Propozycja kontraktu wychowawczego- jako metody facilitacyjnego, pośredniego oddziaływania na uczniów
Reforma wprowadzona przez MEN dotycząca zmiany systemy oświaty i wychowania w Polsce związana jest z przeobrażeniami, które są zauważalne w procesie kształcenia, dotyczą jego celów, struktury, treści, wymagań kwalifikacyjnych wobec nauczycieli, zaś całej edukacji przemiany te nadają charakter nauczania wychowującego. We współczesnym wychowaniu podkreśla się konieczność wdrażania takich metod, które zapewniają współuczestniczącą rolę uczniów- wychowanków w procesie wychowania. Nową tendencją w wychowaniu jest kształtowanie osoby poprzez wydobywanie ukrytych potencjałów i wartości wychowanków, poprzez ich pobudzanie oraz zachętę do indywidualnego wysiłku nad własnym rozwojem.
Tradycyjne metody wychowania traktowały nauczyciela jako główną postać procesu wychowania. Wychowawca stosował kary i nagany, by pokazać swą pozycję, by wdrażać uczniom swoje doświadczenia. Obecnie dostrzega się konieczność tworzenia środowiska wychowawczego i warunków pozwalających na samodzielne doświadczanie dzieci i młodzieży. Humanistyczne wychowanie polega, między innymi, na organizowaniu sytuacji uczenia się przez osobiste doświadczanie na błędach i sukcesach. Bardzo istotna w tym procesie jest rola nauczyciela- facilitatora, który ułatwia rozwój naturalnych predyspozycji rozwojowych uczniów. Facilitacja jest to ułatwianie rozwoju wychowanków, gdyż każdy z nich ma potencjał zrozumienia siebie. Przy pomocy nauczyciela każdy uczeń może wprowadzać w swoje życie i zachowanie pozytywne zmiany.
Współcześnie podkreśla się, że nauczyciel nie może traktować ucznia przedmiotowo; wprawdzie nauczyciel jest autorytetem, ma większe uprawnienia, większe umiejętności oraz „szlachetną misję do spełnienia”, ale uczeń także powinien być aktywny w dążeniu do samorozwoju. Z drugiej strony, jest oczywiste, iż nauczyciel nie może być partnerem, kumplem dla ucznia. Relacje między uczniem a nauczycielem to układ podmiotów. F. Znaniecki pisze, że „ Traktować kogoś podmiotowo, to widzieć w nim jednostkę dążącą do samorealizacji w działaniu, nie ograniczać jego aktywności...”
Kontrakt wychowawczy jest metodą pośredniego oddziaływania wychowawczego na ucznia- wychowanka, jest pisemną umową podmiotów (czyli opiekuna i dziecka). Dotyczy ona sposobów i zasad postępowania dziecka oraz ograniczeń regulujących stosunki między opiekunem a dzieckiem (konsekwencje niewykonania postawionych dziecku zadań).
Kontrakt wychowawczy zawiera najczęściej następujące części składowe:
preambułę- wstęp wyjaśniający intencje opiekunów;
zadania- zawierające to, czego się od dziecka oczekuje oraz zasady realizacji tych powinności i ich uzasadnienie;
(…)
… na kartkach swoje konkretne lęki lub niepokoje dotyczące sytuacji lub zjawisk w klasie. Nauczyciel i uczniowie pisali konkretnie: boję się gdy..., nie lubię kiedy..., lub używali trybu przypuszczającego. Następnie kartki wymieszano i każdy uczeń losował po jednej (nauczyciel też) i głośno odczytywali lęk lub niepokój jako swój ( wczuwając się w to , co czuje osoba, która to napisała). Wychowawca i uczniowie…
… i grupy.
Innym przykładem kontraktu wychowawczego była umowa zawarta między nauczycielem języka niemieckiego ( lekcje z nim zapadły mi w pamięci dlatego, iż był mądrym człowiekiem, a swoimi poglądami edukacyjnymi różnił się od ówczesnych nauczycieli) a klasą. Preambuła zawierała zdanie: Uczniu! Jeśli czegoś nie zrozumiesz, zawsze mogę ci pomóc. Pamiętaj jednak: aby się rozwijać, musisz nad sobą pracować…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)