To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
W. Dajczak. Notatka składa się z 3 stron.
Postaci zobowiązań umownych
1. Stipulatio
Prykład zobowiązania, które rodziło skutki prawne nie ze względu na sens gospodarczy, ale z uwagi na formę, w jakiej zostało zobowiązane.
Akt formalny sponsio (istniał już w prawie archaicznym, np. w prawi XII tablic) - spełnienie określonego aktu formalnego daje określony skutek prawny. Wypowiedzenie określonych słów (musiał być czasownik spondere: przyrzekać), sprawiało, że powstawał obowiązek prawny wykonania tego przyrzeczenia. W praktyce można było przyrzec wszystko.
Ograniczenia: konkretne słowa oraz obie strony musiały umieć mowy.
Uniwersalność zastosowania stipulatio - różne funkcje i cele gospodarczy.
W powiązaniu z kontraktem stypulacji rozważano wiele kwestii istotnych dla całego prawa zobowiązań umownych. Ewolcja stipulatio ilustruje tendencje w ewolucji zobowiązań umownych (forma i kauzalność).
Pierwsza tendencja - łagodzenie formalizmu. W najwcześniejszym okresie powstanie skutku prawnego wymagało użycia ścisłego słowa (spodere), następnie złagodzono to do innych czasowników, potem dopuszczono inne języki, a w V stuleciu uznano, że strony mogą użyć dowolnych słów.
Kauzalność - w chwili powstania aktu formalnego i we wczesnym okresie stipulatio skutek prawny następował w momencie złożenia przyrzeczenia, nie miała znaczenia przyczyna (mogło jej nie być nawet). Ewolucja idzie w kierunku odejścia od tej abstrakcyjności powiązania prawne skuteczności stypulacji z istnieniem i poprawnością causa - zatem przyczyny.
Systematyka rzymskich zobowiązań umownych. Tylko określone tytpy umów rodzą zobowiązanie. Można je porządkować w różny sposób
Z uwagi na przesłanki zawarcia (Gaius)
Werbalne; literalne - zobowiązania werbalne to takie, które dochodzą do skutku poprzez wypowiedzenie słów; literalne, to takie które dochodzą do skutku w nastęrpstwie urzycia formy pisemnej
Realne; konsensualne - realne łączą skutek obligacyjny z przekazaniem władania nad rzeczą; konsensualne to takie, które dochodzą do skutku z momentem, gdy strony osiągnąć porozumienie do tzw. istotnych postanowień umownych np. w kontrakcie sprzedaży strony muszą osiągnąć porozumienie co do ceny i co do towaru.
Z uwagi na budowę formuły skargi (edykt pretorski)
Tytuł XVIII Si certum patetur - w ramach tych zobowiązań wierzyciel mógł żądac tylko ściśle określonej kwoty pieniężnej albo rzeczy (certum); tzw. zobowiązania ścisłego prawa. Np. stipulatio, pożyczka.
Tytuł XIX Ex fide bona - zebrane tytu umów, w kórych skardze była formuła ex fide bona np. z tytułu kontraktu sprzedaży, spółki, lecenia, locatio condictio, depositum
Wg. tego pososbu podziału wyszukiwano w antycznej praktyce prawnej szukano różnych typów umowy. (Edyk to praktyka)
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)