To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Przywileje oraz immunitety
W kontekście interpretowania obu konwencji wiedeńskich należy poczynić pewne ważne założenie. Otóż celem przywilejów i immunitetów nie jest zapewnienie korzyści poszczególnym osobom. Ich celem jest zapewnienie skutecznego wykonywania ich funkcji.
Immunitet jurysdykcyjny członków misji dyplomatycznej
Funkcjonuje w dwóch postaciach:
Immunitet w sprawach karnych.
Osoby uprawnione są zobowiązane do przestrzegania prawa państwa przyjmującego. Nie mogą jednak być oskarżane przed sądem tego państwa w sprawie karnej. Osoby te nie podlegają również sankcjom o charakterze karnym, które są przewidziane w prawie państwa przyjmującego (np. mandat). Zgodnie z polskim kodeksem postępowania karnego sprawy z udziałem dyplomatów w ogóle się nie wszczyna a postępowania trwające umarza.
Art. 578 Kodeksu postępowania karnego
„Nie podlegają orzecznictwu polskich sądów karnych:
1) uwierzytelnieni w Rzeczypospolitej Polskiej szefowie przedstawicielstw dyplomatycznych państw obcych,
2) osoby należące do personelu dyplomatycznego tych przedstawicielstw,
3) osoby należące do personelu administracyjnego i technicznego tych przedstawicielstw,
4) członkowie rodzin osób wymienionych w pkt 1-3, jeżeli pozostają z nimi we wspólnocie domowej,
5) inne osoby korzystające z immunitetów dyplomatycznych na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych.”
Rzeczą niezwykle istotną jest ustalenie, czy osoba powołująca się na immunitet jest rzeczywiście do niego uprawniona. Otóż w polskiej praktyce kluczowe znaczenie ma komórka MSZ nazywająca się Protokołem Dyplomatycznym. Do jego zadań w Polsce należy m.in.:
Prowadzenie ewidencji osób korzystających z przywilejów i immunitetów oraz
potwierdzenie stanu prawnego osoby powołującej się na przywilej czy immunitet.
Immunitet karny ma charakter absolutny, tzn. że przysługuje uprawnienie zawsze niezależnie od ciężaru naruszenia.
Przykład indonezyjski
Na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. w pokoju hotelowym wynajmowanym przez dwóch dyplomatów Stanów Zjednoczonych, policja indonezyjska odkryła znaczną ilość narkotyków. Pomimo tego, że w Indonezji obowiązują surowe kary za ich posiadanie i używanie, dyplomaci nie zostali postawieni przed sądem, lecz władze indonezyjskie ograniczyły się do ich wydalenia.
W przypadku, gdy osoba uprawniona łamie prawo państwa przyjmującego, to ostatnie ma trzy możliwości:
Może zażądać od państwa wysyłającego uchylenia immunitetu.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)