To tylko jedna z 7 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
1. praktyka wojen w Rzymie 2. rozwój społeczności międzynarodowej w średniowieczu 3. Liga narodów i jej wkład w PN 4. Traktaty starożytnej Grecji 5. kiedy i jak rozwinął się arbitraż? 6 zasady wojny sprawiedliwej
7. rozwój międzynarodowego prawa morskiego 8. które postanowienia Kongresu Wiedeńskiego i jak wpłynęły na rozwój stosunków międzynarodowych 9. jak się zmieniało prawo m-nar w erze hiszpańskiej 10. jak się kształtowało prawo wojny w erze francuskiej 11. organizacje 20 i 21 wieku
Ad. 1. Praktyka wojen w Rzymie.
Rzym Uważali, że musi istnieć iusta causa, tzn. że wojna musi mieć słuszną przyczynę - Cycero.
Przyczyny wszczęcia wojny:
- naruszenie suwerenności rzymskiej
- naruszenie nietykalności ambasadorów, których uważano za osoby święte
- naruszenie traktatów
- pomoc wrogowi
- casus faederis - wykonanie umowy sojuszniczej
- nadużycie prawa do neutralności
- samoobrona
- resum repetitio - żądanie satysfakcji; stwierdzano niekorzystne dla Rzymu warunki, w związku z czym wybierano pater patratus, czyli fecjała, który przedstawiał innemu państwu żądania Rzymu; składał on specjalną przysięgę pierwszemu napotkanemu człowiekowi po przekroczeniu granic tego państwa, następnie komuś przed zamkiem wroga oraz na zgromadzeniu wrogiego państwa. Potem wracał do Rzymu i czekał 3 dni na odpowiedź. Jeśli jej nie uzyskał znów jechał do tego państwa, a przekraczając granicę wypowiadał słowa tej przysięgi, co wcześniej. Następnie wraca do kraju, gdzie następuje formalne wypowiedzenie wojny/rogatio przez senat i lud rzymski. Po raz ostatni przekracza granicę wroga, wbijając w jego terytorium włócznię umoczoną we krwi - można rozpocząć działania wojenne.
Ok. III w. p.n.e. procedura ta zanika, a funkcję fecjała przejmują posłowie.
Rzym
- przestrzeganie ograniczeń wojennych, co do czasu, miejsca i osób. Wyjątkiem jest tu wojna punicka z Hannibalem (okrucieństwo wojsk kartagińskich, brak szacunku dla miejsc świętych itp.)
- neutralność:
wraz z rozwojem Rzymu coraz mniej tratowana
czasem jej nie dotrzymywano, np. atak na Macedonię (215 r. p.n.e.)
szacunek dla neutralności Egiptu
Grecy wyróżniali:
- heroldów/kerykes (od imienia pierwszego herolda)
- posłów/presbeis
- innych wysłanników/aggeloi
Takie rozróżnienie widoczne jest zwłaszcza w Grecji historycznej. Grecy wystawiali swym posłom:
- instrukcje - wytyczne władcy, określające zachowanie posła; były bardzo szczegółowe i dość restrykcyjnie z nich potem posłów rozliczano; za ich naruszenie groziły surowe kary;
(…)
… z nich potem posłów rozliczano; za ich naruszenie groziły surowe kary;
- listy uwierzytelniające - prezentowały osobę posła oraz jego status; wystawiano je dla władcy przyjmującego. Pierwsze listy uwierzytelniające pochodzą z czasów Hammurabiego.
Niekiedy wizyta posła była regulowana umowami.
Taki podział istniał także w Rzymie. Poza tym praktykowali oni dodatkowo zasadę wysłuchania. Odmowa wysłuchania oznaczała naruszenie PN i nieraz prowadziła do wypowiedzenia wojny. Także nie przyjęcie posła wiązało się często ze wszczęciem wojny. Listy uwierzytelniające w Rzymie przyjmowała praetor paregrimus. Ad. 2. Rozwój społeczności międzynarodowej w średniowieczu
Na przełomie wieku X i XI powstające państwa nie są terytorialnie określone - jest to raczej społeczność ludzka, którą łączą elementy kulturowe…
… świętości umów (jednostronnie nie można było tego dokonać).
Ad. 5. Jak i kiedy rozwinął się arbitraż?
Ius gentium jest podstawą do:
- okupacji miejsc i fortyfikacji
- rozwiązywania sporów
- rozwiązywania spraw dotyczących niewoli
- powrotu jeńców
- traktatów pokoju
- rozejmów (induite)
- ochrony posłów
- małżeństw między cudzoziemcami
Ius gentium średniowieczne wykracza poza ius gentium starożytne…
…. Pisał o niej św. Augustyn (354-430) oraz Cyceron (106 p.n.e.-43 p.n.e.). Termin ten powszechnie wykorzystywała także polska dyplomacja średniowieczna m.in. dla usprawiedliwienia wojen prowadzonych z zakonem krzyżackim za panowania Władysława II Jagiełły.
W "Saevientibus", jednym z pism z czasu soboru w Konstancji Paweł Włodkowic przytacza za Ostyjskim (Henrykiem de Segusio) sformułowane przez św…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)