Piskrzyńska. Notatka składa się z 0 stron.
Etymologia nazwy
W przeciągu wieków nazwa wyspy podobnie jak i ona sama przechodziła różne koleje losu. Grecy, którzy zajęli wyspę w VI wieku p.n.e. zaczęli używać fenickiej nazwy wyspy "Kyrnos" - róg, skała. Wśród Hellenów popularnym określeniem wyspy było "Kaliste" (z gr. najpiękniejsza). Najbardziej prawdopodobnym źródłem nazwy Korsyki są Fenicjanie, którzy określali ją mianem chorsi-lesista (Fenicjanie używali "iglasty las wyspy" do budowy swoich statków). Od Fenicjan nazwę zaczerpnęli Rzymianie, którzy rozpowszechnili tę nazwę i nadali jej współcześnie brzmiącą określenie - Corsica.
- Etnogeneza i historia Korsyki
Rdzenna ludność wyspy to Korsykanie (corsi). W ich etnogenezie uczestniczyło wiele grup etnicznych. Wyspa przeżywała burzliwą historię przechodząc w swoich dziejach z rąk jednych państw do drugich. Poniżej przedstawione fakty nakreślają warunki i okoliczności, które wpłynęły na ukształtowanie się Korsyki jako swoistej wspólnoty terytorialnej, etnicznej i kulturowej, cechującej się znaczną odrębnością w stosunku do kontynentalnej Francji. Aby zrozumieć to, co nazywane jest "problemem korsykańskim" i być świadomym podstaw dążeń separatystycznych tej zbiorowości należy cofnąć się do czasów starożytnych.
Fundamentem etnicznym Korsykanów były plemiona Iberów i Ligurów. W okresie od VIII w. p.n.e. do I w. n.e. Korsyka po kolei przechodziła w ręce Fenicjan, Kartagińczyków, Greków i Etrusków. W III wieku p.n.e. wyspę zagarnęli Rzymianie. Wtedy też między III w. p.n.e. a I w. n.e ludność podlegała stopniowej romanizacji, a od końca starożytności wśród ludności wyspy na stale zadomowił się katolicyzm jako religia dominująca. We wczesnym średniowieczu nastąpiło przemieszanie się latynojęzycznej ludności wyspy z Grekami, Bizantyjczykami i ludami germańskimi. Zaczęło się wtedy formowanie korsykańskiej społeczności etnicznej. W IX wieku Korsykę zajęli Arabowie. W XI wieku pieczę nad wsypa przejął papież, aby później przekazać ją pod zwierzchnictwo arcybiskupa Pizy. W XIV wieku Piza wyspę ustąpiła dla Genui. W 1553 r. wyspę zajęli Francuzi[1]. Dowodem na to, że mieszkańcy wyspy zawsze dążyli do niepodległości był fakt, że już wtedy na arenie politycznej pojawił się Pasquale Paoli, drugi obok Napoleona najsłynniejszy Korsykanin. Paoli jest bohaterem narodowym Korsyki, przywódcą pierwszego i jedynego niepodległego państwa Korsykańskiego (powstało 30 stycznia 1735 roku). Pod jego przewodnictwem zwołano w 1755 roku Zgromadzenie Narodowe, które opracowało i uchwaliło najbardziej demokratyczną konstytucję w ówczesnej Europie. Przyjęto wtedy rozwiązania legislacyjne, które w swym założeniu miały derogować niezwykle destrukcyjne, lecz obowiązujące od wieków prawo wendety (wendeta nakazywał zemstę za poniesioną krzywdę, co prowadziło do krwawych konfliktów między rodzinami a nawet wioskami). Korsykanie nie mogli się jednak cieszyć długo swą niepodległością gdyż już w 1768 roku na mocy postanowień wersalskich wyspa przeszła pod panowanie francuskie. Tym samym Genua zrzekła się Korsyki, a Francuzi dostali dokument, na który powołują się do dnia dzisiejszego.
Kulturowa odrębność i specyfika Korsyki
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)