października 2009
Reguły interpretacyjne przepisów wykroczeniowych. Ustawodawca postuluje niezawieranie ocen, a określanie czynów zagrożonych sankcją. Wprowadził on pewne reguły interpretacyjne. 1) językowa - normę prawną odczytujemy literalnie - odczytany tekst stanowi normę prawną. Zwracamy uwagę na przecinki, użyte wyrazy (lub, i)
2) systemowa - normę prawną interpretujemy w oparciu o jej położenie w systemie.
3) funkcjonalna (celowościowa) - odwołuje się do celu całego aktu prawnego;
Aby czyn został uznany za wykroczenie, musi [sprawca] zostać uznany winnym w momencie popełnienia czynu. Wina to subiektywna podstawa odpowiedzialności sprawcy, tą obiektywną jest zachowanie sprawcy. Udowodnienie tego wymaga postępowania. Brak możliwości przypisana winy jest przeszkodą procesową (art 5). Wina, tak samo jak wykroczenie, może być umyślna i nieumyślna, za obie grozi kara, choć karę aresztu można wymierzyć tylko za wykroczenie umyślne. Dopiero po uprawomocnienia się orzeczenia traktuje się obywatela jako winnego. Nie mówią o tym również dowody, zebrane przeciwko danej osobie. Okoliczności wyłączające muszą istnieć w czasie dokonywania czynu karalnego (np. choroba psychiczna), pamiętać przecież trzeba o lucida intervalla (okresach światłości [jasności umysłu]). Wykroczenie może być popełnione umyślnie i nieumyślnie. W pierwszym przypadku sprawca ma zamiar wykonania czynu i wie, że za jego popełnienie grozi kara. Wykroczenie z zamiarem kierunkowym (zabarwione) - złośliwe niepokojenie art. 107 Usiłowanie, podżeganie, pomocnictwo mogą być realizowane tylko z winy umyślnej. Wina nieumyślna - patrz wykład z karnego tego samego dnia -_-. Konieczna jest ocena zdolności intelektualnych sprawcy (w jakim stopniu mógł oszacować ryzyko). Forma przemyślana - sprawca solidnie przygotowuje się do popełnienia czynu. Zamiar nagły/czyn afektywny - sposobność popełnienia czynu karalnego, jaka pojawiła się przed sprawcą. Lekkomyślność - sprawca przewidywał popełnienie czynu karalnego, ale bezpodstawnie myślał, że go uniknie. Niedbalstwo - sprawca nie przewiduje popełnienia czynu karalnego, choć powinien to zrobić. Nie ponosi odpowiedzialności sprawca za czyn nieumyślny, jeżeli ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za czyn umyślny (pożyczasz samochód typowi, który okrada później z jego pomocą inną osobę). Ustawodawca zrezygnował z niedbalstwa i lekkomyślności. Obecnie wskazuje, że nieumyślność to zachowanie nieostrożne. Cechy ostrożności to przede wszystkim: właściwe kwalifikacje sprawy do danego zachowania się, właściwe użycie narzędzi i właściwy sposób przeprowadzenia danej czynności. Jeżeli któryś z tych elementów nie zostanie zrealizowany, możemy mówić o niezachowaniu ostrożności. Świadoma nieumyślność - sprawca przewidywał popełnienie czynu, ale nie miał zamiaru jego popełnienia, przypuszczając że tego uniknie. Nieświadoma nieumyślność zachodzi wówczas, gdy sprawca mógł przewidzieć możliwość popełnienia czynu karalnego. [czyli odpowiednio lekkomyślność i niedbalstwo]. Wina kształtowała się w procesie historycznym i zawsze było to coś, co było niezgodne z porządkiem prawnym.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)