotna i wtórna)
-
powszechność – ogólny dostęp, każdy ma prawo do korzystania z usług rehabilitacyjnych
i medycznych.
Kierunki działania rewalidacyjnego wg Lipkowskiego:
-
Maksymalne wzmacnianie czyli usprawnianie tych sił, cech i zadatków wrodzonych,
które są najmniej uszkodzone. Więc zadaniem najważniejszym jest, aby nieuszkodzone
siły biologiczne, wykazujące najbardziej podatne możliwości rozwojowe zaktywizować
i ukształtować najpełniej.
-
Wzmacnianie (fortioryzacja) i usprawnianie uszkodzonych sfer psychicznych lub
fizycznych. Jeżeli uszkodzenie organów poznawczych nie jest całkowite, należy dążyć do
maksymalnego wykorzystania pozostałych możliwości rozwoju w każdej dziedzinie
upośledzeń, np. resztki słuchu – przy prawidłowym zastosowaniu protez słuchowych
i wcześnie podjętych ćwiczeniach audiologicznych i logopedycznych, mogą przyczynić
się do usprawnienia
lub
poprawy komunikatywności
jednostki
niedosłyszącej
ze środowiskiem, a przez to do lepszego rozumienia rzeczywistości i dostosowania się do
niej.
-
Wyrównywanie (kompensacja) i zastępowanie (substytucja) deficytów biologicznych
i rozwojowych. Kompensacja to zastąpienie jakiegoś braku innym czynnikiem lub
funkcją:
a) kompensacja wewnątrzpochodna: biologiczna, samorzutna, pozaświadoma;
b) kompensacja zewnętrzna: techniczna, medyczna, farmakologiczna, społeczna,
pedagogiczna psychologiczna i zawodowa.
c) nadkompensacja (pozytywne) – wybicie się osoby niepełnosprawnej w dziedzinie dla
siebie najstarszej
d) hiperkompresacja (negatywne) – stawianie sobie celu z góry skazanego na porażkę,
który z racji ograniczeń fizycznych, psychicznych i społecznych nie jest w stanie
zrealizować
Drogi rewalidacji Wg M. Grzegorzewskiej:
1. kompensacja
2. korektura
3. usprawnianie
4. dynamizowanie
1. o charakterze kompensacyjnym to zastąpienie jakiegoś braku innym czynnikiem lub
funkcją.
2. o charakterze korekcyjnym – poprawa korygująca wady postawy, wzroku, słuchu u
osób niepełnosprawnych, trzeba również korygować obraz świata i samego siebie
3. o charakterze usprawniającym – podejmowanie działań mające na celu wyćwiczenie
pewnych partii mięśniowych układu ruchowego jak również organów niedomagających
4. o charakterze dynamizującym – wzbudzanie dynamizmu pozytywnego nastawienia
Dyrektywy pracy rewalidatora:
-
gruntowne poznanie każdej osoby rewalidowanej, historii jej życia, warunków jej
rozwoju, na poznaniu charakteru i stopnia kalectwa (upośledzenia)
-
definicja środowiska - zorientowanie się w charakterze oddziaływania środowiska na
osobę rewalidowaną, postawy rodzicielskie, możliwości rozwoju, f-cjonowanie w
środowisku
-
rozpoznanie typu układu nerwowego dziecka, osoby niepełnosprawnej
-
rozpoznanie potrzeb dziecka - zorientowanie się w zachowanych przez upośledzenie
potrzebach, oraz tych, które są najbardziej zaburzone.
-
podnoszenie progu tolerancji na frustrację, wzmacnianie sfery psychicznej
-
dostosowanie tempa pracy oraz poziomu wymagań indywidualnych predyspozycji, sił i
możliwości dziecka
-
organizowanie i stwarzanie sytuacji, które będą dawały dziecku nowe możliwości,
nowe motywacje i impuls do działania
-
wdrażanie w praktykę w całej pełni i rozciągłości metod kompensacyjnych,
korekcyjnych, usprawniających, dynamizujących.
Główne zasady rewalidacji:
1. Akceptacji:
Akceptuje się dziecko takim jakie ono jest. Szkoła i społeczeństwa zobowiązane są
wspierać je w rozwoju i wymagania dostosować do sił i możliwości wychowania. Pozbycie
się błędu atrybucji – czyli oceniania dziecka przez pryzmat jego niedoskonałości.
2. Pomocy:
Każde dziecko ma prawo do pomocy w procesie rozwoju. Zasada pomocy w
wychowaniu dziecka niepełnosprawnego ma na celu pomóc dziecku w aktywizacji jego sił
biologicznych, w usamodzielnieniu go, w przezwyciężeniu trudności rozwojowych oraz
trudności wynikających z upośledzenia. Stosunek do dziecka upośledzonego jest często
niewłaściwy; przyczyną nie tylko jest zniechęcenie wynikające z konieczności zapewnienia
mu większej opieki, ale także często nadmiar troskliwości. Z reguły doprowadza to do
osłabienia aktywności dziecka i hamuje tendencje samo rozwojowe.
3. Indywidualizacji:
Zasadę tę trzeba rozpatrywać w dwu różnych aspektach:
a. jako zasadę ortodaktyczną zmierzającą do dostosowania procesu nauczania do
indywidualnych potrzeb
b. jako zasadę mającą na uwadze indywidualny cel kształcenia, wychowania, rozwoju
4. Terapii pedagogicznej:
Rewalidacja dziecka upośledzonego, które często jest także dzieckiem chorym lub
znajdującym się na pograniczu choroby psychicznej lub somatycznej, musi uwzględniać
problem leczenia. Terapia pedagogiczna stosowana jest w przypadkach zaburzeń
funkcjonalnych, na tle dewiacji środowiskowych i niepowodzeń szkolnych, które szczególnie
ostro występują u dzieci z lekkim niedorozwojem intelektualnym i u dzieci z różnymi
przejawami niedostosowania społecznego. Terapia pedagogiczna realizowana jest w 3 fazach:
a. wstępna: przygotowawcza, zmierzająca do ustalenia możliwie dokładnej diagnozy
trudności wychowawczej, gromadzenia informacji wykorzystanych do IPETu
b. profilaktyka na rzecz środowiska: oddziaływania na środowisko wychowawcze drogą
poradnictwa, zmierzającego do korekty i polepszenia sytuacji wychowawczej, w której
dziecko przebywa
c. stosowania środków i metod terapeutycznych przez odpowiednią organizację pracy w
grupie wychowawczej, rozmowy indywidualne, terapię zabawowe
5. Współpracy z rodziną:
Zasada terapii pedagogicznej zakłada ścisłe współdziałanie pedagoga z lekarzem
specjalistą i psychologiem, a w stosunku do dziecka społecznie niedostosowanego, także z
opiekunem społecznym i kuratorem sądowym. Współpraca szkoły z rodziną upośledzonego
ma szczególne znaczenie. Rodzina, w której jest dziecko upośledzone, obarczona jest
większym niż normalnie ciężarem materialnym i moralnym. Konieczność zaopiekowania się
dzieckiem ogranicza możliwości zarobkowej pracy zawodowej, ponadto dziecko nie spełnia
nadziei rodziców, a złe często prognozy rozwoju wpływają przygnębiająco na atmosferę
rodzinną. Rodzice potrzebują pomocy ze strony szkoły, a przede wszystkim porady
dotyczącej sposobu postępowania z dzieckiem „specjalnej troski”. Dziecko upośledzone ma z
reguły trudniejszą sytuację w rodzinie aniżeli dziecko normalne. Przyczyny są różne:
wynikają z trudniejszych możliwości adaptacyjnych, utrudnionego kontaktu, a przede
wszystkim ze swoistego stosunku rodziców do dziecka upośledzonego. Rodzice chcieliby
często za wszelką cenę, aby dziecko z objawami lekkiego upośledzenia sprostało
wymaganiom szkoły. Dziecko jest nadmiernie obciążane obowiązkami, którym podołać nie
może i to powoduje narastające niepowodzenia, zniechęcenie i rezygnację. Inni rodzice
uważają, że upośledzenie przekreśla możliwości pomyślnego rozwoju, a więc nie podejmują
starań o kształcenie dziecka, z którego i tak „nic nie będzie”. Współdziałanie nauczyciela –
specjalisty z rodziną może więc przyczynić się do zmiany form postępowania z dzieckiem i
do poprawy warunków rozwojowych.
Podstawowe zasady edukacji i rewalidacji osób niepełnosprawnych:
-
zasada personalizacji czyli zasada ta uznaje, że osoba niepełnosprawna bez względu na
rodzaj, rozległość, stopień i głębokość upośledzenia powinna być godnie traktowana
-
zasada wczesnej diagnozy, normalizacji życia czyli tworzenie optymalnych warunków
rozwoju prowadzących do osiągania niezależności, normalności i autonomii
-
zasada odpowiedzialności odnosząca się do sfery prywatnej i publicznej osoby
niepełnosprawnej
-
zasada pomocniczości czyli indywidualnego uczenia się i dojrzewania każdej jednostki,
jej twórczej samorealizacji i partnerskiego współdziałania z otoczeniem
-
zasada rozszerzania autonomii osób niepełnosprawnych
-
zasada indywidualizacji czyli dostosowanie działań terapeutyczno–wychowawczych do
kategorii niepełnosprawności jak i charakteru osób objętych rewalidacją
-
zasada wielospecjalistycznego podejścia i współpracy z rodziną.
Pedagogika specjalna – to dział pedagogiki ogólnej której zadaniem jest ukształtowanie
człowieka, oraz szukanie i doświadczanie dróg „naprawy rzeczy ludzkiej”. Celem kolejnym
pedagogiki specjalnej jest przywracanie ludziom odchylonym od normy psychofizycznej
godności ludzkiej w różnych jej formatach, ponieważ każdy wychowanek powinien
wychodzić z zakładu z poczuciem sensu życia – według M. Grzegorzewskiej. Pedagogika
specjalna opracowuje własną teorię rewalidacji i powstaje jednocześnie w określonym
stosunku współzależności z dyscyplinami najbardziej ogólnymi tj. z teorią wychowania –
która określa jaki powinien być ideał wychowawczy oraz w jaki sposób zmierzać do jego
osiągnięcia oraz dydaktykę (surdo, tyflo – dydaktykę), która przede wszystkim zajmuje się
jak uczyć i czego uczyć.
Pedagogika specjalna ma charakter potrójny tzn:
1. nauki teoretycznej – (opisuje, wyjaśnia prawidłowości zmierzające do
sformułowania teorii rewalidacji),
2. nauki praktycznej – (formułuje podstawy metodyczne oddziaływania rewalidacyjno
– rehabilitacyjnego),
3. charakter sztuki – (ponieważ rehabilitacja jest rodzajem sztuki).
Jednostka odchylona od normy jako podmiot działalności pedagogiki specjalnej stanowią
dzieci, młodzież i osoby dorosłe których dysfunkcja sensoryczna, choroba, lub
niedostosowanie społeczne w sposób wyraźny utrudnia rozwój, kształcenie i wychowanie.
Podstawowe cele pedagogiki specjalnej skupiają się wokół:
1. Pomocy jednostce upośledzonej w pełnym rozwoju osobowym i intelektualnym, aby
jak najlepiej mogła spełniać swoje zadania rozwojowe. Postępowanie rehabilitacyjne
polega więc na korekturze czyli usprawniania narządów artykulacyjnych, korekturze
wyobrażeń przestrzennych oraz korygowanie błędnych obrazów świata i obrazów
samego siebie a w tym korygowanie zaniżonych lub nadmiernie zawyżonych
błędnych wyobrażeń o stosunku do siebie i do innych ludzi.
2. Usprawniania – czyli zespole czynności terapeutyczno – wychowawczych. Może ona
dotyczyć funkcji organicznych, psychicznych, psychospołecznych. Przykładem może
być usprawnienie dźwięków mowy poprzez liczne ćwiczenia z zakresu wychowania
słuchowego, natomiast u osób niewidomych jest to korekcja orientacji przestrzennej.
3. Każdy rodzaj niepełnosprawności zamyka człowieka w swoistym układzie barier
ograniczając niektóre rodzaje aktywności i kontaktów społecznych oraz utrudniając
wszechstronny i harmonijny rozwój osobowy. Większość tych ograniczeń ma podłoże
biologiczne lub biopsychiczne, a więc wymaga działań terapeutycznych,
rehabilitacyjno – usprawniających oraz nauczanie się sztuki życia nasyconego mimo
trudności wartościami, zbudowane na założeniu personalnym, oraz że osoby
niepełnosprawne wymagają troski i afirmacji bez względu na stopień dysfunkcji
sensorycznej i poziomu jego wyników rehabilitacji. Jego godność a nie jakakolwiek
inna cecha stanowi motyw troski pedagogów oraz rodziców o właściwe warunki
życia, rozwoju i wychowania. w dzieciństwie tak niewiele zależy od nas, ale od tychy
co są z nami.
Pedagogika specjalna – jest dyscypliną o charakterze wielo paradygmatycznym. Jednym
z kierunków eksplikacji naukowych pedagogiki specjalnej jest poszukiwanie odpowiedzi
na pytanie: jaki powinien być pedagog specjalnym jako nauczyciel i wychowawca. W
świetle analizy literatury przedmiotu należy zaproponować paradygmaty
charakteryzujące osobowość pedagoga specjalnego:
1. Paradygmat człowieczeństwa – tezę paradygmatu stanowi myśl, że pedagog
specjalny ma większe szanse wykorzystania indywidualnych predyspozycji w
zawodzie, wtedy gdy realizuje swoje oddziaływania rehabilitacyjne, zgodnie z
wewnętrzną strukturą. Dobroć, życzliwość, stanowią „instrument roboczy” w
działalności wychowawczej nauczyciela,
2. Paradygmat samoaktualizacji – jest to twórcze wkraczanie w fazę doświadczeń
i stanowi on cel zasadniczy realizowania i wykorzystywania przez pedagoga
specjalnego swych talentów, wiedzy i umiejętności,
3. Paradygmat autorytetu wyzwalającego – pedagog specjalny powinien być dla
swojego wychowanka i jego rodziców autorytetem wyzwalającym,
4. Paradygmat samokształcenia – to konieczność ciągłego doskonalenia się, by
czynić pracę dydaktyczną, wychowawczą coraz bardziej skuteczną,
5. Paradygmat poczucia odpowiedzialności – odpowiedzialny pedagog specjalny,
który jest efektywnym organizatorem procesu nauczania i wychowania
powinien posiadać takie umiejętności jak:
Dostrzeganie i rozpoznawanie emocji drugiego człowieka,
Dostrzegania i spełniania potrzeb ucznia oraz spostrzeganie jego
mocnych i słabych stron,
Komunikowania się z uczniem niepełnosprawnym ,
Szanowania jego uczuć i poglądów.
System rentowy i pozarentowy w orzecznictwie:
1. Rentowy – zajmuję się tym ZUS i lekarze orzecznicy,
2. Pozarentowy – który posiada dwa szczeble tzn. powiatowe zespoły ds.
orzekania o niepełnosprawności, które powoływane są przez starostę, ale za
zgodą wojewody. Organem nadrzędnym są Wojewódzkie Zespoły ds.
Orzekania o Niepełnosprawności i są one instytucjami odwoławczymi od
decyzji lekarzy orzeczników. Decyzja WZONU nie jest ostateczna, ponieważ
możemy się odwołać do sądu pracy. Ustalenie stopni w tym systemie nastąpiły
zmiany od 1997 roku nazwy z grup inwalidzkich na stopnie
niepełnosprawności, które zostały zaczerpnięte z definicji osoby
niepełnosprawnej, a istnieją tu możliwości kwalifikatorów w postaci:
możliwości podjęcia pracy zawodowej,
zakresu wymaganej opieki,
zdolności do samodzielnej egzystencji.
1. Stopień znaczny – oznaczał przed zmianami I grupę inwalidzką,
2. Stopień umiarkowany – oznaczał II grupę inwalidzką,
3. Stopień lekki – oznaczał III grupę inwalidzką.
Osoba ze znacznym upośledzeniem – to osoba, która nie może podjąć jakiejkolwiek pracy
zawodowej, lub może zostać zatrudniona w zakładzie pracy chronionej lub w zakładzie
aktywizacji zawodowej wymaga stałej lub długoterminowej pomocy osób trzecich w
egzystencji- przez pojęcie rozumiemy tu możliwości i umiejętności zaspokojenia
podstawowych potrzeb oraz zdolność do zabezpieczenia się przed różnymi
niebezpieczeństwami rozwojowymi.
Osoba z umiarkowanym upośledzeniem – określamy osobę, która może zostać zatrudniona w
zakładzie pracy chronionej lub w każdym innym zakładzie, pod warunkiem iż będzie dla niej
przygotowane stanowisko pracy przystosowane do rodzaju niepełnosprawności i możliwości
takiej osoby. Osoba taka wymaga okresowej i częściowej pomocy innych osób.
Osoba z lekkim upośledzeniem – określa osobę o zmniejszonej sprawności organizmu
mogącej uzyskać zatrudnienie w każdym zakładzie, ale mającą trochę niższe kompetencję i
możliwości w porównaniu z kompetencjami i możliwościami osób sprawnych i nie
wymagających pomocy innych osób w codziennej egzystencji.
Korzyści osób niepełnosprawnych to m.in.:
Ulgi komunikacyjne,
Zwolnienia z opłat RTV,
Zniżki na Internet,
Wczasy rehabilitacyjne,
Dofinansowania remontowe w celu przystosowania mieszkania do osoby
niepełnosprawnej,
Do 36 miesięcy na pokrycie edukacji,
Może być zatrudniona tylko w dzień,
Niższe oprocentowanie na samochód,
Miejsca parkingowe.
Polski model rehabilitacji to:
Pedagogika terapeutyczna – połączyła się z pedagogiką rehabilitacyjną. Podmiotem
pedagogiki tej są osoby przewlekle chore (motorycznie i fizycznie, z problemami w
komunikacji werbalnej, itp.),
Pedagogika lecznicza – jej podmiotem są osoby w ujęciu szerszym, a więc wszystkie
te, które są podmiotem w pedagogice specjalnej. Stanowi ona łącznik między
szkolnictwem specjalnym a powszechnym, bo daje możliwość spełnienia obowiązku
szkolnego osobom chorym.
Rodzaje terapii pedagogicznej:
Terapia bierna,
Terapia czynna.
Celem terapii spoczynkowej jest maksymalne odciążenie organizmu chorego od
nadmiernego wydatkowania energii, celem terapii czynnej jest natomiast maksymalne
nadaktywnienie osoby chorej i ukazanie jej pełni możliwości i wytyczenia nowych celów
życiowych.
Formy terapii czynnej:
- terapia ruchowa
- terapia zajęciowa
- terapia zabawowa, czyli rozrywkowa
- ergoterapia, czyli terapia pracą
- terapia ruchowa
Towarzyszącą terapią jest psychoterapia, dlatego, że dla dzieci chorych przewlekle i
niepełnosprawnych utrata sprawności jest sytuacją stresogenną, często mamy do czynienia z
zaburzeniami psychospołecznymi, więc tym osobom potrzebne jest wsparcie psychologiczne.
Nie wolno podejmować oddziaływań psychologicznych osobom, które nie SA do tego
upoważnione.
Kryteria psychoterapii z uwagi na:
a)liczbę osób biorących udział w terapii
- grupowa
- indywidualna
b) na czas trwania psychoterapii
- krótkotrwała, gdzie osobom nie jest bardzo potrzebna terapia
- długotrwała (okresy remisji- ustępowania choroby)
c) na rolę psychoterapeuty
- kierowana: ma miejsce wtedy, gdy klient przychodzi do psychoterapeuty z jakimś
problemem. Psychoterapeuta powinien doprowadzić do tego, aby klient sam rozwiązał
problem.
- niekierowana: rola psychoterapeuty ogranicza się do słuchania klienta lub psychoterapeuta
wchodzi w grupę i się z nią zlewa (grupa myśli, że jest on jednym z nich)
Awicenna wprowadził termin psychoterapia - oddziaływanie na psychikę. Rodzaje terapii
psychologicznej:
- pośrednie
- bezpośrednie
- bihewioralne
- elementarne
Fazy akceptacji choroby:
- szok
- niedowierzanie
- zaprzeczanie (kwestionowanie opinii medycznej)
- poszukiwanie nowych osób, które nie potwierdzą diagnozy, powtórne badania
- faza działania: próby leczenia konwencjonalnego i niekonwencjalnego
- etap agresji, złości, która najczęściej skierowana jest na najbliższych
- faza buntu i autoagresji, która najczęściej przejawia się w zachowaniach: nie branie leków,
przerywanie zabiegów (skoro i tak nie przynoszą efektów)
- faza pasywności- poddanie się, rozżalenie, pretensje do świata, odizolowanie się
- okres wyciszenia- pogodzenie się ze zbliżającym się końcem
- faza zasypiania, uciszania- godzenie się z przemijaniem
- odchodzenie
Dysstres- negatywny stres
Eustres- pozytywny stres
Długo utrzymujący się stres generuje uczucie frustracji
Potrzeby:
- wiscerogenne: potrzeby podstawowe, fizjologiczne
- socjogenne: poznawcze, estetyczne, przynależności, bezpieczeństwa, sensu życia,
samorealizacji w odniesieniu do środowiska
- psychogenne: związane są z najbliższymi kręgami, z którymi osoba związana jest
emocjonalnie, uczuciowo; potrzeba bezpieczeństwa, przynależności, samorealizacji,
estetyczne, poznawcze, sensu życia, miłości.
U osób niepełnosprawnych już potrzeby wiscerogenne SA trudne do spełnienia, czasami SA
niemożliwe do spełnienia.
Hospitalizm - choroba szpitalna, ma miejsce wtedy, kiedy okres pobytu w szpitalu jest
bardzo długi, obsesyjne myślenie o swojej chorobie chorobach innych (człowiek posiada
wiedzę na temat tych chorób)
Okres readaptacji i reedukacji- po powrocie do szkoły ze szpitala dziecko powinno mieć
możliwość nadrobienia zaległości edukacyjnych rówieśniczych.
Wiele chorób niepełnosprawności eliminuje potrzebę zainteresowań, rozwijania talentu,
predyspozycji. Sens życia zostaje podważony, kiedy spada na człowieka choroba.
System ochronny organizmu, mechanizmy:
a) negatywne:
- agresja: bunt, opór najczęściej klasyfikowana jest w formach: fizyczna, werbalna,
psychiczna. Skierowana na zewnątrz lub do wewnątrz. Agresja fizyczna może ujawniać się w
reakcjach bezpośrednich i może być skierowana na ludzi, przedmioty, zwierzęta (na
zewnątrz) przy użyciu siły mięśni lub narzędzia, uderzenia ręką, duszenia, drapania,
gryzienia. Agresja werbalna polega na krzyku, wulgaryzowaniu, plotkowaniu, obmawianiu,
oczernianiu. Agresja psychiczna jest trudna do udowodnienia. Ubliżanie, zaniżanie wartości
(jesteś nikim), deprecjonizowanie. Agresja psychiczna skierowana do wewnątrz: niewiara w
siebie, deprecjonizowanie się. Agresja fizyczna: samookaleczenie, zadawanie sobie bólu, dla
niektórych osób agresja jest ulgą. Agresja przeniesiona lub przemieszczona: jestem ofiarą i
nie potrafię stawić czoła agresorowi, więc odreagowuje na czymś/kimś innym.
- regresja: zatrzymanie się w rozwoju, cofanie się w rozwoju, uwstecznianie. Sytuacja
traumatyczna powoduje otępienie.
- represja: wyparcie myśli które bolą, coś co człowieka przytłacza, jest to ucieczka od
problemu, a takie postępowanie może doprowadzić do depresji i zaburzeń psychicznych,
- rezygnacja: zaprzestanie działania osoby, ludzie tacy sądzą że nie ma dla nich nadziei i chcą
się odizolować. Można to nazwać dekadencją – pogląd, iż nic nie warto robić bo i tak grozi
nam koniec świata,
- ucieczka: świadome lub nieświadome unikanie miejsc, osób, od których otrzymaliśmy
upokorzenie lub złe doświadczenia życiowe,
- projekcja: przenoszenie swych niepowodzeń na inne osoby (często występuje u osób
uzależnionych od konkretnej rzeczy),
b) pozytywne
- kompensacja: to zastąpienie jakiegoś braku innym czynnikiem lub funkcją,
- transformacja: zmiana celu życia utraconego wskutek choroby na cel realny, pomimo swych
słabości można dany cel osiągnąć,
- racjonalizacja: podejście z rozsądkiem do sprawy, bilans co jest złe, a co jest dobre.
Stosowanie terapii dominuje w pedagogice humanistycznej, ogólnie stosujemy jej kilka
odmian:
Psychoterapię,
Socjoterapię,
Terapię pedagogiczną,
Choroby u dzieci – chorób jest bardzo wiele. Można do nich zaliczyć:
Depresje i nerwice,
Fobie,
ADHD
Szerzej zostaną omówione cukrzyca i padaczka:
Cukrzyca: objawami są m.in.. stres, zmęczenia, wyczerpanie fizyczne, występuje w
postaci hipoglikemii (niedocukrzenie) oraz w postaci hiperglikemii przecukrzenie
organizmu). Urządzeniem do pomiaru cukru we krwi to gleukometr. Hipoglikemia to
zespół nerwowo – wegetatywny, oraz zespół objawów korowych. Przy tej chorobie
występują reakcje narządów wewnętrznych, częstomocz, ślinienie, suchość w gardle,
szybka utrata sił, zaparcia lub biegunka, zawroty głowy, nerwowość, złośliwość,
agresywność częstość zmienności nastroju itp.
Padaczka: występują jej dwa typy tzn: dużej czyli grandmalu oraz konwalcyjny. Ma
ona postać epilepsji termicznej oraz klonicznej, gdzie występują napięcia wszystkich
mięśni i zmienia się kolor skóry. Natomiast epilepsja termiczna charakteryzuję się
nagłym upadkiem i uwolnieniem energii ciała, zaś sam atak padaczki tego typu nie
trwa długo od kilku sekund do max 5 minut. Oczywiście stany padaczkowe w
większej częstości wymagają hospitalizacji. Przyczynami padaczkami są m.in.: urazy
okołoporodowe, niedotlenienie mózgu, wylew, uraz mechaniczny, oraz wiele innych
przyczyn organicznych. Dziecięca epilepsja ma postać epilepsji ruchowej, która jest
związana ze specyficznymi zachowaniami na całym ciele, ma również postać epilepsji
umysłowej, gdzie mamy do czynienia z doznaniami czuciowymi oraz lękowymi i
słuchowymi, kolejną formą padaczki dziecięcej jest padaczka wegetatywna, która
wyróżnia się nieuzasadnionymi wymiotami, częstą biegunką u dziecka. Ostatnią forma
padaczki dziecięcej jest padaczka mieszana, czyli połączenie wszystkich
wspomnianych wyżej padaczek.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)