To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Administracja centralna i lokalna w XIX-wiecznej Rosji Do końca XVIII wieku przetrwał w Rosji system administracyjny ukształtowany przez Piotra I i Katarzynę II charakteryzujący się kolegialnym modelem organów centralnych . Z chwilą objęcia tronu przez Aleksandra I w 1801 r. podjęto prace nad reformą tego systemu. Cesarz zachował w prawdzie władzę absolutną i nieograniczoną, przeobrażeniom podlegała jednak struktura zarządu państwem. Administracja centralna Pierwszym nowym organem centralnym była utworzona w 1801 r Rada Nieustająca, składająca się z 12 członków pochodzących z arystokracji. Był to organ doradczy cesarza, ze stale urzędującą kancelarią. W 1802 r skasowano kolegia, tworząc w to miejsce urząd ministrów wraz z podległymi im ministerstwami. Początkowo było 8 ministerstw, później liczba ich zwiększyła się do 11. Dzieliły się one na departamenty , na których czele stali dyrektorzy . Ministrowie mianowani byli przez cesarza i przez nim tylko odpowiedzialni. Decyzje podejmowali jednoosobowo, a ze swej działalności składali cesarzowi sprawozdania. Wchodzili w skład Rady Państwa, nie tworzyli jednak gabinetu. Aż do 1905 r brak było właściwej Rady Ministrów z premierem na czele. W 1812 r zorganizowano Komitet Ministrów jako kolejny organ doradczy cesarza, pozbawiony możliwości samodzielnego decydowania. Składał się on z ministrów, szefów departamentów Rady Państwa oraz kierowników urzędów centralnych. Przewodniczył mu osobiście cesarz. Od 1861 r przewodnictwo Komitetu przekazano najstarszemu wiekiem ministrowi. Komitet obradujący z udziałem monarchy zyskał natomiast miano Rady Ministrów . Poza funkcjami doradczymi organ ten otrzymał w niektórych sprawach także prawo podejmowania ostatecznej decyzji, przejmując tym samym pewne uprawnienia rządu centralnego. Z inicjatywy jednego z najwybitniejszych działaczy państwowych Rosji, Michaiła Sperańskiego, utworzono w 1810 r nowy organ- Radę Państwa Także ta instytucja nie uzyskała uprawnień władczych, pozostając wyłącznie organem doradczym, którego uchwały nie wiązały monarchy. Przygotowywała ona ponadto i opiniowała projekty ustaw. Od 1882 r pełniła rolę Komisji Kodyfikacyjnej. Z chwilą jej powołania zakończyła działalność Rada Nieustająca. Do Rady Państwa wchodzili z urzędu ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych, a także inne osoby powołane przez cesarza. W rezultacie liczyła ona do 90 członków obradujących pod przewodnictwem władcy. Dzieliła ona na departamenty, posiadała też własną kancelarię prowadzącą sprawy biurowe. W 1802 r zreorganizowano Senat Rządzący . Oprócz funkcji sądu najwyższego o uprawnieniach
(…)
…. Do niego należało także ogłaszanie ustaw. Dzielił się na departamenty, przy których funkcjonowali oberprokuratorzy podlegli prokuratorowi generalnemu (był nim minister sprawiedliwości). Do 1864 r kontrolowali oni całą administrację i sądownictwo, dopiero po przeprowadzonej wówczas reformie sądowej przejęli funkcje organów ścigania.
Przy boku monarchy działała od czasów Aleksandra I Kancelaria Cesarska. Znaczenie…
….
Istniała tez administracja niezespolona, podlegająca osobnym władzom (np. szkolna, kolejowa, wojskowa, pocztowa)
Całość administracji podlegała władzom centralnym w Petersburgu. Dopiero od 1864 r. nastąpił rozdział administracji od sądownictwa.
Samorząd terytorialny w Rosji w II połowie XIX wieku
Zniesienie poddaństwa osobistego chłopów stanowiło kres administracyjno-sądowej władzy dziedziców…
…. wprowadzała ograniczony samorząd n a szczeblu powiatu i guberni. 1. Jednostkami samorządu były ziemstwa o dość ograniczonych kompetencjach (sprawy gosp., komunikacja, opieka zdrowotna, szkolnictwo).
Organami ziemstw były:
w powiatach zgromadzenia powiatowe ( instytucje uchwałodawcze) i zarządy powiatowe (organy wykonawcze)
w guberniach zgromadzenia i zarządy gubernialne
2.W 1870 r. powołano do życia samorząd…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)