Ponadto, notatka zawiera informacje dotyczące następujących zagadnień: przebieg rozwoju dziecka w okresie dojrzewania biologicznego i dorastania społecznego, motywacja, potrzeby, kontakty społeczne, rozwój społeczny, osobowość, grupy rówieśnicze, problemy psychologiczne okresu dojrzewania, preorientacja zawodowa.
XI. PSYCHOLOGIA ROZWOJOWA.
Rozwój ontogeniczny człowieka. Jest to zespół powiązanych z sobą procesów morfologicznych, fizjologicznych, biochemicznych, psychologicznych kształtujących organizm i osobowość człowieka od chwili powstania zygoty do końca jego życia. W ontogenezie człowieka rozróżnia się: fazę rozwoju embrionalnego, fazę dzieciństwa z okresem młodzieńczym, obejmującym końcowe stadium pokwitania, fazę dojrzałości tzn. pełnej zdolności do rozrodu i najwyższej sprawności fizycznej i umysłowej, kończącą się przekwitaniem, oraz fazę starości, z następującym stopniowo obniżaniem się sprawności fizycznej i umysłowej. Ontogeneza człowieka odznacza się, w porównaniu z innymi ssakami, długim okresem dzieciństwa. Przebieg i tempo zmian rozwojowych u poszczególnych osobników i różnych grup ludzkich wyznaczają czynniki dziedziczne oraz czynniki środowiska biologicznego i społecznego.
Teorie i czynniki rozwoju. Przebieg i prawidłowości rozwoju. Zasady periodyzacji.
PRZEBIEG ROZWOJU DZIECKA W OKRESIE NIEMOWLĘCYM I PONIE-MOWLĘCYM.
Procesy poznawcze. Rozwój procesów poznawczych niemowlęcia łączy się z rozwojem jego badawczej postawy w stosunku do świata, związanej początkowo bardzo ściśle z odruchem orientacyjno-badawczym. Natomiast coraz większego znaczenia zaczynają w życiu dziecka nabierać odruchy warunkowe, wytwarzające się na podłożu odruchu orientacyjnego, który z czasem przyjmuje formy odruchu aktywnie badawczego. Tego typu odruchy doprowadzają do bliższego zapoznania się dziecka z otaczającą rzeczywistością poprzez ruchy chwytne, a później poprzez bardziej złożone ruchy manipulacyjne.
W wieku niemowlęcym i poniemowlęcym dokonują się w rozwoju dziecka zasadnicze zmiany w zakresie procesów poznawczych. Zmiany te sprawiają, iż dziecko pod koniec tego okresu wykracza poza poziom właściwy poznaniu zwierzęcemu i osiąga formy poznania charakterystyczne dla gatunku ludzkiego. Dziecko w wieku poniemowlęcym odzwierciedla już w swoim działaniu nie tylko te cechy przedmiotów i zjawisk, które są bezpośrednio dostępne poznaniu zmysłowemu, lecz również i takie, które mają charakter ogólniejszy i mogą być uchwycone tylko w toku złożonego procesu analizy i syntezy typu drugosygnałowego; jest to możliwe jedynie dzięki intensywnemu rozwojowi mowy i myślenia.
Emocje. Procesy emocjonalne odgrywają istotną rolę w przystosowaniu się dziecka do środowiska i w regulacji jego stosunków z otoczeniem. Dziecko uczy się reagować w sposób emocjonalny, a później uczuciowy, pod wpływem zdobytych doświadczeń. Środowisko i wychowanie wpływają zarówno na przeżywanie różnorodnych stanów emocjonalnych, jak i na sposób ich wyrażania. Już niemowlę kilkutygodniowe odpowiada uśmiechem na uśmiech, a dziecko kilkumiesięczne odzwierciedla wyrazem swojej twarzy mimikę dorosłego. Jest oczywiste, że im dziecko częściej ma okazję odtwarzać dany wyraz mimiczny, tym szybciej i łatwiej zostanie on utrwalony.
(…)
… szkolnej bardzo ważną sprawą dla dorastających jest akceptacja. Prawidłowy społeczny rozwój jednostki zależy w dużej mierze od stopnia akceptacji jednostki przez grupę, od jej popularności wśród rówieśników. Dezaprobata w stosunku do jednostki lub całkowite jej odtrącenie ze strony grupy pociąga za sobą objawy nieprzystosowania społecznego, które może nawet doprowadzić do całkowitego wykolejenia. Grupy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)