To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Prawo w znaczeniu przedmiotowym i podmiotowym.
Prawo w znaczeniu przedmiotowym - składa się na nie całokształt norm, regulujących, za pomocą przymusu państwowego pewien zakres zewnętrznych zachowań ludzkich.
Państwo może z własnej inicjatywy kontrolować przestrzeganie normy prawnej, gdy dana norma chroni interes ogółu (bezpieczeństwo państwa), albo też zastosowanie przymusu za przekroczenie jakiejś normy pozostawia w gestii osób zainteresowanych.
Prawo w znaczeniu podmiotowym - nazywamy przyznaną komuś przez prawo przedmiotowe możliwość pewnego zachowania się oraz domagania się określonego zachowania od innej osoby. Obowiązywanie normy prawnej w miejscu i w czasie.
Norma prawna nie ma zastosowania do zdarzeń, które miały miejsce przez jej ustanowieniem, lecz z zasady odnosi się do zdarzeń przyszłych. W historii prawodawstwa rzymskiego zdarzały się też przypadki, iż normy obowiązujące w określonym czasie zostały później uchylone i to z mocą wsteczną. Działo się tak np. wówczas, gdy po ustąpieniu lub śmierci jakiegoś cesarza jego następca ogłaszał wsteczną nieważność wszystkich konstytucji wydanych przez poprzednika.
W terminologii prawników rzymskich pierwotni obywatele rzymscy to Quirites, a prawo, którym się posługują się, to ius Quiritum. Quirites posługują się swoim prawem niezależnie od tego, gdzie się znajdują i to z wyłączeniem od nich nie obywateli rzymskich.
Nowe podboje dokonane przez Rzymian nie powodowały automatycznie rozprzestrzenienia się prawa rzymskiego wśród ludów podbitych. Te posługiwały się nadal swoim prawem, tak stanowionym jak i zwyczajowym.
Z biegiem czasu starej koncepcji prawa związanego integralnie z obywatelstwem rzymskim zaczęto stopniowo przeciwstawiać koncepcję ius civitatis jako prawa stanowiącego twór określonego państwa, którego suwerenność rozciąga się na określonym terytorium.
Bywały też przypadki, iż moc obowiązująca pewnych konstytucji cesarskich ograniczona była do jednej lub kilku prowincji. Niektóre z nich przejęte do Kodeksy Teodozjańskiego i Justyniańskiego uzyskały tym samym moc obowiązującą w całym imperium.
Interpretacja prawa.
Interpretacja to faza wstępna poprzedzająca zastosowanie normy prawnej, a polega na ustaleniu znaczenia określonej normy albo przepisu prawa w toku ich stosowania.
Interpretacja jest procesem technicznym, który ma poprzez słowa zawarte w przepisach prawa, przy uwzględnieniu rozmaitych elementów doprowadzić do rekonstrukcji myśli prawodawcy.
Interpretacja autentyczna - dokonuje jej sam prawodawca. W Rzymie okresu dominatu te zarezerwowali dla siebie cesarze.
(…)
… Augusata, otrzymywali od cesarzy specjalny przywilej zwany ius publice respondendi. Dokonywana przez tak autoryzowanych jurystów wykładnia prawa miała moc wiążącą wobec organów państwowych.
Interpretacja językowa lub gramatyczna - treść przepisu ustalamy wychodząc od analizy języka, w którym przepis jest sformułowany.
Interpretacja logiczna - gdy analizujemy myśl prawodawcy z punktu widzenia zasad logiki…
…, których spełnienie ma podstawową doniosłość społeczną.
Prawo formalne - reguluje postępowanie organów państwowych powołanych do wymiaru sprawiedliwości.
Źródła poznania i powstania prawa.
Termin „źródło prawa” :
1 znaczenie - jest to określenie przekazów, którymi najczęściej będą zachowane pomniki prawa pozwalające na rekonstruowanie jego stanu w poszczególnych epokach historycznych - źródła poznania prawa.
2…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)