Sachem - utwór zamykający okres dominacji nowelistyki w twórczości pisarza - Sienkiewicz pisał go w czasie prac nad Ogniem i mieczem . Kompozycja i gatunek utworu - zaliczany jest do utworów nowelistycznych z kręgu amerykańskiego, ma budowę klasycznej noweli (wprowadzenie, zawiązanie akcji, punkt kulminacyjny i rozwiązanie akcji)
- treść utworu jest skondensowana i ograniczona tylko do jednego wątku, czyli występu ostatniego potomka Czarnych Wężów w miejscu, w którym wymordowano jego przodków. Problema tyka noweli Henryka Sienkiewicza - przedstawia los Indianina, jedynego ocalałego z plemienia Czarnych Wężów, jest to także historia niemieckich osadników, którzy dokonali mordu na śpiących mieszkańcach indiańskiej Chiavatty, na której miejscu założyli miasto Antylopa. Zniszczyli społeczeństwo, jednak byli w stanie żyć z tą świadomością bez wyrzutów sumienia. - przedstawiona sytuacja jest z jednej strony paralelą społeczeństwa polskiego, które w czasach powstania utworu znajdowało się pod zaborami. Z drugiej strony jest to obraz społeczeństwa niemieckiego, które niszczy narody słabsze od siebie cywilizacyjnie. - utwór ukazuję zagładę tożsamości narodów, tak jak było w przypadku sachema. Najważniejszym etapem niszczenia tożsamości narodowej jest jednak stopniowe pozbawianie pamięci o losach narodu, z którego się pochodzi, a także zapominanie ojczystego języka, który jest ważnym nośnikiem świadomości narodowej oraz kultury.
Sachem - charakterystyka - nie wiemy nic o przeżyciach wewnętrznych i odczuciach sachema. Możemy tylko wyciągać wnioski z jego zachowania. Powyższa scena świadczy o tym, że zupełnie stracił swoją tożsamość. Zapomniał o miejscu, z którego pochodzi, o swoich przodkach i o ich języku. Z tego, co powinno być źródłem największego cierpienia, uczynił cyrkowy numer. Zasymilował się całkowicie z tymi, którzy go przygarnęli.
- ostatnia scena noweli, w której widzimy sachema pijącego piwo i jedzącego knedle w miejscowej piwiarni świadczy o tym, że nie rozumie swojej przeszłości. Ten, który powinien walczyć o cześć zgładzonego plemienia, zachowuje się tak jak jego oprawcy. Jest to moment ostatecznego pozbawienia czytelnika złudzeń co do tego, że sachem jest romantycznym typem mściciela na miarę Konrada Wallenroda.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)