Przedmiotem zainteresowania psychologii rodziny jest rodzina - najczęściej aktualnie ujmowana jako system rodzinny, charakteryzujący się pewnym zespołem norm, zasad czy hierarchii, określonymi środkami podtrzymującymi spójność czy żywotność systemu oraz określonymi celami, a więc danymi sposobami zaspokajania potrzeb poszczególnych członków rodziny i realizacji podstawowych zadań społecznych. Psychologia rodziny zajmuje się analizą zjawisk w ich naturalnym przebiegu. Rezygnuje więc z badań koncentrujących się na pewnych elementach (badania molekularne), zakładając bardziej całościowe podejście - molarne. A więc psychologia rodziny nie podejmuje analiz wyizolowanych, badań niewielkich fragmentów rzeczywistości, a przyczynowości zjawisk nie ujmuje linearnie, lecz cyrkularnie.
Wkład psychologii rodziny w całościowy dorobek psychologii można określić poprzez zadania, jakie psychologia rodziny podejmuje. Stara się ona ująć całościowo system rodzinny oraz zrozumieć konsekwencje, wynikające z określonej jego struktury, a także poznać proces przekształcania celów indywidualnych na cele wspólne dla wszystkich członków rodziny.
Złożone zadania praktyczne wymagają przede wszystkim uwypuklenia interpretacyjno-krytycznej funkcji psychologii rodziny, która będzie sprzyjała głębszemu poznawaniu praktyki i będzie umożliwiała jej korektę. Problemem psychologii rodziny jest wciąż umiejętność przekształcania wiedzy potocznej w twierdzenia teoretyczne, które gwarantowałyby pogłębione rozumienie praktycznego problemu. Rola psychologii rodziny to dążenie do konfrontowania i łączenia oraz do interpretacji i konceptualizacji praktycznie ważnych tematów i zjawisk z aktualnym stanem wiedzy teoretycznej oraz z wymogami metodologicznymi psychologii.
Psychologia rodziny w toku pracy tworzy szereg założeń i nowych rozwiązań, zarówno teoretycznych, jak i praktycznych, także w zakresie metod poznawania.
Przygotowanie do życia w rodzinie, cz. 1, (red. K. Ostrowska, M. Ryś), Warszawa 1997.
Rodzina jest podstawową częścią społeczeństwa, w której człowiek uczy się reguł funkcjonowania w rzeczywistości, dzięki której poznaje tradycję i kulturę społeczeństwa, w którym przyszło mu funkcjonować. W niej każdy przyswaja zasady pełnienia ról społecznych jemu przypisanych. Najistotniejszą sprawą jest więc prawidłowe funkcjonowanie rodziny tak, aby przygotowała ona członka społeczeństwa postępującymi zgodnie z powszechnie uznawanymi zasadami. Rodzinę tworzą osoby powiązane dwoma, a najczęściej trzema rodzajami stosunków. Jeden układ występuje między małżonkami na mocy ich wzajemnej decyzji wspólnego życia, popartej najczęściej aktem prawnym, obrzędem religijnym itp. Drugi układ tworzą stosunki między małżonkami, którzy stają się rodzicami, a ich dziećmi. Mogą to być dzieci naturalne, czyli powiązane z rodzicami więzami krwi, bądź przysposobione, czyli powiązane więzami prawnymi, które są dopełniane więzami osobowymi. Te dwa podstawowe układy stosunków mogą być, i najczęściej są, wzbogacane kolejnym, trzecim, które powstaje między rodzeństwem w przypadku większej liczby dzieci niż jedno dziecko w rodzinie. Te trzy układy stosunków są ze sobą ściśle powiązane, wzajemnie się przenikają i dopełniają .
(…)
…, a są to przecież "tylko" bezpośrednie następstwa zespołu maltretowanego dziecka. Nawet bowiem gdy dziecko zostanie wyrwane ze świata fizycznego bólu i cierpienia, koszmar się nie kończy. Wiele lat później mogą się odezwać odległe skutki maltretowania w dzieciństwie. Osoby takie nadal mają poczucie winy i niską samoocenę. To jednak jedne z łagodniejszych następstw. Dużo poważniejszymi są alkoholizm, narkomania, zaburzenia nerwicowe…
…, a także własna osoba. Procesy emocjonalne są ściśle związane z funkcjonowaniem układu limbicznego, jako układu integrującego czynności struktur korowych (zwłaszcza kory czołowej) z procesami neuroendokrynnymi i czynnością autonomicznego układu nerwowego.
Klasyfikacja procesów emocjonalnych
Tradycyjna psychologia introspekcyjna wyróżniała trzy istotne cechy procesów emocjonalnych:
znak emocji (wartościowość…
… "moralnej udręki" są zachowania przestępcze jej ofiar, a także stosowania przez nie przemocy emocjonalnej w życiu dorosłym. Przemoc seksualna Seksualne wykorzystywanie dziecka jest najbardziej odrażającą i szkodliwą - ze względu na następstwa, jakie powoduje - formą przemocy. Według Józefy Brągiel jest to wciąganie dziecka w sferę aktywności seksualnej nieadekwatnej do jego etapu rozwojowego, w sferę…
… pozbawione fizycznego kontaktu, czyli ekshibicjonizm, podglądactwo, fetyszyzm, obsceniczne telefony oraz eksponowanie ciała dziecka osobom dorosłym w celu zaspokojenia ich seksualnych pragnień. Kolejny rodzaj przemocy seksualnej to czyny skupione na fizycznym kontakcie osoby dorosłej z dzieckiem, do którego zalicza się petting bądź praktyki masturbacyjne. Ostatnią klasę tego typu zachowań stanowią akty…
…: erotyzacja dziecka, zaburzenia snu, fobie, lęki, nerwice, depresje. Ofiary przemocy seksualnej przejawiają prowokacyjne zachowania seksualne wobec swoich rówieśników, wykazują zachowania agresywne i autodestrukcyjne, łącznie z podejmowaniem prób samobójczych, albo wręcz przeciwnie - ich zachowania są regresywne, izolują się. Podobnie jak w przypadku innych rodzajów przemocy dzieci doznające tego typu…
… występują specyficzne zaburzenia seksualne, takie jak dysparemnia, zaburzenia pożądania u kobiet i negatywne postawy wobec mężczyzn i seksu oraz impotencja u mężczyzn. Tendencje orgiastyczne, sadyzm oraz homoseksualny i biseksualny rozwój orientacji płciowej, pedofilia, transwestytyzm, promiskuityzm, prostytucja i gwałcenie to kolejne skutki nadużyć seksualnych. Ta sama przemoc może również spowodować…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)