To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Reformy zarządu w Rosji za Piotra I i Katarzyny II Panowanie Piotra I (1689-1725) wprowadziło Rosję do grona mocarstw europejskich. Przeprowadzonym reformom towarzyszyły sukcesy militarne odnoszone w toku wojny północnej, jak również zapoczątkowany jeszcze w XVII wieku rozrost terytorialny.
Wprowadzone przez Piotra I zmiany objęły niemal wszystkie dziedziny życia. Oprócz reform administracji państwowej, także wojsko, gospodarkę, oświatę i kulturę, cerkiew, finanse i wreszcie obyczaje.
Rozpoczęte reformy kontynuowała Katarzyna II ( 1762-1796) wprowadzając Rosję do kręgu monarchii oświeconych.
Administracja Rosji u schyłku XVIII wieku Administracja centralna Po zakończeniu wojny północnej w 1721 r. senat ogłosił Piotra I imperatorem (cesarzem) Wszechrosji. Tym samym Rosja stała się cesarstwem.
Cesarz był monarchą samowładnym, nie ponosił przed nikim odpowiedzialności, nie podlegał żadnemu prawu i niczyjej kontroli. Cesarz stał także na czele Kościoła prawosławnego. Po zniesieniu patriarchatu sprawował zarząd nad cerkwią poprzez podległy sobie Święty Synod.
Podobnie jak w innych monarchiach absolutnych administracja oparta została na zasadach centralizmu i biurokratyzmu.
W 1711 r. utworzony został Senat Rządzący - początkowo jako organ doradczy cesarza. Kompetencje senatu jako najwyższej instytucji państwowej obejmowały szeroki zakres spraw : finanse i skarbowość, kontrolę wykonywania ustaw, a także ich opracowywanie, publikację dekretów cesarskich i komentarze do nich, handel zagraniczny, a przede wszystkim kontrolę nad administracją i sądownictwem oraz funkcję sądu najwyższego.
Przez pewien czas senat sprawował także zastępczo rządy w czasie nieobecności cesarza. Senat posiadał własną kancelarię a także osobne urzędy. Należał do nich: Urząd fiskałów - sprawowali oni nadzór nad urzędnikami wszystkich szczebli i donosili o ich nadużyciach (wyznaczenie nagrody za donosicielstwo miało zwiększyć skuteczność działania fiskałów)
W 1722 r. zorganizowano przy senacie prokuraturę z mianowanym przez cesarza generał-prokuratorem na czele. Urzędnik ten pełnił funkcję „oka monarchy” sprawując nadzór nad działalnością senatu i wykonywaniem jego zarządzeń. Prokurator generalny był jednocześnie naczelnikiem kancelarii senatu, zwoływał posiedzenia senatu i przewodniczył na nich. Poprzez podległych mu prokuratorów przy kolegiach i organach lokalnych sprawował nadzór i kontrolę nad administracją i sądownictwem w całym kraju.
W celu unowocześnienia zarządu państwem i oparcia go na zasadzie podziału resortowego Piotr I utworzył w latach 1717-1720 centralne instytucje zwane kolegiami. Na czele kolegium stał prezydent a ponadto zasiadali w nim wiceprezydent, radcy i asesorowie. Pierwsze 9 kolegiów stanowiły: 3 główne (wojskowe, marynarki i spraw zagranicznych), 3 gospodarcze (górnicze, przemysłowe i handlowe) i 3 finansowe (przychodów, rozchodów i kontroli). Jako dziesiąte ustanowiono kolegium sprawiedliwości.
(…)
… wybierani przez szlachtę ziemscy isprawnicy (zwani też kapitanami) tworzący wraz z dwoma asesorami tzw. niższy sąd ziemski, będący organem administracyjno-policyjnym
W 1782 r. wydana została „Ustawa dobrego porządku” określająca zakres działania policji i sądownictwa policyjnego.
Funkcje policyjne w miastach sprawowali horodniczowie, w miastach stołecznych oberpolicmajstrzy, zaś w miastach…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)