To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
POZASĄDOWA OCHRONA ROSZCZEŃ PRYWATNYCH
POMOC WŁASNA - realizowana była siłami zainteresowanej jednostki lub grupy społecznej. Miała 2 postacie:
a)) Pomoc własna o charakterze zaczepnym (ofensywna) - zmierza do zmiany istniejącego stanu rzeczy, tzw. samopomoc. Była legalna do czasu Digestów w których stwierdzono: ochrona prawa należy do władzy, a nie poszczególnych osób, bo prez prywatne działanie powstaje tylko „okazja do większego zamieszania”
b)) Pomoc własna o charakterze obronnym (defensywna) - przejawem jej była tzw. obrona konieczna; wolno ją stosować dla ochrony a nie dla zemsty. Siła, której można ją przeciwstawić musi być poważna, bezpośrednia i bezprawna.
POLUBOWNE ROZWIĄZYWANIE SPORÓW - nieformalne porozumienie (kompromis) rozstrzygane przez osobę arbitra. Kompromis umożliwiał szybkie i łagodne rozwiązanie sporu ludziom dobrej woli. POWÓDZTWA KONKURUJĄCE: gdy zainteresowani stawali wobec nadmiaru możliwych powództw
--- Eliminacja powództw konkurujących - jeżeli przedmiot sporu był identyczny a cel powództw konkurujących jednakowy to dopuszczalna była jedna actio z wyłączeniem dalszych.
--- Kumulacja powództw konkurencyjnych - przy różnorodnych powództwach i przy jednakowych o charakterze karnym zasadą była kumulacja. Chodziło o wzmożona represję przeciw bezprawiom.
----APUD IUDICEM ----Postępowanie przed sędzią musiało zakończyć się z upływem pewnego okresu od momentu zawiązania sporu. Zadaniem sędziego było ustalenie stanu faktycznego na podstawie dostarczonych przez strony dowodów i wydanie na jej podstawie wyroku stosownie do treści formułki. Do sędziego należała decyzja, na którą ze stron nałożyć onus probandi. Najbardziej popularnym dowodem byli świadkowie. Dowodem był także biegły a nawet dokument. Wyrok był prawomocny od chwili ogłoszenia.
GRANICE WŁADZY SĘDZIEGO:
--- upoważnienie w condemnatio - zamykało się na alternatywie zasądzenia lub uwolnienia powoda; przy powództwach o przedmiocie nie określonym z góry oszacowanie należności należało do sędziego, ale pretor ograniczał jego swobodę przez zakreślenie górnej granicy.
--- iudica stricti iuris - w powództwach ścisłego prawa sędzia mógł tylko zasądzić pozwanego w całości albo uwolnić go w całości choćby nie było to zgodne z wymogami słuszności czy z jego własnym przekonaniem
--- pluris pettitio - w przypadku „nadmiernego żądania” (re - co do rzeczy; tempore - czasu; causa - przyczyny prawa; loco - miejsca) sędzia nie mógł zredukować po prostu żądań powoda, ale musiał uwolnić pozwanego i to ze skutkiem definitywnym.
--- iudica bonae fidei - w powództwach opartych na „dobrej wierze” sędzia mógł albo uwolnić pozwanego, albo zasądzić go na to „cokolwiek będzie się należało na podstawie dobrej wiary” wg uczciwości. Sędzia mógł przyjmować że zaistniał podstęp.
(…)
… o wprowadzeniu wierzyciela w posiadanie majątku dłużnika (MISSIO IN BONA). Towarzyszyło jej publiczne ogłoszenie egzekucji. Miała ona charakter uniwersalny gdyż miała doprowadzić do równomiernego zaspokojenia wszystkich wierzycieli. Żeby dłużnik zapłacił dług pozostawiono mu ściśle wyznaczony czas po którym na dłużnika spadała infamia, tzn stawał się bankrutem. Następowała sprzedaż całego majątku dłużnika…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)