To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
GRANICE WŁADZY SĘDZIEGO:
--- upoważnienie w condemnatio - zamykało się na alternatywie zasądzenia lub uwolnienia powoda; przy powództwach o przedmiocie nie określonym z góry oszacowanie należności należało do sędziego, ale pretor ograniczał jego swobodę przez zakreślenie górnej granicy.
--- iudica stricti iuris - w powództwach ścisłego prawa sędzia mógł tylko zasądzić pozwanego w całości albo uwolnić go w całości choćby nie było to zgodne z wymogami słuszności czy z jego własnym przekonaniem
--- pluris pettitio - w przypadku „nadmiernego żądania" (re - co do rzeczy; tempore - czasu; causa - przyczyny prawa; loco - miejsca) sędzia nie mógł zredukować po prostu żądań powoda, ale musiał uwolnić pozwanego i to ze skutkiem definitywnym.
--- iudica bonae fidei - w powództwach opartych na „dobrej wierze" sędzia mógł albo uwolnić pozwanego, albo zasądzić go na to „cokolwiek będzie się należało na podstawie dobrej wiary" wg uczciwości. Sędzia mógł przyjmować że zaistniał podstęp.
(…)
… o wprowadzeniu wierzyciela w posiadanie majątku dłużnika (MISSIO IN BONA). Towarzyszyło jej publiczne ogłoszenie egzekucji. Miała ona charakter uniwersalny gdyż miała doprowadzić do równomiernego zaspokojenia wszystkich wierzycieli. Żeby dłużnik zapłacił dług pozostawiono mu ściśle wyznaczony czas po którym na dłużnika spadała infamia, tzn stawał się bankrutem. Następowała sprzedaż całego majątku dłużnika…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)