Proces instytucjonalizacji Od początku istnienia socjologii jednym z jej centralnych problemów był status rozmaitych bytów ponadjednostkowych: grup, organizacji, instytucji, kultury. Nieustannie zadawano pytanie o relacje jednostki i społeczeństwa. W języku nowoczesnej socjologii ujmuje się to jako problem relacji jednostki i rozmaitych struktur, które ją otaczają w społeczeństwie. Jak każda relacja, posiada ona dwie strony: jedna to wpływ struktur na jednostki, a druga to wpływ jednostek na struktury. Socjologowie klasyczni będący pod wrażeniem nowo odkrytej domeny rzeczywistości społecznej, skupili swoją uwagę na bytach ponadjednostkowych, całościach społecznych, traktując jednostkę jako epifeno‐men, uboczny produkt społeczeństwa niegodny szczególnego zainteresowania, a poza tym badany przecież przez psychologię. Dopiero później pojawiło się spostrzeżenie, że struktury społeczne nie rodzą się z niczego, lecz są efektem działań ludzkich, krystalizującym się, utrwalającym, kumulującym w złożonym procesie morfogenezy. Niezwykle istotnym aspektem morfogenezy jest artykulacja i krystalizacja struktury normatywnej, czyli kulturowych wzorów, reguł, norm czy wartości. Nawiązując do wprowadzonego wcześniej normatywnego rozumienia instytucji, mówić tu będziemy o procesie instytucjonalizacji. Dopiero wtedy, gdy oczekiwania społeczne są zinstytucjonalizowane, oddziałują one zwrotnie na ludzkie działania jako ich ograniczające ramy, ale także niezbędne społeczne zasoby, z których ludzie czerpią idee na temat właściwych celów, do których warto zmierzać (wartości), oraz właściwych sposobów ich osiągania (normy).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)