Tematem tych ćwiczeń była chirurgia plastyczna. Notatka zawiera informacje o tym jakie są motywacje podjęcia operacji plastycznej oraz jak się przygotować do operacji (aspekt somatyczny, aspekt emocjonalny, apekt społeczny). Ponadto w notatce opisany jest podział pacjentów ze względu na lęk przed operacją oraz opis co należy robić gdy operowane jest dziecko.
CHIRURGIA PLASTYCZNA
Chirurgia plastyczna, estetyczna - motywacja:
1.Poprawa jakości życia (krytyka, lepsza praca)
2.Poprawa samopoczucia - wyglądu (dla siebie)
3.Praca (np. osoby znane)
4.Dla otoczenia (dla męża, partnera, by utrzymać związek)
5.Niska samoocena
6.”Bo muszę” - uzależnienie
7.Rekompensacje (np. tracę poczucie kobiecości , więc poddaję się np. operacji powiększenia piersi)
Chirurgia naprawcza: -planowana
-nieplanowana
Przygotowanie do operacji: Aspekt somatyczny - zrezygnowanie z nałogów, odpowiednia dieta, podstawowe badania, ewentualna historia choroby, szczepienia, kogo informować w razie śmierci, wizyty w miejscach gdzie można zarazić się żółtaczką (fryzjer, dentysta, etc.), badania fizykalne, wywiad z anestezjologiem. Aspekt emocjonalny - zapoznanie pacjenta z lekarzem prowadzącym i lekarzem, który będzie operował. Obniżenie lęku, techniki relaksacyjne, rozmowy z psychologiem.
Aspekt społeczny - poinformowanie najbliższych, zabezpieczenie jakichś podstawowych spraw ( opieka nad dziećmi, rachunki, opieka nad domem, załatwienie spraw w pracy) .
Lęk antycypacyjny- wyprzedzająca reakcja na niepewności przyszłych zdarzeń. Pacjenci dzielą się na osoby z :
-niskim lękiem przedoperacyjnym, -średnim lękiem przedoperacyjnym, -wysokim lękiem przedoperacyjnym.
Najlepiej radzą sobie osoby ze średnim lękiem. Osoby z niskim lękiem lekceważą sytuacje, zalecenia lekarza, a po operacji przeżywają szok. Osoby takie nie wytwarzają leku antycypacyjnego. Osoby z lękiem wysokim za bardzo się „nakręcają”, a im bardziej się boją, tym bardziej ich fizjologia ( np. napięcie mięśniowe ) potęguje ból. Osoby ze średnim lękiem wytwarzają w sobie lęk antycypacyjny, ale nie są lękiem sparaliżowane. Pacjentów dzielimy na: -Poszukujących informacji
- Unikających informacji ( takim pacjentom podajemy jedynie złe wiadomości, by mogli przygotować się na okres pooperacyjny)
W przypadku gdy pacjentami są DZIECI: Powinno się informować dziecko o sytuacji w jakiej się znajduje i co go czeka. Należy mu to wyjaśnić sposób jasny. ZASADA GŁÓWNA- NIE OKŁAMUJEMY DZIECKA. Im poważniejszy zabieg, tym bardziej dokładniej tłumaczymy go dziecku. Możemy to zrobić za pomocą dramy, opowiadania czy rysunku. Zdarza się, że przed amputacją rodzice mówią dziecku, że dana część ciała odrośnie - ZDECYDOWANIE NIE WOLNO!!! Trzeba powiedzieć dziecku, że takiej kończyny nie będzie już mieć, ale będzie proteza, będzie mogło nią operować, choć nauczenie tego będzie wymagało czasu. Dziecka nie zostawiamy z tym samego. Rodzic może zażyczyć sobie wizyty psychologa, jednak szpital nie jest zobligowany żeby to spełnić. Zależy to od dobrej woli szpitala. Ważne jest by przebywać z dzieckiem jak najwięcej czasu (kwestia poczucia bezpieczeństwa) i tłumaczyć mu rzeczy, które dla nas są oczywiste, a dla dziecka niekoniecznie (np. dlaczego lekarz ma maskę). Znieczulenie podaje się przed wejściem na sale operacyjną, w obecności bliskich. Dobrze, żeby dziecko miało coś swojego w szpitalu, ale niech to będzie rzecz, którą łatwo umyć. Sala powinna mieć wystrój dziecięcy i pozytywny.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)